Drie weken

Drie weken. Zo lang duurde vroeger de bouwvak. De periode dat mijn vader vrij had in de zomer, en wij dus op vakantie gingen. Drie weken, die eindeloos leken. We gingen naar Schoorl, kamperen op Terschelling, met de boot weg in Friesland of naar de camping in Rijssen. Drie weken weg met zijn viertjes. Heerlijk was het altijd, en oneindig leek het.

Zo was het gisteren drie weken geleden dat Hans geopereerd werd. Ik weet niet of oneindig het goede woord is, het waren in ieder geval wel drie weken die heel lang leken te duren maar toch ook weer voorbij vlogen. Net als de bouwvak, maar toch net even anders..

Ik ga een begin maken met erover schrijven en zo te luchten en te delen. Er komt zoveel bij kijken dat het vast niet blijft bij één blog en ik kan niet beloven dat het een heel samenhangend geheel wordt maar doe mijn best.😚

Een routine operatie. Doordat artsen dat woord gebruikten hebben wij ons er toch misschien een beetje op verkeken, alhoewel ik me ook realiseer dat je je niet overal vantevoren op kunt voorbereiden. Maar routine, dat klonk toch een beetje als ‘appeltje-eitje’.  En dat was het ook voor de artsen, ze doen het heel vaak en weten dus wat ze doen. Dat was nu ook heel duidelijk. Ook de dagen erna, toen het nog niet helemaal vanzelf ging. Ze snapten mijn vragen, legden alles continu duidelijk uit, soms nog voor ik het vragen kon, en erkenden mijn gevoel van ongerustheid. Maar legden ook telkens uit dat het normaal was, dat zij niet schrokken. En na die eerste dagen ging het vlotter, telkens een beetje beter, en zo kwam op dag vier al het bericht ‘ik mag waarschijnlijk snel naar huis’. Waar Hans de eerste dagen vooral letterlijk naar adem hapte deed ik dat die dagen. Naar huis, na een paar van die heftige dagen? Kon dat? Ja dus, dat kon.

En dus, een week na de operatie was hij er weer, dikke drie weken weggeweest maar weer thuis! Met een gerepareerde klep, op naar verder herstel. Hoe moeilijk kon ’t zijn want, en nu voel je hem natuurlijk al aankomen, in het ziekenhuis ging ’t goed. En ik was echt heel blij dat hij naar huis mocht.

Maar die eerste week thuis was niet leuk, viel eigenlijk heel erg tegen. Mij niet alleen, maar Hans zelf ook. Alles nog heel instabiel, geen energie, veel pijn en ongemak, hij noemde ’t zelf alles op een schaal die hij nog niet eerder kende. Daarbij heel moe, weinig en slecht slapen en daardoor snel overprikkeld.

‘Sterke Hans is weg, waarheen geen idee en wanneer hij terug komt al helemaal niet’, zo zei hij ’t zelf. En het was alles bij elkaar heel veel, maar iedereen die het weten kon, met wie we overlegden hield ons ook voor dit kan, dit hoort erbij, is normaal. Heel vervelend, en goed monitoren, maar ’t kan.

En na een dikke eerste week thuis, net toen ik dacht ‘jeetje, ik weet t nu bijna echt niet meer’, kwam er heel voorzichtig een keerpunt. Lukte het een nacht iets langer slapen, en dat scheelde al weer overdag. En langzaam maar zeker blijft het nu in voorzichtig stijgende lijn gaan. De ene dag meer dan de andere en nog meer dan genoeg dip momenten, maar toch omhoog. Bewegen gaat makkelijker, het lijf wordt langzaam weer één samenwerkend geheel, zegt hij er zelf over.

En dus is er nu een beetje tijd om stil te zitten. Om te realiseren wat er gebeurd is, hoe snel ’t ging, hoe heftig ’t was en toch nog wel is. Wat het teweeg heeft gebracht. Bij ons. In ons gezin. Bij de mensen om ons heen. We slapen allebei gelukkig weer beter, dromen wel heel veel. Niet perse de fijnste dromen…

En, en nu praat, cq blog, ik voor mezelf en niet voor Hans, nu daalt ook in hoe het is, hoe het voelt als een van de mensen van wie je zoveel houdt, ineens zo ziek is, en het zo moeilijk heeft. Het is de omgekeerde wereld. Eerder ging het over mij. Was ik degene met de narigheid. En dat was ook niet fijn hoor, begrijp me goed, ik ben geen heilige wat dat aangaat, maar ik voel het dan zelf. Weet hoe t is om weinig tot geen energie te hebben. Om een dag een lijf te hebben dat je denkt dit wordt niks vandaag. Kan er soms wel, soms niet wat aan doen, maar leer daar steeds beter mee omgaan en kan ’t dan redelijk accepteren. Laat mij dan maar even. De mensen om me heen kunnen gewoon hun ding doen. Nu niet.

Mijn lief kon niet meer zijn ding doen. En dat niet alleen, maar lag daar die eerste dagen na de operatie heel hard te werken om te ademen, met alle apparatem om hem heen. Had pijn. Was soms bang dat dingen niet goed overkwamen maar kon dat niet goed overbrengen omdat praten zo moeilijk was en zo meer. Alles wat je niet wilt voor iemand van wie je houdt.

Daarbij word je ineens wel heel erg geconfronteerd met de sterfelijkheid van degene van wie je houdt. En natuurlijk zijn we door de afgelopen jaren niet helemaal bleu meer, maar nu raakten ze, de artsen, letterlijk wel heel erg de kern van zijn leven. Die kern, zijn hart, werd stilgelegd tijdens de operatie, en longen werden ingeklapt. Beiden overgenomen door een machine. Uitgezet. Zomaar. En natuurlijk, ze weten wat ze doen, een routine operatie en alles meer. Geloof ik, en vertrouwen in de artsen had ik ook wel. Maar ondertussen ging dat uitzetten wel om mijn lief.

En die weken in t ziekenhuis en de eerste twee weken thuis was die confrontatie er niet zo. Hadden we het er wel over gehad hoor, en schoot ’t wel eens door me heen maar was ook zo weer weg. Geen tijd, geen plek, geen energie voor. Die had ik nodig om er te zijn. Om vooruit te denken, te zorgen en wat dies meer zij. En dat lukte ook, ondanks mijn eigen lijf. Ik ging door op adrenaline. En natuurlijk met heel veel hulp van ons Netwerk maar daarover later meer. Het lukte, en dat was fijn. Is fijn, voelt goed. Gaf op die manier ook nog wel een kick: gelukkig, ik kon t nog, ik was niet alleen maar afhankelijk… Totdat Hans, eind vorige week, zo lang op kon zijn dat hij een kopje koffie voor me in ging schenken. Dat hij, toen ik beneden kwam in de keuken een eitje stond te pellen voor op brood. Dat hij zei, toen ik zelf mijn maandelijkse infuus kreeg, ‘ga je nu even rustig liggen’. Toen gingen de sluizen open. En even niet meer dicht. Kwamen de tranen. Toen realiseerde ik me des te meer, en ineens, ik kan t zelf, zeker met de hulp van onze vrienden, maar wat is t oneindig veel fijner samen. En wat heb je veel, vaak hele kleine, niet-praktische, dingen samen die je alleen maar samen hebt, en niet met een ander.

Tegelijkertijd realiseer ik me ook extra hoe kwetsbaar het is, wat je samen hebt. En dat is ook confronterend, in ieder geval nu. Voeg dat bij een lijf wat de laatste dagen vaak zegt ho, ik doe even niet meer, nu het niet meer zo dringend hoeft, we gaan een paar tandjes terug, en je hebt een beeld van hoe t nu is. 😉

We rommelen samen, met hulp, thuis. Allebei weinig energie. De ene dag drukker dan de andere met afspraken en controles en alles hakt er nog flink in. Lichamelijk en ook emotioneel.

En dat brengt me terug naar de drie weken. Drie weken na de operatie. Drie weken, net als de bouwvak.

Als we die bouwvak doorbrachten in Schoorl gingen we altijd naar IJmuiden. Kijken naar de schepen die door de sluizen gingen. Hele grote, maar ook kleintjes, die ik dan nog niet eens had zien liggen tussen die grote.

Net als hier nu. Heel regelmatig gaan nu de sluizen even open. Omdat er weer wat door moet. Soms groot, dat je denkt ‘ja toe maar, ga maar, ik zet alles wel even open dan kun je erdoor en is er weer ruimte’.

En soms ook klein. Die ik vaak nog niet eens had gezien, maar ergens wel had gevoeld omdat er weinig plaats meer was voor andere dingen. En in beide gevallen stroomt er veel water.

En ik probeer het maar even te laten gebeuren. In de hoop dat die ruimte er over een tijdje weer meer is.

Wie weet, over drie weken? 😘