Uitzicht van achter mijn dagboek

Na een soms warme en in ieder geval drukke maand mezelf geinstalleerd achter mijn tablet, tijd om even bij te kletsen…. Heb deze keer wel het knopje dagboek aangevinkt. Het is maar dat je weet wat je over je heen krijgt! 😉

Mijn vorige blog schreef ik vanuit ons tijdelijke verblijf. We verbleven daar in verband met de verbouwing van onze badkamer. De badkamer is nog niet helemaal klaar, maar wij zijn inmiddels al weer twee weken thuis. We kunnen hem al prima gebruiken, maar er moeten nog een paar dingen aan gebeuren en afgemaakt. Daarvoor staat over twee weken nog een dag gepland. We zijn nu al heel blij met het resultaat, het was al het gedoe meer dan waard. Iedere keer als ik er in loop denk ik ‘oh wow, wat is het mooi zo!’ . Nog daargelaten dat zo onder de douche kunnen lopen in plaats van eerst in bad te moeten klimmen ervoor ook best heel erg fijn is voor mijn benen… 😉

Vantevoren hadden we bedacht dat in huisje zitten tijdens deze verbouwing goed was. Dat gaf rust, en zo hadden we ook nog een beetje vakantiegevoel. Dat dat een tikkie anders uitpakte schreef ik al in mijn vorige blog dus hier niet weer maar het was al met al een rare periode.

Het lukte me niet altijd om los te laten dat er anderen aan het werk waren, Hans heen en weer ging dagelijks en ook nog werkte en ik ‘daar maar zat’. Kostte dus wel een paar huilbuien voordat ik daar een beetje aan toe kon geven. Lesje loslaten, of niet zo ingewikkeld doen.. .

Want het was natuurlijk niet alleen maar erg, het was ook leuk en gezellig. Er kwamen vrienden en kinderen langs, we hebben een beetje gewinkeld, een terrasje gepakt en een heerlijke middag gefietst door de duinen. Dat laatste is iets dat vanuit huis voor mij niet haalbaar is maar nu wel omdat onze fietsen daar door onze jongens naar toe gefietst waren. Genoten dus in de Waterleidingduinen en bedacht dat we daar toch echt wel vaker willen zijn.

Daags voor de Pinksteren waren we weer thuis, dat was ook zo afgesproken. We wisten dat de badkamer nog niet klaar was, maar konden douchen bij vrienden en beneden gewoon leven. En slapen in een afgeplakte slaapkamer was ook wel weer grappig. De week erna zijn de mannen nog bezig geweest, volgens planning, maar dat waren opbouwwerkzaamheden en kon ook prima als we thuis waren.

En dat was ook zo. Zij gingen gestaag hun gang, en ondertussen ging Hans aan het werk, hij was een van de groepsleiders van een cursus SRV die online vanuit Amerika werd gegeven. Een cursus van zes dagen, verdeeld over drie dagen de ene week, en drie dagen de andere (afgelopen) week. Hard werken van drie tot elf ’s avonds. Hard werken maar ook inspirerend. Een energieslurper maar zeker ook oplader. Daarbij ging alles in huis ook gewoon door dus jullie snappen misschien dat dat mij wat onrust en stress gaf soms. Bang dat hij toch teveel zou doen, zo lang is die operatie ook weer niet geleden.. 😏

Ik wilde er zijn en er niet zijn. Er zijn, omdat ik lekker thuis wilde zijn. Omdat ik wilde zorgen dat Hans zijn cursus ongestoord kon geven en volgen, omdat ik weet wat het voor hem betekent. Maar ik wilde ook er niet zijn. Want waar iedereen hard aan het zwoegen is op zijn ding, zat ik op de bank. Of buiten. En dan komt dat stemmetje van vroeger weer even fijntjes langs. ‘Ben je al klaar met alles Marloes, dat je op de bank zit?’

Het was, zachtgezegd, een leuke extra uitdaging deze afgelopen maand om dat stemmetje te laten. Want weg krijg ik het niet, zoveel weet ik na lange tijd wel, dus daar streef ik ook maar niet meer naar. Maar het was er eventjes weer meer dan anders. En proberen het te laten, en in gedachten zeggen ‘ Hoi! Kwam je zomaar even langs? Gezellig, wil je ook wat drinken of blijf je niet lang?’ werkt beter dan erover gaan piekeren, alleen lukt dat niet altijd even goed. 😉

Afgelopen week was wat rustiger wat betreft gedoe in huis, maar Hans zijn online cursus en het werk daarnaast ging wel gewoon door. Ik wilde graag voorkomen dat hij teveel deed dus mijn hoofd stond nog niet helemaal stil, zachtgezegd. Daarbij is mijn lijf ook nog aan het rommelen, is het nog niet zo stabiel als we zouden willen. Dat blijft nog even sleutelen. En ik had weer een dag infuus, wat toch ook vaak een of twee dagen daarna kost om even te laten zakken en inwerken. Al met al nog ‘best lekker bezig’.

Bovenop dit alles hadden we ook nog concertkaartjes voor afgelopen week. Die hadden we al heel lang in huis, 2,5 jaar, nog voor de corona. Maar steeds uitgesteld, dat concert, tot afgelopen week. En dat zwerfde al even in mijn hoofd. De zin erin, maar ook hoe ik dat zou gaan doen. Het is (te) veel, met reis erheen, en dan ook nog de hele avond. Dat kost me dagen energie en ik sta nog niet zoveel in de plus. 

Maar ik wilde ook zo vreselijk graag, en dan leuk aangekleed, goed gemutst, naar goeie muziek, gewoon heerlijk als stel, want het was een uitje voor ons samen. Of zoals Hans zei ‘ons feestje, dus we doen het samen of we doen het niet. Dus dan doen we het gewoon niet, want zo hebben we er niets aan.’.

Na een paar huilbuien toegegeven dat het echt niet zou gaan lukken. We konden gelukkig wel één van onze jongens met wederhelft blij maken met de kaarten, dat was in ieder geval fijn. We kregen filmpjes en foto’s van een volgens mij wel geslaagde avond voor hen. De laatste paar filmpjes lag ik al in bed overigens… Al met al voelde het toch goed, hoezeer ik er ook van baalde.

En ik weet dat het veel erger kan enzo, maar dat zijn toch de momenten dat ik het vervloek, mijn lijf, en het zo beperkt zijn. Dat ik baal dat het zoveel invloed heeft op wat ik zo graag wil doen, in dit geval met Hans wil doen ook. Dan vergeet ik even dat ik heel veel dingen wel kan, en dat ik daar ook heerlijk van kan genieten maar dan ben ik vooral boos en verdrietig dat ik, en met mij de mensen die me zo dierbaar zijn, altijd maar moet leven met die beperking.

Al met al enerverende weken. Dan helpt schrijven, als ik daar de rust weer voor kan vinden en dat lijkt nu weer te komen, gelukkig! Dus fijn dat ik even mocht spuien en dank voor het lezen van dit stukje dagboek.

Ik ga genieten van mijn uitzicht! ❤️