Topsport?

Het is een prima tijd om thuis te zijn nu. Tour de France op tv, met ’s avonds de Avondetappe, EK vrouwenvoetbal, allemaal topsport en heerlijk om te kijken vind ik.

En het is vandaag een lekkere dag. Het zonnetje schijnt, mijn lijf is oke; ook prima omstandigheden om lekker de fiets te pakken en voordat de bergetappe vanmiddag begint even naar buiten te gaan.

En toch doe ik dat niet maar zit ik hier te schrijven op de bank. Want ik wacht op de levering van de immuunglobuline, en die moet ik wel persoonlijk in ontvangst nemen. De voorraad is op, en ik mag bijna weer. Fijn natuurlijk dat het allemaal zo thuis kan en dat iedere keer net als ik denk, ‘oh ja, de laatste alweer’, de apotheek mailt met de vraag wanneer het me uitkomt om de deur open te doen voor de besteldienst voor een nieuwe lading.

Ik vraag me regelmatig af waarom het me toch niet lukt echt los te komen van mijn lijf. Of het wel klopt dat alles wat te maken heeft met dat lijf toch vaak overheerst, of doe ik iets niet goed? Ik kan soms heel erg aan schoppen tegen het feit dat het zo mijn week beinvloedt en daardoor vaak minder positief aanwezig is. Maar dat komt denk ik door afspraken. Allemaal afspraken voor mijn lijf. Afspraken die ik daarom wel nodig heb.

Afspraak met de huisarts. In het ziekenhuis, onderzoeken om in de gaten te houden of het goed blijft gaan. Controles bij verschillende artsen in het ziekenhuis. Verschillende dagen spreekuur dus een combinatie is vaak niet mogelijk. Met de apotheek. Hier in het dorp, maar ook die in het ziekenhuis, want niet alles gaat via dezelfde aanvraag. Met de thuiszorg voor de infuustherapie. Met mijn Mensendieck therapeute. Een afspraak voor de eerste beurt van mijn driewielfiets, die wordt gehaald en weer terug gebracht, dus ook heel fijn. De traplift hapert al eventjes steeds regelmatiger. Gaat tot nu toe goed, maar het is fijn als daar ook even naar gekeken wordt, dan kan ik boven blijven slapen… 😉 Dus een afspraak met die leverancier.

Dat zijn dan de medisch gerelateerde afspraken. En sommige afspraken zijn thuis. Maar een aantal ook niet. Die vergen er naar toe reizen en daar zijn. En dan hopen dat het niet op een tijdstip is dat je eigenlijk zou moeten rusten. Want dat wordt dan lastig. Een afspraak beinvloedt meestal de rest van de dag behoorlijk maar dan helemaal. Tel daarbij op dat je eigenlijk aan drie afspraken in de week genoeg hebt, om je lijf en geest de rust te geven die ze nodig hebben om leuk door te kunnen. Want prikkels zijn goed, maar wel tot op zekere hoogte, en vragen nazorg in de zin van rustmomenten.

En nu snap je waarschijnlijk dat het soms best laveren is om dat allemaal te kunnen blijven doen.

En dan heb ik het nog niet gehad over dat lijf zelf. Regelmatig gebeurt het toch dat dat minder kan dan ik zou willen en dat ik dingen op zijn minst anders moet regelen. Of dat het aan de bel trekt, zegt ‘doe maar even een dag ietsje minder dan je wilde’. En dat ik dus afspraken af moet zeggen.

Dat er dingen bijkomen waarvoor ik dan toch weer aan de bel moet trekken bij een arts of poli om even te checken of dit klopt. Nieuwe medicijnen erbij, oke, dan weer even naar de apotheek.

Of dat er dan een vriendin appt met ‘ zal ik even langskomen, bijkletsen’ en ik denk, ‘ik zou even niet weten waar ik de energie vandaan moet halen’ en dus nee moet zeggen. Of dat ik een afspraak heb en denk, hoe ga ik dit doen??

Gelukkig zijn er ook dagen dat dat niet zo is hoor, en dat je onverwacht ineens met je fiets aan de Kaag zit, zoals twee weken terug. Dat zijn momenten die ik pak, en waar ik onwijs van geniet. Of, als we naar het ziekenhuis zijn geweest voor een (goede!) uitslag en we nog een terrasje kunnen pakken aan het strand in Katwijk en daar even heerlijk kunnen zitten. Die onverwachte momenten, dat is extra genieten!!

Een apart hoofdstuk hierbij zijn je sociale contacten. Die komen soms schromelijk tekort! Daarbij wordt daarvan ook een zekere mate van flexibiliteit gevraagd, want het komt voor dat ik af moet zeggen op het laatste moment omdat mijn lijf aangeeft dat de grens voor die week al overschreden is. Maar juist die sociale contacten wil ik zo graag gewoon door laten gaan, dat zijn vaak van die energie boosters, en laten je voelen dat je, naast iemand met een spierziekte en chronische vermoeidheid versterkt door de chemo, ook nog iemand anders bent. Een vrouw. Een moeder. Een zus. Een vriendin die er ook wil zijn voor haar vriendinnen. Een blogster. Haakster. En nog veel meer… En eigenlijk dus ook best wel een topsportster.

Inmiddels is de immuunglobuline gebracht. Echter maar voor één keertje. Moet er dus even aan denken dat ik met de neuroloog regel dat er een nieuw recept naar de apotheek gaat, als hij vindt dat ik er mee door mag aan. Maar dat is voor later.

Nu eerst lunchen en even liggen. En wie weet vanmiddag weer topsport. Kijken. 😉