Eén prikje maar

Ken je dat, van die momenten die je overvallen? Dat je het wel had kunnen weten, maar je dat al weer vergeten was en dat het dus toch weer gebeurt? Die momenten spelen hier even op.

Afgelopen week kreeg ik mijn covid booster. Thuisgebracht, door de huisarts, hartstikke fijn. Ik weet natuurlijk dat zo’n vaccinatie je afweersysteem aan het werk zet, en dat dat ook moet. En dat je daar dus best wat van kunt voelen. Dat dat ook wel goed is, want dan doet je afweersysteem er echt wat mee en daar was het voor, toch?
Dus zou je zeggen, wat is het probleem?

De avond van de injectie voelde ik het al, mijn afweersysteem was bezig met voorbereidende werkzaamheden en vond dat wel even genoeg om te doen. Dus installeerde ik me vroeg in bed, zegde ik mijn afspraak die ik had voor de volgende dag alvast af, ken uw lijf. Ik weet inmiddels dat ik anders de halve nacht wakker lig met in mijn hoofd ‘zal ik gaan of zal ik niet gaan, ik wil niet afzeggen, maar misschien is het wel beter als…’ . Van die dingen. Dus dat ’s avonds al afzeggen gaf rust, en ik was ook wel een beetje trots op mezelf. Zie je wel dat ik het wel kon, doseren?
En toch denderde het binnen, toen ik donderdagochtend wakker werd en mijn lijf voelde. Koortsig, spierpijn en van de woonkamer naar de keuken lopen was al teveel. Oké, één dag, dacht ik. Onderhandelde ik stiekem. Joggingbroek, lekkere trui, kruik erbij, op bed en vooral niks.
’s Middags voelde ik al dat één dag in de uit-stand niet genoeg zou zijn. En dat klopte. Vrijdagochtend gedouched en dat was de energie voor die dag, bleek al halverwege. Dus vrijdag er ook bij. Mocht nog wel. Toch? Joggingbroek aan, schone lekkere trui, warme deken op bed en beetje niks.
Gisteren al wat beter, en vandaag nog weer wat beter. Nog niet de oude, maar wel even naar buiten geweest al weer. Helemaal niet gek dus.
Manlief had hem ook gehad, woensdag, die vaccinatie. Had een zere arm, maar hobbelde verder lekker door. Merkte het wel een beetje, maar hoefde geen afspraken af te zeggen voor dit weekend en kon, gelukkig, gewoon naar de keuken lopen.

Ik weet dat het erbij hoort. Dus je zou denken oké, rusten dan maar. En dat doe ik ook.
Maar het overvalt me toch weer hoe het erin hakt. En één dag er aan toegeven en me daar niet vervelend onder voelen kan ik. Twee ook nog wel. Maar dan wordt het lastiger, merk ik, en begin het te knagen. Knagen dat het wel lang genoeg is, dat ik nu wel lui genoeg ben geweest.
Maar toch kan ik dan nog weinig anders meer dan veel liggen. En als ik dat niet genoeg doe, en mijn energie dus heel snel op is, ben ik heel snel in tranen, om niks. Inmiddels weet ik waardoor dat komt, die tranen. Geen tranen van verdriet, maar een fysiologische reactie is op hoe het is in mijn lijf, die vooral optreedt bij weinig tot geen energie. Dus dat liggen helpt. En dat is ook zo. Dus, zou je zeggen, cirkeltje rond, wat doe je moeilijk, blijf liggen en rust!! (inderdaad, dat zegt manlief ook…)

Maar zo overvallen ze me dus toch nog vaak weer, zulke momenten. En daar baal ik van, de ene keer meer dan de andere. En dit is zo’n ene keer. Dat je geconfronteerd wordt met een lichaam dat het niet helemaal meer goed doet. Met een lijf dat niet meer alles kan. Dat maar zo drie dagen helemaal uit gaat van één prikje maar en nog wel een paar dagen nodig heeft om helemaal bij te komen. En dat ik daar dan nu nog steeds van van slag kan raken, ik baal daar ook van. Ik ben het zat en vind mezelf niet leuk dan. En dat zie je…🥴

En dus ging ik even naar buiten toen manlief weg ging naar zijn etentje. Niet héél slim maar wel even lekker na vier dagen. En weer thuis, na even onderuit op de bank met een drankje en maar een paar vermoeidheidstranen minder, kroop ik achter mijn laptop en schreef deze blog. Even luchten.
En dat helpt. 😉
Zo lekker een maaltijd in de magnetron, eten op de bank voor de tv en daarna joggingbroek weer aan en mijn wekelijkse easy yoga les online. Daarna hopelijk nog even horen hoe het etentje van manlief was en dan lekker rozig van de yoga naar bed.
Bedenken dat het allemaal stom, prut en waardeloos is maar ook wel weer over gaat… En tot die tijd gewoon extra zakdoekjes klaar.

Op naar de griepprik volgende maand! 🙂