Marloes 2.0

Boven op zolder heeft Hans zijn kantoor. Dat werkt lekker rustig en dat is fijn voor beiden. Ik was daar net even en zag bovenstaande poster. Waarschijnlijk gemaakt tijdens één van de online trainingen die hij geeft over SRV. Sociale rollen. Allemaal verschillende, maar allemaal in één persoon. De poster hangt er al lang, maar nu triggerde hij iets extra ’s in mij en begon het te borrelen in mijn hoofd. En dus, laptop mee naar beneden, koffie ingeschonken en mezelf geinstalleerd op de bank. Blogtijd.

Ik heb wel geschreven afgelopen weken maar dat was vooral voor Vereniging Spierziekten. Ik schrijf regelmatig iets voor hen, voor het blad of de nieuwsbrief. Vorig stuk ging over de omgekeerde mantelzorgrollen die we hier een tijdje hadden. Nu mag ik voort borduren op rollen en de invloed die een chronische aandoening zoals een spierziekte daar op heeft. Iedere maand een andere rol, deze maand de rol van werknemer. Confronterend en daardoor af en toe pittig, maar wel heel erg leuk om te mogen doen!
Door de poster boven kwam ik er ook op dat ik zelf veel verschillende rollen had, afgelopen maand. En hoe leuk dat was.

Ik was jarig, net als onze beide jongens. Dat vierden we samen, met hun vriendinnen, we zijn met zijn zessen wezen varen in Leiden en ’s avonds lekker eten besteld bij ons thuis. Dat doen we sinds twee jaar zo nu, omdat een verjaardag vieren zoals we dat eerder deden (vrienden op bezoek, lang door borrelen ’s avonds) niet meer zo’n succes is voor mij. Jammer, maar dit is een prachtige andere manier, en ik zorg hoe dan ook wel dat ik de mensen die ik graag zie regelmatig zie of spreek dus dat is prima. En als we het dan hebben over rollen: toen was ik dus de jarige. En tegelijkertijd ook de moeder van twee jarigen. Bijzonder. Maar wel heel leuk.

Ik ben ook zus. En ik ging met mijn zus uit. Samen naar een concert van Ilse de Lange, in Caprera. Voor wie Caprera niet kent: het is een openluchttheater in Bloemendaal, bij de Kennemerduinen, in het groen, echt prachtig gelegen. Het stond al even op mijn wensenlijstje daar een keer naar toe te gaan, en nu kwamen dingen mooi samen. Want de muziek van Ilse de Lange speelde een rol tijdens de uitvaart van mijn beide ouders en het concert was twee dagen voor de datum dat mijn vader jarig was en dat mijn moeder overleed, vijf jaar geleden. Mooi om zo even stil te staan bij dat ze er al vijf jaar niet meer live bij zijn. Daarbij was het concert aan het einde van de middag. Prachtig tijdstip hoe dan ook, maar zeker voor iemand wiens energie ’s avonds op is . Daarna nog even nagenieten, en meegebrachte lekkernijen opgesmikkeld vanaf een bankje met uitzicht op het strand. Mooier kon het niet en zo was het ook. En zo fijn om dat samen met mijn zus te doen!

Dan ben ik natuurlijk ook vrouw van. En die rol brengt met zich mee dat je ook schoondochter en schoonzus bent. En zo zat deze dame op een familiefeestje van de schoonouders. Daar waren we gewend in ieder geval één keer per half jaar samen te zijn met het gezin en alle aanhang, maar door corona was dat ook al bijna drie jaar geleden. Dit keer was het in een zaaltje, met ooms en tantes erbij, en wat was het leuk om iedereen weer te zien, sommigen had ik echt bijna drie jaar niet gezien. Neefjes en nichtjes die neven en nichten zijn geworden, met wederhelften, waarmee het besef dat je zelf ook een ‘oudere tante’ bent ook ineens even binnenkomt. Maar ook hoe bijzonder het is dat we nog met zo veel zijn!

Moeder van zoons met vriendinnen maakt je ook schoonmoeder. En in die rol zat ik een paar dagen terug ’s avonds op een terras in Leiden, de verjaardag van de vriendin van de jongste zoon te vieren. Dat was leuk, en fijn om te kunnen doen. Met zoons en vriendinnen en een bevriend stel van de jarige job. Bijkletsen met elkaar, en en passant ook nog één van de eerste hoosbuien sinds tijden over je heen krijgen… Heerlijke avond! 😉

Ik hoef denk ik niet te uit te leggen dat het allemaal leuk was. Fijn om te doen, en om even helemaal in op te gaan. Dat is iets wat ik niet heel veel heb gedaan de afgelopen tijd. Niet uit onwil, maar het kwam er niet van. Door de warmte, verbouwingen hier, en de dagelijkse dingen die ook gewoon doorgaan.
Want een andere rol die ik ook heb is vrouw met een spierziekte. En chemo achter de kiezen. En daardoor beperkingen. Een van die beperkingen is weinig energie, en dat vraagt dat ik activiteiten als hierboven goed in pas, en er rekening mee houd. Voor al deze dingen reken ik, per stuk, drie tot vier dagen. Minimaal één dag voor, en twee dagen na waarin ik niets plan en voornamelijk lig. Gewoon, omdat niks anders lukt. Alles zeer doet. Ik meestal slecht slaap de nacht ervoor (‘als ik het maar volhou…’) en ook de nacht erna, door alle nog aanwezige adrenaline in mijn lijf. Dat laatste is minder erg want dan is het toch vaak ook nagenieten maar toch. Ik ben op.
Verder is een mega huilbui eigenlijk standaard, de dag erna. Of meerdere kleine.. 😉 Daar heb ik lang tegen gevochten, maar inmiddels weet ik dat het geen verdriet is, maar gewoon vermoeidheid waardoor ik niet anders kan. En me er minder schuldig over voel (nou heb je zo’n leuke dag gehad, moet je dan zo reageren??). Hans weet en ziet dat ook zo (oke, hij weet en zegt het al even langer dan dat ik het wil toegeven), en het helpt als ik mezelf kan toestaan zijn t-shirt ’s morgens al nat te huilen… 😉

Ik kan nu bedenken dat ik helemaal op ben, maar dat dat mag. Dat het niet lui is. Dat het onwijs leuk was, en het meer dan waard, maar wel hard werken voor mijn lijf en daarom nu rust. En dat als ik dat doe, ik meer kan genieten. En dat is het meer dan waard. En die gedachtes en steun maken het makkelijker. En veel leuker. En dat triggerde die poster.

Ik ben best een beetje blij met Marloes 2.0 . 🙂