Or you could love

Een paar weken geleden was het weer zover: er was een Marillion weekend. Wij, mijn lief en ik, zijn al een kleine veertig jaar besmet met het Marillionvirus. Over hoe dat ging en over wat zo’n weekend precies inhoudt heb ik eerder al eens geschreven, dat kun je hier lezen en daar zal ik dus in deze blog niet verder over uitwijden. Maar het was er weer, dat weekend.

De laatste keer was vier jaar geleden. Door Covid (waar we overigens allebei wel mee thuis kwamen van dit weekend, vandaar dat deze blog ook ietsje later komt) kon het twee jaar geleden niet doorgaan. Tussendoor waren we ook niet naar concerten geweest dus de laatste keer dat we ze live zagen was ook al weer vier jaar terug. Dan houdt het zich toch rustig, zo’n virus. Bij ons wel, in ieder geval, het is er wel, maar een beetje op de achtergrond. Ik had er zin in, het weekend, maar zag er ook wel een beetje tegenop, eerlijk is eerlijk. Zelfs getwijfeld of ik wel zou gaan. Mijn lijf heeft in die afgelopen vier jaar nog wel het nodige te verwerken gehad en ik vroeg me af of dat zou matchen met zo’n weekend. Ik had daarom van tevoren bedacht dat alles doen in dat weekend niet zo lukken en dus ook bedacht wat ik in ieder geval wèl heel graag wilde en dat, hoewel dat egoïstisch voelde, meegedeeld aan mijn reisgenoten. Tussen door veel rusten en dan zou ik het verder zien. Alles wat daarbuiten nog lukte was meegenomen.

Manlief hielp ook dit weekend weer bij de merchandise. Hij was al een paar dagen eerder vertrokken om dat op te bouwen en in te richten en kwam mij de vrijdagochtend thuis oppikken om ook te gaan. En het laatste stukje van die rit begon het te kriebelen.

Je rijdt dan langs Ouddorp, de dijk over, langs het water van de Grevelingen en ziet Port Zélande liggen. Achter de huisjes een glimp van de tent waar de optredens zullen gaan plaatsvinden. Alsof het niet vier jaar terug is maar gisteren, zo voelde het ineens weer. We reden het parkeerterrein op en zagen direct een bekend gezicht uit de auto stappen en ook stralen dat het weer zover was. Raampje open, even hallo zeggen, ja hoor, we waren er weer!!

Naar het huisje, waar zoons en hun vriendinnen al waren. Huisje naast het bestuur van de Web Holland. Vergaderen doen we al even online, het was dus ook lang geleden dat ik hen live had gezien. Uitgepakt, gelunched, man en jongste zoon aan het werk voor de merchandise en ik ging proberen even rust te pakken.

Ik zal jullie een letterlijke beschrijving van mijn weekend besparen, maar ik had er niet tegen op hoeven zien, dat was al snel duidelijk. Het voelde zo goed er weer te zijn, bekenden te zien en de sfeer te proeven. De deur uit te gaan en Marillion voelen, ik kan het niet anders omschrijven. Een adrenalinekick kreeg ik ervan, eentje die alle vermoeidheid oversteeg en waard maakte. Buiten lunchen in het zonnetje, de band horen oefenen in de tent en het gevoel hebben een privé concert te krijgen op dat moment, zo mooi als het klonk. Vrijdagavond de tent binnen komen, een paar keer diep zuchten en voelen dat je er weer bent. Bekenden zien. De dame van Port Zélande die je bij de rolstoeltribune de plek wijst herkennen van vier jaar terug en zij jou ook. Die begroeting, dat gevoel. Op je plek zitten en alleen maar kunnen kijken naar wat er om je heen gebeurt en genieten. Steeds meer bekenden zien. De spanning van iedereen voelen, net als bij je zelf: het gaat beginnen.

En dan begint het. Hoor je de eerste tonen, realiseer je je: ik ben er. Voel je, ja, dit is het. Dit is mijn bandje. Jezelf onderdompelen in hun muziek en zien dat de band dat ook doet. Samen genieten. Er komen nummers voorbij uit de afgelopen veertig jaar en aan veel daarvan kleven herinneringen. Bij een gewoon concert is dat al fijn, maar dit is nog weer anders. Het is alles wat erbij komt kijken. Je deelt en zit met ongeveer 4500 man, afkomstig uit ik geloof dit weekend iets van veertig landen van over de hele wereld dit jaar, in een bubbel, dat weekend. Weg van de bewoonde wereld. En dat voel je, tot in t diepste van je lijf. En je ziet dat iedereen dat doet. En dat voor de band ook zo is.
Ik heb zelf de hippie tijd niet meegemaakt, maar stel me zo voor dat dat ook zo voelde. Één wereld met alleen maar liefde, verwantschap. Het klinkt zweverig, ik weet het, maar zo voelt het. Er is even geen gedoe. Geen narigheid. Geen aardbevingen. Geen oorlog. En niet dat die wordt genegeerd, want het gaat erover en er wordt een nummer aan opgedragen. Maar het weekend is en gaat over meer. Het gaat over samen, over delen. Delen van verdriet, maar ook delen van genieten.

Er is een quiz, je kunt yoga doen, hardlopen met een van de bandleden die dat graag doet en nog veel meer. Er treden andere bandjes op. Er was dit weekend zelfs een huwelijksaanzoek op het podium, deze keer een huwelijk van twee mannen, waarbij de band ook nog deels in het complot zat.

Maar helemaal niks doen is ook prima. Buiten zitten als het weer het toelaat en bijkomen van de avond ervoor, iets wat je ook veel ziet naarmate het weekend vordert… Het is relaxed, alles mag.

Ik was blij dat ik erbij was. Heel blij. Mijn weekend was deze keer anders dan alle eerdere, om meerdere redenen. Maar ik heb twee van de drie concerten bij kunnen wonen en dat waren heerlijke avonden. Eén ochtend rond kunnen darren, een paar mensen gezien en gesproken en bij de merchandise kunnen kijken en bijkletsen. Verder toch vooral veel gerust. Veel gemist, maar vooral enorm genoten en opgeladen van waar ik wél bij kon zijn.

Het was af en toe een emotionele rollercoaster en er werden mensen gemist.

We misten Piet, onze Web Holland Piet. Hij overleed afgelopen december plotseling. Het was raar geen blikken van verstandhouding te kunnen wisselen in de tent bij bepaalde nummers. Hij had zijn vaste plekje, waar hij meestal stond en later zat. We hebben zijn leven en hem herdacht met een aantal dierbare Marillion vrienden.

We misten onze Marillion pleegdochter Kirsten. Al jaren bij ons in het huisje, en zij was er voor het eerst niet live bij dit weekend, maar wel om een goede reden. En zorgde daarmee wel voor extra blijdschap door op de zondag te bevallen van haar tweede kindje! Zo zaten we ook met elkaar aan de beschuit met muisjes, nieuw leven te vieren en kwam alles wel weer mooi samen.

En dan is het maandagochtend en is het klaar. Auto inpakken, vrienden gedag zeggen en naar huis. De rit terug met nog even alleen maar Marillion nummers in de auto, koffiepauze langs de kant van de weg. Nog heel even dat gevoel vasthouden. Bij Rotterdam rijden en zien: ja, hier is de echte wereld weer. Weer thuis. Weg uit de bubbel, maar op adrenaline nog veel kunnen.

Samen hetzelfde gevoel hebben heerlijk opgeladen te zijn van de vibe van het hele weekend. Het leven is niet altijd mooi en fijn en je hebt niet overal invloed op. Maar je hebt wel elkaar om te delen en altijd de keuze om jouw ding goed te doen.

Or you could love.