Fantastic Place

“Ik hoor hem nog aan de telefoon.
Daahaag met Piet Spaans. Mama thuis?”

Dat zei mijn oudste zoon toen ik hem vanochtend vertelde dat Piet overleden was.
Die zoon is nu 30, en we hebben het over zo’n 15 tot 20 jaar geleden. Ik was aktief lid van Nederlandse Marillionfanclub en samen maakten we het fanclubblad, Piet en ik. Ik redigeerde alles wat binnenkwam en schreef soms ook wat, Piet deed de rest, tot en met het blad naar de drukker sturen. En dus ging vaak, heel vaak, de telefoon om even te overleggen.

Gisteren overleed Piet, ineens toch nog wel. Zijn gezondheid liet al even te wensen over en om dat te verhelpen was hij opgenomen maar toch kwam dit onverwacht. En hakt er in, en niet zo’n beetje ook.

Want Piet was er altijd, in al zijn hoedanigheid. Mensen die hem kennen weten wat ik bedoel. Piet was Piet. Muziekliefhebber. Verzamelaar. Single. Deel van het bestuur van de fanclub. En hij was er altijd. Betrokken. Bevlogen. Verweven met Marillion, Cliff Richard als goede tweede. Piet was Piet.

Onze gemeenschappelijke klik was Marillion, zo leerde ik hem kennen. Piet leefde bijna voor de band en de fanclub. Kende alles en iedereen, en iedereen kende hem. Trad nooit op de voorgrond. Maar wat er ook was, Piet was er bijna altijd bij, al ver voordat ik hem leerde kennen. Hij was overal voor in.

Samen reden we in 2005 naar Port Zélande, om te kijken of daar een soort fanweekend georganiseerd kon gaan worden waar de band speelde. Een wild idee, in navolging van zoiets in Engeland waar we geweest waren, maar het lukte! Ik weet nog hoe het voelde, die rit opgevouwen met zijn vieren in dat kleine autootje van hem. Van Den Haag, via Schiphol, waar we de zanger en manager van de band hadden opgepikt, naar Ouddorp. Wij samen in een huisje, manager en zanger in het huisje ernaast. Samen met Rene, de voorzitter, kregen we hen enthousiast over het idee. En de rest is geschiedenis.

Hoogzomer een fanclubdagje met de bus naar Düsseldorf, waar de band speelde. Kinderen van fanclubmedewerkers mee, een soort familie uitje. Genieten voor iedereen. Zo was er nog heel veel meer. 

En Piet was er bij. Altijd. Overal. Kende alle fans, en alle buitenlandse fanclubs, en iedereen kende hem.

En soms zuchtte ik wel eens hoor, als de telefoon weeer ging, ‘hoi Piet, ja hoor is goed, doe ik. Niet nu meteen maar ik zorg ervoor’. 

Om dan vervolgens toch vaak maar even meteen achter de computer te kruipen want tja, dan kon Piet ook weer verder. Het lieve mailtje wat dan volgde met het bedankje en dat dat toch zo fijn snel al was, maakte veel weer goed. En zo maakte hij toch ook deel uit van je gezinsleven. Piet was erbij.

En sprak je hem een tijdje niet, waardoor dan ook, dat maakte niet uit. Want evengoed ging het de volgende keer gewoon weer door waar je gebleven was. Een poosje terug nog met info over het komende Marillionweekend. Geen telefoontje deze keer, wel een paar appjes met dezelfde vraag als toen. En net als toen lukte het hem weer, en was het dezelfde dag toch maar klaar. Want tja, dan kon Piet weer door. En het appje van hem dat erop volgde was weer ouderwets lief. 

Zo was hij er toch altijd. En dat is ineens over. Onwerkelijk en verdrietig. Ik hoop voor hem dat de hemel een Fantastic Place is met veel mooie muziek en dat hij het goed zal hebben. En, zoals Marillion het ook zegt,

‘No one leaves you, when they live in your heart and mind.

No one dies, they just move to the other side’.

Dag lieve Piet.