Mailbox vol

Vaak schieten dingen voor een nieuwe blog me ’s avonds of ’s nachts te binnen, en dan word ik daar wakker van.  Ik heb inmiddels ervaren dat dan omdraaien en weer proberen te slapen niet werkt. Naast mijn bed, op mijn nachtkastje, ligt onder andere ook mijn telefoon dus nu pak ik dan mijn telefoon en stuur mezelf een mailtje met daarin de kreten die in mijn hoofd ronddwarrelen. Dan zijn ze voor dat moment uit mijn hoofd en kan ik meestal weer verder slapen.

Soms herinner ik het me ’s ochtends, soms ook helemaal niet meer. Dan snap ik niks meer van de kreet die er staat. Maar ergens in de week erna kruip ik dan vaak achter de computer, pak die mailtjes erbij en dan ontstaat er het begin van een blog.

Ik heb de afgelopen weken veel mailtjes gekregen van mezelf maar kon er nog niet zo goed weg mee. De rij werd alleen maar steeds langer en minder uitnodigend. Als ik ze doorlas herinnerde ik met wel het gevoel van ’s nachts maar verder…

Totdat ik twee weken geleden weer contact had met Vereniging Spierziekten.

Ik schrijf af en toe wat voor hen, voor de website, de nieuwsbrief of het blad maar dat was er ook de afgelopen periode niet echt van gekomen. Iets met energie. Dat gaat weer beter en dus hadden we weer contact om eens even bij te praten.

We raakten aan de praat over mantelzorg. Voor veel mensen met een chronische aandoening (wat een spieraandoening meestal is) is mantelzorg iets essentieels. We spraken over hoe het is als je mantelzorger ziek wordt en geen mantelzorg meer kan geven, iets dat bij veel mensen die één of meerder mantelzorgers hebben gebeurd is de afgelopen twee jaar, door de corona.

De link naar mijn situatie van de afgelopen maanden, hoewel met een andere oorzaak dan corona, was snel gelegd en het idee voor iets schrijven daarover snel geboren. Ik wist ineens dus ook wat ik met al die mailtjes kon doen en dan gaat het snel, worden die mails een verhaal.

Dat verhaal ligt inmiddels bij de redactie daar maar toen kriebelde er toch ook nog een blog die eruit wilde. En dat was de vorige. Iets anders dan normaal en langer, maar dat kwam dus daardoor.

Maar nu is het weer even tijd om weer even bij te praten in een ‘gewone’ blog. Want toen ik eenmaal begonnen was met schrijven kwam er ook steeds meer orde in al die gedachten, al die mailtjes, en dat is fijn.

Het overheersende gevoel uit die mailtjes aan mezelf was toch dat het leven op deze manier best weer een uitdaging is. Ik schrijf het gevoel was, maar nog steeds wel is. Avontuur zou je ook kunnen zeggen en klinkt misschien positiever, maar uitdaging vind ik passender. Die uitdaging nu zit hem voor mij vooral in het vinden van een nieuwe balans. Want daar ga ik toch wel goed op, merk ik, als ik mijn balans een beetje heb.  🙂

Dat is soms hard werken, die balans vinden en proberen te houden, ook weer samen. Weer voelen wat lijf en leden willen en nodig hebben en daaraan toegeven. Dat vraagt ook duidelijk communiceren naar elkaar wat we voelen, en op bepaalde momenten toch zelf ’t liefste willen, of nodig hebben. Zonder even eerst te denken aan de ander. En dat betekent dus ook het leren kennen en respecteren van elkaars omgaan-met. En die les, als je het zo wilt noemen, hadden we natuurlijk al eens gehad. Maar die gaat in de herhaling nu we allebei de andere kant van het zo samen leven ook hebben mogen zien.

En dat we het al eens gehad hadden scheelt absoluut, geeft herkenning en zorgt ervoor dat we minder hard hoeven te blokken op het theoriegedeelte, zogezegd. Maar evengoed is de praktijk soms wel een uitdaging.

Zo proberen we het leven van ervoor langzaam weer op te pakken, voorlopig nog wel in een opnieuw aangepaste vorm maar toch, het begin is er weer. En samen kunnen we dat, weten we wel van elkaar wat wel en niet kan. Het is af en toe water bij de wijn doen en niet al te trots zijn, maar dat kunnen we.

En als het even minder goed lukt merk ik dat vanzelf aan mijn mailbox! Als die te vol loopt en ik weer doorslapen wil koop ik gewoon ruimte bij!

Of schrijf een blog… 😘