Balansdag

Vandaag is een balansdag. Dat is een mooi woord voor een dag ‘niks doen’, buiten zitten, op bed liggen. Niks doen na een (veel te) drukke dag gisteren. Visite in de ochtend, onze hulp bij het schoonmaken in de middag en ’s avonds nog even een kopje koffie drinken op een terrasje aan ’t strand. Gewoon omdat het lekker weer was, en het weer kan. Dat zegt meteen ook veel over hoe het gaat hier: best heel goed.

Maar het brengt me tegelijkertijd ook op een van de dingen die ik het lastigste vind op dit moment: de juiste balans weer terug vinden. Of opnieuw vinden.

Hans doet weer steeds meer zijn ding. Energie is nog wel veel sneller op dan eerst en dus doet hij alles in aangepast tempo en met mate maar toch, hij is er weer. Is aan het revalideren, twee keer per week bij Basalt. Wandelt veel, fietst. Pakt heeel langzaam werk weer wat op, dingen die nog niet teveel energie kosten want dat is dus nog een ding. Ook hij moet plannen. Afwegen wat hij wel, en wat hij niet doet. Maar dat lukt hem best goed. Ik zou wel eens willen dat ik daarin iets meer van hem had maar samen lukt het goed. Het is herkenning en erkenning bij elkaar en dat helpt!

Voordat Hans dit hartprobleem kreeg dacht ik wel eens over ergens weer wat werken. Dacht dat dat best kon. Inmiddels weet ik weer dat dat toch niet zo’n goed idee was. Of eigenlijk, dat dat gewoon niet kan. 😊

Maar op dagen dat ik dat dacht was ik uitgerust. Uitgerust omdat ik niet teveel deed, en wat ik deed goed verdeelde. Maar, zeker in het begin, als ik dan een tijdje zat werd ik toch onrustiger. Hoorde ik mijn moeder vragen of ik al klaar was met alles, omdat ik op de bank zat.  En als ik dat bevestigde, dan was t prima. Kon ik lekker zitten. Toen is, denk ik tenminste, dat zaadje geplant. En het plantje wat daaruit groeide gedraagt zich als een soort onkruid, ben ik achter. Je snoeit het regelmatig weg maar het komt, weer of geen weer, op de meest onverwachte plekken toch weer op!

Overigens, een van de dingen die ik  wel merkte toen Hans weer thuis was en in het begin helemaal geen energie had was dat ik ook wel dingen ‘al had gehad’ en die gewoon waren geworden. Dat sommige dingen die Hans nu en ik toen anders moest doen voor mij nu al gewoon zijn, ik die dus accepteer. Ook wel weer leuk om te merken bij jezelf!

Maar goed, naarmate Hans meer opknapt en weer meer dingen kan en doet krijg ik ook weer tijd voor dingen als fietsen, haken, yoga, vriendinnen, schrijven etc. Dat heeft allemaal even stil gelegen (ook iets met energie) maar kan nu weer steeds meer. En dus ging ik dat ook allemaal weer inplannen, leuk! Want het kon toch weer??  Klopt. Het kan ook wel weer maar daarbij vergeet ik soms in al mijn enthousiasme gemakshalve dat dat bij mij toch net even anders moet. Au!

Ik kan niet én…én. Voordat dit allemaal gebeurde had ik een redelijke balans. Twee, hooguit drie dagdelen in de week wat afspreken of iets ‘groots’ doen en de rest zien. Tijd nemen. Rust nemen. Een dag iets doen is een dag erna niks. En dan kan het dat ik toch iets kan doen, maar dat is dan een leuke meevaller. En als t niet kan kan ik ‘uit’. En dat werkte goed. 

Dus een goed gevulde dag zoals gisteren is op zich al bijzonder dat het kan, maar is zeker één dag daarna brak. Een balansdag dus. Zoals vandaag. En dat is dan toch ineens vanochtend, na een minder goede nacht door de drukke dag, weer even slikken en ook tranen, vooral van moeheid. Wat nou opbouwen?? Ik moet voor mijn gevoel dan juist terug naar af, terug naar hoe het was voor alle adrenaline. Dat is normaal, dat weet ik. En ik bouw ook weer op ook al voelt het soms anders. Ik bouw ook op, want ik doe het mooi wel weer, die andere, leuke dingen.

Wat mij daarbij ook wel helpt is dat Hans nu iets dergelijks ervaart. Ik had eerder toch vaak het gevoel dat ik me moest verantwoorden. Voor de duidelijkheid: absoluut niet om hoe hij deed, want als er iemand is die mij wilde helpen met die balans dan is Hans het wel, maar dat is dat zaadje van vroeger denk ik.

Maar Hans ervaart het ook nu. Want hij ging vanmiddag op de fiets naar het revalidatiecentrum. Zwom daar. Kookte thuis ook nog eten daarna. Veel gedaan dus. En ligt daarom nu heerlijk op bed… Dat hij nu ook zo ervaart wat dingen soms kosten en hoe dat dan voelt maakt het voor mij gemakkelijker om ‘uit’ te gaan en aan te geven dat het even niet gaat. En nu weten we allebei dat het dan morgen ook wel weer beter gaat. En dat het zo dus goed is. En we hebben wél lekker even op een terrasje gezeten samen gisteren!

Lang leve de balansdag!