Het leven vieren

De eerste maand van dit nieuwe jaar begon met verdriet maar sloten we af (oke, bijna, op een paar dagen na) met een feestje, het feestje van Hans. Een wat uitgesteld feestje want we vierden zijn 60ste verjaardag, maar we vierden ook één jaar na zijn hartoperatie, vorig jaar om deze tijd. Zo eens in de tien jaar doen we dat, vieren we het leven wat uitgebreider … 😉

Het was ons eerste grotere zelf georganiseerde iets sinds een paar jaar en daar had ik zin in maar dat vond ik toch ook wel een tikkie spannend: zou ik het halen qua energie en zo ja, hoe dan?? Ik had vantevoren veel tips gehad (lang leve het lotgenoten contact!) waarmee ik er wel vertrouwen in had maar toch…

Voorgerust, en niet meteen gegaan vanaf het begin. Opgehaald door onze jongste viel ik, na overleg met onze oudste, halverwege het optreden van zijn bandje binnen en heb zo kunnen nog een heel stuk kunnen meegenieten van enkele nummers en vooral van het hem zien spelen.

Veel mensen gezien, een paar goed gesproken. Heerlijk gegeten, met m’n zusje een tijdje buiten gezeten om op adem te komen en af en toe gebruik gemaakt van de stoel onder m’n benen, het hoekje in de bank met kussens en al meer wat me steeds werd aangeboden. Mede daardoor lukte het om tot ’t eind te blijven en zo samen met manlief tegen tienen thuis te zijn.

Daar eerst eens lekkere huilbui gehad, die ik al voelde halverwege ’t feestje. Ontlading, maar vooral: wat een rijkdom. Samenzijn en vieren met dierbaren dat dat nogal roerig jaar voorbij is (waar toch veel over begonnen).
En gedurende de avond bleek ook wel dat we allemaal wel mensen missen, en dat ook veel onder ons langzaam maar zeker tot de generatie gaan behoren die minder hard en veel kan en wil dan 20 jaar geleden.

Maar bleek gelukkig ook dat we ook allemaal genieten van wat we hebben en wel doen én dat grijs een toch redelijk gemeenschappelijke kleur is geworden… 😉 Traantjes gepinkt dus maar vooral veel gelachen.

Kortom, genoten.
Nu ‘mooi, verschrikkelijk brak’, zoals manlief vanochtend zei toenie vroeg hoe ik me voelde en ik antwoordde ‘mwoah, zachtgezegd’ 🥴.
Al een paar dingen laten vallen, een lijf dat aan alle kanten protesteert, redelijk wat vermoeidheidstranen geplengd dus lig al weer en dat zal wel een paar dagen duren maar jongens, wat was het ’t waard!