Ik hoorde een dezer dagen het weerbericht. ‘ Wolken pakken zich samen en zorgen voor onweer…’ en moest daar vanochtend, op een bankje, ineens aan denken.
In mijn vorige blog had ik het over topsport. Dat er zoveel dingen zijn die moeten, voor mijn lijf. Medisch gerelateerde zaken, waar ik niet onderuit kan.
Dat alleen al voelt soms als topsport maar daar komen dan ook nog de dagelijkse dingen bij.
Vorige week was het warm. Daar hou ik niet zo van en kan mijn lijf niet zo goed meer tegen. Ben ik lang niet de enige in gelukkig, het best blijf ik binnen en lig. Een paar van de afspraken die ik had zegde ik af, een enkele niet. Omdat het soms niet kan, maar ik het ook niet altijd wil.
Einde van de week was het weer tijd voor mijn infuustherapie. Dat is niet iets wat ik heel erg vind, maar ook niet echt iets waar ik me op verheug. Het duurt een uurtje of zes. Ik voel me meestal één of twee dagen brak en dan knapt dat weer op en merk ik dat ik het heb gehad, heb ik er profijt van. Nu des te meer, want ik krijg het al even minder vaak omdat mijn bloeddruk heel hoog was en eerst omlaag moest. Dat is nu zo gelukkig, dus kunnen we langzaam gaan proberen de frequentie weer omhoog te doen van die infuzen. Omdat ik aan mijn spieren wel merk dat ik het minder vaak krijg hoop dat dat gaat lukken. En dus dacht ik vrijdag: ‘kom maar op!’.
Maar, alsof het zo moet zijn, als je iets heel graag wilt, dan lukt het niet, of gebeurt er iets waardoor het anders gaat. Dat was nu ook zo. Het specialistenteam dat normaal dat infuus komt doen heeft enige tijd geleden het werk moeten overdragen aan de reguliere thuiszorg. Iets met verzekeringen, nieuwe regelingen en financien… En die reguliere thuiszorg heeft minder ervaring. Dat is logisch, maar dat samen met het feit dat ik moeilijk te prikken ben, zorgde ervoor dat het zeven keer prikken kostte en tot tien uur ’s avonds duurde eer het klaar was. En dat vanaf tien uur ’s ochtends, maakte dat het een dag was die je kunt scharen onder die topsport.
Ik moet erbij zeggen dat het niet lag aan de wil van de meiden van die reguliere thuiszorg, en dat alles in overleg ging met mij. Zij vonden het heel erg vervelend, stelden voor mij voor maandag opnieuw in te plannen. Maar ik wilde het heel graag wel hebben, mijn lijf was er zo aan toe voor mijn gevoel en we hadden voor het weekend een afspraak waar ik, als enigszins mogelijk was, een beetje fit in wilde. Dat snapten ze, dus belden ze het specialistenteam dat eerder altijd kwam. Zij wilden me inpassen in die dag en komen prikken, dus dat was heel erg fijn. De verpleegkundige die eerder altijd kwam, kwam er speciaal voor uit Amsterdam, en ze prikte, ondanks alle stress van eerder die dag, in één keer goed…. Ieder zijn vak. Inmiddels was het wel eind van de middag dus het werd een latertje eer het infuus klaar was.
Onze afspraak van zaterdag kon gelukkig doorgaan. Was leuk en goed, maar werd ook een latertje. Maar sommige dingen zijn het gewoon meer dan waard dat je de dag erna brak bent.
Zondag bijkomen, helaas wel met 30+ graden dus dat schoot niet echt op. Maandag en dinsdag weer doordeweekse dagen. Dagen met regeldingen en dinsdagochtend een online afspraak die al even stond. Die leuk was, maar wel het nodige aan energie vergde.
En na een onrustige nacht vol dromen die op de meest bizarre wijze de afgelopen week tot één onlogisch geheel maakten werd ik vanochtend wakker. Met onrust in mijn lijf, en nog weer een afspraak in het verschiet.
En ineens besloot ik dat het even goed was. De afspraak voor vandaag afgezegd en adhoc besloten dat er vandaag en morgen niets meer hoeft. Niets meer kan ook. De afgelopen dagen hadden al geresulteerd in een behoorlijk vol hoofd en een paar fikse huilbuien uit het niets, puur uit vermoeidheid, het was even klaar.
Na het ontbijt vanochtend rustig aangekleed, manlief meegedeeld hoe het ervoor stond (want die kreeg het natuurlijk over zich heen de afgelopen dagen) en dat ik naar buiten ging vandaag omdat dat al even niet meer gelukt was door alles. Mijn fiets gepakt (oh wat blijft dat een geweldig gevoel!), koffie in een thermosbeker gedaan en gegaan. Twee kilometer verder op heerlijke plek op een bankje stil gaan zitten zijn.
En terwijl ik daar zat te genieten zag ik de lucht, zie de foto hierboven. Wolken, soms voor de zon. maar er ook weer voorbij. Wolken die zich soms ontwikkelen tot een flinke onweersbui. Een onweersbui waarna het, afgekoeld, toch vaak ook wel weer heerlijk weer wordt.
Dat je soms door het weer je plannen moet veranderen, tja, zo is het. En zo is het bij mij dus ook. Niet meer en niet minder. Ik ben niet altijd even blij met het weer of met mezelf, zeker niet als het zo onweert en hard regent, maar daar, op dat bankje, was ik wel blij dat ik vanochtend besloten had het te doen zoals ik het nu deed.
En weet je? Ik heb morgen nog zo’n dag! Nu maar hopen dat het droog blijft!! 😘
Marloes de Wit 
Geef een reactie