De badkamer

Morgen komen ze de laatste dingen van de badkamer doen. Hij is al heel mooi maar nog niet helemaal af en dat gebeurt dus morgen. En dat is fijn, want ik ben er klaar mee.

De verbouwing ging goed, maar ik vond het pittige weken. Het viel me tegen hoe slecht ik ermee om kon gaan. Hoe slecht ik tegen teveel prikkels kan. En door het zo op te schrijven wordt het nog eens extra waar en doet het weer even pijn maar toch, het is wel zo.

Ik zag dat het goed ging, die hele verbouwing. Het waren leuke mannen die alles overlegden wat ze gingen doen. Maar ik zag (door de troep en het gedoe waar ik niets aan kon doen of bij kon helpen vooral) ook overal beren op de weg. Had na een uurtje in huis zijn al last van al die prikkels en was dan ook zo’n beetje door mijn energie voor die dag. En dat was slikken.

Want ik wist natuurlijk al dat ik had moeten inleveren, dit soort dingen, vooral na de chemo. En ik ben van mezelf niet een hele erge doemdenker, maar ik zie soms wel snel beren op de weg. En dat, samen met dat lang niet altijd kunnen wat je wel zou willen kunnen, is geen handige combinatie. Maar dat werd de gelopen twee maanden wel wat extra op de proef gesteld. En dat vond ik niet leuk om mee geconfronteerd te worden.

Daarnaast was het ook confronterend om te merken hoe het uit huis zijn impact had. Hoe ik thuis gewend ben mijn gang te kunnen gaan, en me niet altijd realiseer wat mijn beperkingen zijn door mijn spierziekte. Dat ik weet, ook ’s nachts, hoe ik moet lopen om niet te struikelen of snel te moeten draaien. Dat we een zithoek hebben waar ik kan crashen, even helemaal onderuit kan gaan zodat mijn lijf even kan ontspannen. En nog veel meer van dat soort dingen. En dat dat anders is als je elders verblijft snap ik natuurlijk wel maar ik had me niet gerealiseerd hoe groot dat verschil en dus ook de impact is. Thuis lijkt het allemaal wel mee te vallen, wel te gaan. Veel is dan deels door aanpassingen, deels doordat het al heel lang zo gaat, al gewoon geworden.

Dat dat andersom ook zo werkt bleek ook trouwens. De oude badkamer had nog een bad, met daarin een douche. Dat ging prima, douchen daarin. Niet meer iedere dag, die energie had ik niet altijd meer maar dat was oké, zo was het. Nu hebben we geen bad meer, maar een ruime douche. En raad eens: ik kan iedere dag douchen, een rondje draaien onder de straal, haren wassen en er daarbij heerlijk van genieten! En ergens in de eerste week weer thuis dacht ik ineens ‘heeee, ik kan dit dus nog wel, douchen in bad is blijkbaar toch inspannender dan ik dacht!’.

Het was ook niet dat ik me dat helemaal niet realiseerde, of dat ik voor dit soort dingen mijn ogen sluit. Maar het went blijkbaar meer dan ik dacht, gelukkig natuurlijk ook maar.

Een aantal dingen die echt niet meer willen, heb ik al geschrapt of geprobeerd te schrappen. Want stiekum wil ik vaak ook wel heel erg proberen om die dingen toch te doen. Toch maar wel willen doen, ondanks dat je weet wat het kost. Maar dat heeft als risico dat je erin blijft hangen, in die wens, doordat je er zo op focust. Soms kun je toch maar beter ergens een punt achter zetten en verder. Maar ja, eer je zover bent… Bij mij duurt dat wel even.

Daarbij vragen sommige dingen voorbereiding en nazorg. Niks ingewikkelds overigens, maar vaak één of twee dagen ingeplande rust voor en/of na. En vaak lukt dat, maar niet altijd. Naar een concert aan het einde van drie weken verbouwing waarbij het de laatste week ook nog eens best heet is buiten, is op zijn minst geen handige planning. Alleen heb je op de planning van beide dingen én op het weer dan weer geen invloed. Maar dat resulteerde uiteindelijk erin dat één van de zoons met vriendin in onze plek gingen genieten van Elbow. En dat was hen zeer gegund, maar tegelijkertijd kostte het mij tranen.

Het mag duidelijk zijn: een beetje flexibiliteit is dus wel handig. Maar dat vind ik lastig soms. Ik maak een weekplanning, voor wat betreft afspraken. Weten wat in ieder geval moet, zodat ik er rekening mee kan houden. Om de dag iets, het liefst, zodat ik ook een dag niks heb. Maar dan heb ik daarnaast nog een wensenlijstje voor die week, of dingen die ik vind dat moeten, en zo plan ik toch mijn dagen en week vol. Daarbij vergeet ik zeker de dagelijkse rustmomenten niet, maar toch, veel. En dat geeft druk, merkte ik ook deze periode. En die druk is op zich al geen goede prikkel.

Want bovenal geldt de vorm van de dag. En omdat die gemiddeld zo’n twee dagen per week toch wel minder goed is (zou dat overigens ook met die druk te maken kunnen hebben?? 😊)  kan ik soms dagen van tevoren al piekeren over wat als…

En met al dit kwam ik de afgelopen weken in aanraking. In botsing eigenlijk gewoon. Dat was best confronterend. En gaf, geeft, stof tot nadenken.

De badkamer moest. Wilde ik natuurlijk ook. Maar al snel blijkt dat ik in ieder geval voor mezelf teveel wilde, in die weken, en dat gaat gewoon niet. Natuurlijk zijn ook niet alle dingen even belangrijk. En ook al zijn ze dat wel: jammer dan, het wil even niet allemaal tegelijk. Maar dit was ook iets waar ik niet voor het eerst tegen aan liep en eerlijkgezegd denk ik ook niet voor het laatst.

En ‘dus’ wil ik meer loslaten. Want ik wil gewoon een fijne dag. Maar dat lukt beter als ik kan bedenken wat dan voor die dag fijn zal zijn en de rest, en zeker morgen en volgende week, nog even kan laten. Daarbij komt dat ik te vaak denk ‘als ik dit maar wel of niet doe, dan wordt het beter. Word ik wat beter, voel ik mij beter, op de langere termijn’.   Maar dat is niet zo: dit is wat het is, mijn lijf, beter zal het niet meer worden. Was het maar zo, dan was het makkelijker, wellicht. Alhoewel er dan waarschijnlijk wel weer wat anders zou zijn….

Maar zo werkt het niet. Dit is mijn lijf nu, en hier heb ik het mee te doen. Dat van vroeger is weg, en dit is mijn nieuwe.
Een lijf waarmee het het de ene dag lukt om heerlijk te fietsen naar de Kaag of door de Waterleiding Duinen als je daar in de buurt toch in een vakantiehuisje zit en daar verschrikkelijk van te genieten. Maar ook een lijf waarvoor het dan de andere dag beter is om op de bank te zitten en een beetje voor me uit te kijken en wat tv te kijken. Dat ik dan niet hoef te denken dat ik het niet goed heb gedaan, niet goed heb verdeeld, maar dat het gewoon zo is. Dat ik me daar niet schuldig over hoef te voelen. Niet naar mezelf. Niet naar anderen. Zo is het gewoon. Dat hoort bij mij, zo is het nu. Anders dan vroeger, maar daarom niet minder waardevol. En een heel leven hetzelfde is ook saai, en niet realistisch denk ik. Wie heeft dat nou wel? En dat ik het nu zo opschrijf wil niet zeggen dat het allemaal vanzelf gaat, voor de duidelijkheid. Bij lange na nog niet, dat kost vaak nog tranen maar ook daarvan denk ik steeds vaker nou ja, so be it dan maar even voor nu. 

Dat is waar ik over heb gedacht de laatste weken. En nog wel veel hoor, want het gaat nog lang niet vanzelf.
En dat allemaal door die badkamer. Waar we nu al heel blij mee zijn (ik ben zoooo verliefd op de vloertegels 😊) en na morgen vast nog meer. En die daarbij dan toch ook nog wel weer mooie andere dingen te weeg brengt.