De wilg

Mensen om ons heen wisten het al, maar een dikke drie weken geleden is de vader van Hans overleden. Hij was al even ziek, maar toch kwam dit plotseling en ging het snel. Snel, hij kreeg een forse hersenbloeding en overleed anderhalve week later, maar daarbij toch ook goed. Goed, maar ook intensief. Tussen Kerst en Oud en Nieuw overleed hij, begin januari hebben we hem met een mooi afscheid begraven.
Ik wil al even weer wat schrijven, maar vond het eerder lastig om weer ‘gewoon’ te bloggen over hoe het hier gaat.
Ga nu toch een poging wagen. 😉

December verliep hier dus een beetje anders dan we bedacht hadden, en hakte er best in. Ik heb kunnen doen wat ik wilde doen. Goed afscheid kunnen nemen, er zijn voor Hans en de kinderen, ondertussen het thuis een beetje draaiende proberen te houden zodat Hans met een goed gevoel bij zijn ouders kon zijn en zo nog wel meer. Ik heb een paar keer die weken gedacht hoe fijn het was dat ik dat toch kon. Adrenaline doet een hoop en gelukkig maar ook! Ik betrapte me er zelfs op dat ik soms dacht ‘zie je maar, als je maar wilt kun je veel meer…’ maar dat bleek toch niet helemaal te kloppen.

De eerste paar dagen na die drie adrenaline weken ging ik nog door in de flow van, maar al snel lukte dat echt niet meer. Au. Dat was even slikken, en veel tranen. Tranen van verdriet, maar zeker ook vermoeidheid, frustratie, alles door elkaar en ik kon er even ook niet zo goed vat op krijgen.
Herkende dat wel van de periode na het overlijden van mijn ouders, een paar jaar terug. Het voelde heel erg open, rauw, kwetsbaar.

Ik vergeleek het toen met een kast met daarin allemaal dozen. Beetje geordend, op iedere plank staat wat en soms haal je daar dan een doos uit om er even weer in te neuzen. Omdat dat nodig is of omdat het gewoon leuk is maar dat bepaal je dan zelf of en wanneer je dat doet.

Nu niet. Het was alsof er iemand heel hard tegen de kast was aangelopen, alle dozen lagen op de grond. Deksels eraf. Alle inhoud door elkaar heen, één grote bende. En daar lag het dan, en ik wist echt even niet meer waar ik zou beginnen met op- en weer inruimen. Dan was ik met één doos bezig en werd weer afgeleid door iets wat ik zag uit een andere doos en dat me deed denken aan, en dat deed dan soms weer pijn en hup, daar waren de tranen al weer. Nou ja, zo dus. Ik kwam er niet goed uit, wilde wel opruimen maar wist echt niet hoe, en alleen dat al kostte veel energie, iets wat na de afgelopen weken er echt helemaal niet meer was.

Ik ben er wel van geschrokken, de impact die het heeft. Eerlijk is eerlijk. Vroeg mezelf even echt af waarom ik dan zo weinig hebben kon, of dat normaal was. Ik had het erover met mijn Mensendieck therapeute en zij vergeleek de afgelopen maand met een marathon die ik had gelopen. Dat had ik maar mooi gedaan, en wilde ik ook, maar nu wilde ik door. En dat kon natuurlijk niet. Rust moest ik hebben en houden, ook niet stiekem oefeningen willen doen, rust. Misschien even naar buiten in de tuin als het kon wat betreft het weer, of iets anders leuks of lekkers, maar verder rust. Zorgen voor mijn lijf, het een beetje vertroetelen, net als na een marathon. En niet alleen deze week, maar ook nog de volgende week. En daarna maar weer eens kijken, maar hier moest ik tijd voor nemen.

Endat ben ik dus nu aan het doen. Tijd aan het nemen. En weet je, het werkt! 🙂 Ik voel me met de week een beetje beter, dat allereerst. Er is meer rust, ik kan me beter overgeven aan. En dat moet ook wel want ik heb nog steeds heeeel weinig energie. Ik was (en ben nog steeds wel) snel in tranen en overprikkeld door onverwachte dingen. Drukte om heen, stress, en het duurt dan nog wel even eer dat gevoel weer weg trekt. Moet dan mezelf even terugtrekken om op adem te komen, letterlijk en figuurlijk. Dat lukt echter wel weer vlot dan, en dat is fijn want ook dat was moeilijker geworden. Kan weer wat haken, ook lekker. Gister zelfs heerlijk naar buiten geweest in het zonnetje!

Ik heb echt nog wel dagen dat ik snel van slag ben, dat er een traan vloeit.
Van vermoeidheid na het douchen, of na de lunch klaar maken.
Als mijn jongste zoon, als ik antwoord op zijn vraag of ik al een heeeel klein beetje bijgekomen ben dat me dat wel tegenvalt, appt ‘je stond een dikke drie weken helemaal aan, je was er voor alles en iedereen, je wilt nu veel te veel’. (Dan is het niet slechts een traan maar een mega huilbui 😉 ).
Als manlief iets liefs doet of zegt (eigenlijk zelfs al als hij er gewoon maar is en kijkt 😊).

Kortom, nog best veel. Huilen mag en is goed, maar het is ook wel fijn dat het weer minder wordt en weer beter voelt. Net zo fijn is het dat ik ook weer aandacht kan opbrengen voor andere dingen.
Ik ben ook begonnen met een nieuwe behandeling van de klachten van mijn spierziekte. Ik ben nu wekelijks mezelf aan het prikken en infuus aan het geven, best stoer vind ik zelf! Maar dat verdient ook aandacht en tijd, en het kost de eerste paar weken even extra om dat goed onder de knie te krijgen. En dus heb ik vorige week besloten mijn agenda voor voorlopig even helemaal leeg te maken en te kijken per dag. Weinig sociaal, vriendinnen al even niet gezien en zo meer, maar het is even niet anders. Ik kijk per dag en spaar voor bijzondere gelegenheden. Lijf en leden nu even eerst.

De foto boven deze blog is van de wilg die al heel erg lang in de tuin van mijn schoonouders staat.
Deze wilg stond er al ver voor het huis er stond, mijn schoonvader vond hem prachtig en ik heb afgelopen zomer af en toe samen met hem bij die wilg gezeten. Soms vertelde hij hoe lang de wilg er al stond maar verder waren we samen stil, genietend van de rust en het uitkijken over het water. Dat waren kostbare momenten.
De wilg staat symbool voor verdriet, stilte, verwerking en herwaardering, en symboliseert daarnaast vriendelijkheid, rust en bereidwilligheid. Er kan niet echt een nieuw begin zijn voordat de gebeurtenissen en verliezen van eerder een beetje verwerkt zijn en een plekje hebben.
Op- en weer ingeruimd. In dozen, in de kast dus. Daar ben ik nog even mee bezig, opruimen en uitrusten. En daar is tijd voor nodig, zo is het nou eenmaal.

Ik vind hem wel mooi, die wilg.