Even aarden                   

Vorige week schreef ik over mijn 2.0 versie.
Ik nam jullie mee in een paar van de rollen die ik had gehad de afgelopen weken maar vertelde er bij dat ik evengoed nog wel steeds te maken had met mijn rol als vrouw met een spierziekte. En raad eens, na die blog kwam ik haar tegen, die vrouw. En niet zo zuinig ook. En dat kwam omdat tussen al die leuke dingen het gewone leven natuurlijk wel gewoon door ging.

Dat gewone leven betekent dat Hans weer werkt. Het vaak ook best druk heeft, en dat vraagt soms veel van hem. Dat maakt dat ik het makkelijker wil maken voor hem. En als dat niet direct lukt dan in ieder geval niet moeilijker omdat hij teveel thuis zou moeten doen.

Het gewone leven betekent de schilder, voor de buitenkant van het huis. Die had een begin gemaakt in juli, en ging toen op vakantie. Ook bij het schildersbedrijf is het druk en is er niet genoeg personeel dus dat lag een tijdje stil. Was onduidelijk wanneer het verder ging, dus regelmatig even mailen of bellen om te vragen of er al meer bekend was. Discussie over wel of geen steiger. Wel of geen hoogwerker. En sowieso: wanneer? Want dat heeft toch invloed, een vreemd iemand in en om je huis. Hij gaat zijn gangetje wel, en als het goed is is het deze week eindelijk klaar, maar helemaal vrij voelt het toch niet.                                                                                            

Het gewone leven betekent weer aan de slag voor Vereniging Spierziekten. En als iets makkelijk inpasbaar is wat betreft tijd dan is het voor hen werken wel, want ik krijg alle tijd en ruimte. Lukt het niet deze maand dan is de volgende maand ook helemaal prima. Maar ja, als ik iets in mijn hoofd heb dan moet het ook af, zeker met schrijven.
Bovendien: ik heb beloofd dat ik het af zou hebben voor de deadline verstrijkt, dus dan moet het wel heel erg nodig zijn om uit te stellen, wil ik dat ook doen. Ik heb al een idee in mijn hoofd, en schrijf dan steeds stukjes op zodat ik het niet vergeet. Langzaam groeit er dan zo een verhaal. En dat blijft in mijn hoofd totdat het helemaal klaar is en naarmate de tijd vordert meer vooraan.

Via Spierziekten kwam er bovendien de mogelijkheid om online bij een lezing van Manu Keirse te zijn. Ik ben al jaren groot fan van hem, hij schrijft mooi en goed (vind ik) over de vele vormen van rouw die er zijn. Hij gaf nu een lezing over rouw bij het hebben van een spierziekte. Vertelde dat verdriet over het toenemend verlies van functies van je lichaam en de beperkingen die dat oplevert ook rouw is. Dat dat echter niet een verdriet is wat minder wordt, maar wat regelmatig terug kan keren omdat je toch regelmatig geconfronteerd wordt met iets wat eerst nog wel kon en nu niet meer. Verdriet wat niet de overhand moet hebben, maar er wel is en wat je ook af en toe aandacht moet en mag geven. Hele mooie lezing, maar iets wat toch weer even moet indalen en niet maar zo weer uit je hoofd is.                                                                                         

Het gewone leven betekent huishoudelijke dingen, zoals rekening houden met de schoonmaaktster die komt. Brood wat besteld moet worden, net als de warme maaltijden voor volgende week. We bestellen meestal voor vijf dagen een maaltijdbox, dat moet dan nu voor volgende week, zeg maar. Handig. lekker. Scheelt boodschappen doen, en je hebt altijd de goede hoeveelheid ingrediënten als je gaat koken. Allemaal dingen op het to do-lijstje in mijn hoofd.
De was. Met wasmachine op zolder is Hans bij ons degene die dat doet, en ik krijg het dan een verdieping lager aangereikt om te vouwen, strijken en op te ruimen. Met name het strijkwerk wil nog wel eens uitgroeien tot een stapel. En die wenkt al snel, die stapel, en vraagt vriendelijk doch dringend of ik hem wel zie, als ik naar de badkamer loop.                                          
En oh ja, de badkamer. Het gewone leven is ook douchen. Maar er zijn regelmatig dagen dat ik s avonds zo moe ben dat dat echt niet meer lukt. Dus sla ik wel eens een dag over, daar ben ik, noodgedwongen, wel wat gemakkelijker in geworden. Maar dan moet de dag erna echt wel zo ingericht dat ik ’s avonds nog kan douchen.                                     

Gelukkig had ik de afgelopen weken door de vakantietijd weinig medische dingen. Bijna geen afspraken met fysio, wel het maandelijkse infuus, maar geen (bel-)afspraken met arts, huisarts etc. Dus meer tijd voor mijn sociale afspraken, hoewel de warmte ook wel een spelbreker was daarin.

Krijg je al een beetje een beeld? Zo waren de afgelopen twee a drie weken. En hoewel het allemaal gewone, dagelijkse dingen of leuke dingen zijn, zorgde dat alles, bij elkaar ervoor dat ik minder goed kon ontspannen, dat ik ‘aan bleef staan’. En in het begin, als je voldoende rustmomenten hebt, kan je jezelf prima uit zetten, dat lukt me goed nu. Maar dan moeten die rustmomenten er wel zijn.  En vaak zijn ze er ergens wel, maar je moet ze jezelf ook gunnen, en ze nemen. En dat had ik niet zo gedaan de afgelopen weken. Gewoon, omdat het zo ging.
Dat merkte ik al een paar dagen vorige week. Die dagen lijken dan nog best goed, maar zijn in feite al dagen dat je heel erg op moet passen. Want dat zijn de dagen dat je al op je grens zit. Of er misschien al wel overheen bent. Maar de adrenaline stroomt wel.

En ergens weet je dat, maar toch is er ook ontkenning. En de overtuiging dat je het nu wel ziet, en het ook echt wel weet, maar dat het echt nog niet zo erg is, het ‘kan nog wel’ . Je weet wel dat het voller wordt, je dagen, maar ook je hoofd, maar deze keer zul je op tijd stoppen, en dat is nu nog niet, dat voel je echt wel goed.
Maar je bent dan al overprikkeld. En als je dat bent, verdwijnen rede en relativering, heb ik gemerkt. Hoe meer geprikkeld, hoe minder je dat kunt. Ik merk dat al snel als het drukker wordt. Ik kan dan ’s middags niet goed meer rusten. Lig wel, maar mijn hoofd tolt. Ik moet nog dit, moet nog dat. Ik heb een heerlijke meditatie- en muziekapp voor ’s middags op bed maar ook dat wordt dan minder, ontspannen wordt hard werken. Niet helemaal zoals het bedoeld was. 😉

Donderdagavond is mijn yoga avond. Ik doe restorative yoga online, dat kan gelukkig bij de yoga waar ik eerst live heen ging en dat is heerlijk. Meestal kom ik dan helemaal bij, en ben ik daarna lekker loom en ontspannen. Dat lukte vorige week niet tijdens de yoga en ook niet er na. Ik viel laat in slaap, en een korte nacht volgde met veel nare, onrustige dromen (iets met verminderde rede en relativering). 
Ik ben naar beneden gegaan, heb ontbeten en bedacht dat het die dag niet meer zou gaan lukken iets anders te doen dan te liggen. Maar dan ook echt niet. Pijn. Moe. Klaar.
Heb het meegedeeld aan manlief, voor zover die het nog niet had gezien, en ben weer gaan liggen. Gordijnen bijna helemaal dicht want zelfs het licht deed zeer, telefoon weg en verder niks.Vaak lukt het dan in de loop van de dag toch wel weer om iets te doen, maar zelfs dat zat er deze keer niet in. ’s Middags drong wel langzaam door dat dit de rekening was van de afgelopen twee a drie weken, en dat die fors was. Niet gek, als je alles op een rijtje zet.  En waar ik eerder dan de neiging had om heel erg aan te schoppen tegen het feit dat dit nu gebeurde en toch door te willen gaan, kon ik nu denken dat ik het wel allemaal gedaan had. Denken dat ik baalde, echt wel hoor, maar ook dat ik het hiermee te doen had, en dat ik dat kon. Dat mijn lijf heel hard had gewerkt, en dat dit nu logisch was. En mocht. En dat lag lekker, ondanks alles.

Langzaam maar zeker daalde de rust een beetje in. Het weekend was vervolgens ook rustig, en dat was lekker. ’s Zondags voelde het al weer zo goed dat we ’s middags even naar het strand konden. Heerlijk zitten, samen. Niks zeggen, maar gewoon lekker zitten en af en toe even in de branding staan. Water en zand voelen aan mijn blote voeten en genieten. Meer hoefde niet.

Gister, maandag, begon de week weer. En direct goed. Met de schilder die vroeg kwam. Met Hans die weer flink aan de slag moest. En die strijk, die er nog wel steeds lag en ik nu wel even zou doen. Weg van de strijkplank en weg uit mijn hoofd. Muziekje erbij en gaan. Lekker gerust het weekend en ik kon weer. Opgeruimd staat netjes!

Ik merkte aan Hans zijn reactie gisteravond dat ik het weer deed. Te hard van stapel, teveel tegelijk willen, te weinig rustmomenten. En als ik eerlijk was voelde ik het ook, het jaagde al weer een beetje door mijn lijf. En dus vandaag de rem er weer op. Het moet het anders. Gaat het anders want dat gaat beter. Is beter. Meer nee zeggen, meer rust momenten en af en toe het licht dimmen. Dat is toch prettiger dan het af en toe uit te moeten doen. Zeg maar een soort onderhoud van die nieuwe versie, die Marloes 2.0.

En dat lukt dan heel goed met mijn blote voeten in het zand en het zeewater. Heerlijk. Volgens mij voor iedereen heel goed. Even aarden.