Augustus

Drie augustus vandaag. Tien uur in de ochtend en achter een kop koffie. Eerste huilbui gehad en ik geef het op. Ieder jaar hetzelfde, nu al voor het vijfde jaar. Ik begin de maand met echt proberen het droog te houden, alleen te genieten van de mooie momenten maar dat is nog niet gelukt de afgelopen vijf jaar. Nu dus ook niet.. Augustus heeft zijn eerste bui weer gehad.

Augustus is mijn december. Denk ik tenminste, als ik mensen hoor, voor en in december, over december. Dat ze dierbaren zo missen dan. Extra missen. Dat heb ik ook in december, maar niet zo heftig als nu, in augustus. Dat komt denk ik ‘omdat wij niet zo van december waren’. En met wij bedoel ik mijn ouders, mijn zus en mezelf.

Zeker, we vierden december, Kerst en al, vroeger met mijn opa en oma. En dat was leuk, warm. Later, toen mijn zus en ik uit huis waren was het ‘ergens in december’ bij elkaar komen, maar niet perse op de feestdagen zelf. Gewoon, ergens eromheen, geen verplichtingen, vrijblijvend. Met zijn vieren, later met aanhang, nog later met kleinkinderen. En natuurlijk denk ik daaraan, als t december is, en mis ik dat, maar december is geen augustus.

Augustus is voor mij de maand van mijn ouders en mij. Ik ben jarig in augustus, dat was altijd een feestje. Slingers buiten, een schommel, of een nieuwe fiets. Mijn moeder in een mooie (korte! 😉 ) zomerjurk en taart met kaarsjes. Ik weet nog dat ik, toen ik zes werd, een zusteruniformpje had gekregen. Mijn opa, de vader van mijn vader, lag in het ziekenhuis en we gingen erheen, ik in dat uniformpje natuurlijk. En mijn opa drukte op de bel om mij te showen aan de verpleging daar, was ook zo trots toen! (de verpleging kwam aangerend, ik vond dat toen nog zo lief, maar later hoorde ik dat dat was omdat het al slecht ging toen, hij overleed in de week erna…)

Onze jongens werden geboren in augustus, en het voor het eerst zien van hun kleinkinderen waren bijzondere, intieme momenten met mijn ouders. Trots. Voor het eerst opa en oma, en vol verwachting en plannen hoe ze die rol zouden vervullen.

Vakanties, ook gekoppeld aan zomermaand augustus, in ieder geval vaak de schoolvakantie deels nog. Mijn vader was zelf jarig in augustus, en die verjaardag was voor mijn gevoel altijd de afsluiting van de vakantie en zomerperiode. Dan zaten ze bij elkaar met hun vrienden, onder het genot van één of meerdere borreltjes te oreren over werk dat er weer aankwam en dat het nu toch weer een jaar duurde eer…. 😉

Augustus is echter ook de maand dat mijn moeder overleed, 5 jaar geleden. Ze deed dat op mijn vaders verjaardag. De eerste verjaardag dat hij er niet meer was. Dat vonden we toch ook mooi, we zagen ze samen een borreltje drinken ’s avonds, bijpraten.

Dat alles maakt augustus een maand vol dierbare momenten met daarbij prachtige herinneringen. Die zullen altijd blijven en daar ben ik ongelofelijk dankbaar voor en blij mee. En die momenten vieren we, door het goed samen vieren van onze verjaardagen bijvoorbeeld. Zodat mijn kinderen later hopelijk ook van die dierbare herinneringen hebben.

Maar augustus doet ook pijn. En is ook gemis, meer dan anders, juist door al die dierbare momenten. En dat moet samen, maar dat vind ik niet altijd eenvoudig, zoveel verschillende emoties. Maar dit jaar gaan mijn zus en ik augustus goed afsluiten, met een concert waar we samen heen gaan, van muziek waar ook mijn ouders gek op waren, en dat is een prachtig vooruitzicht.

En dan ben ik daarna toch blij dat het weer september is, hoe dubbel dat soms ook voelt…