Mindful liften…

De vorige blog die ik schreef heette ‘Beter thuis’. Dat vind ik nog steeds hoor, ik ben beter thuis, maar dat had niet zo lettelijk gehoeven als de afgelopen maand het geval was…

Het waren energievretende weken. Ik schreef al dat Hans grieperig was toen. Het was natuurlijk niet heel raar dat ik de week daarna dezelfde verschijnselen kreeg, alleen had het iets meer impact bij mij. Maar goed, het was niet anders. Ik kreeg in diezelfde week immuunglobuline dus dat was en… en. Ik denk dat de antistoffen mij sneller bovenop de griep hielpen dan anders het geval was geweest, maar al met al kostte dat behoorlijk wat energie. Ging een beetje ten koste van mijn spieren helaas, in ieder geval werden ze niet beter na deze gift immuunglobuline.
Ik heb dus veel gelegen de afgelopen weken. Dat hielp dan wel hoor, dat is fijn, maar pfff.. het blijft lastig en lui voelen soms, hoewel dat wel beter gaat, dat schreef ik eerder ook al geloof ik. En dat komt deels ook door de cursus mindfulness die ik volg. Confronterend soms, maar wel goed, en het helpt dus dat is fijn.

En ik heb sinds een kleine twee weken de traplift. Nog best een ding, figuurlijk maar ook letterlijk want hij is best groot. Is daardoor best aanwezig en dat is confronterend, zeker in het begin. Hij neemt veel ruimte in op de trap, waardoor het in sommige gevallen moeilijk is er langs te lopen. Als hij beneden staat lukt dat goed, en Hans kan er sowieso wel langs maar ik ‘moet’ hem daardoor vaker nemen dan ik gepland had. En eigenlijk is dat best goed. Ik merk dat ik weer dagen heb dat mijn benen geen pijn doen, dat is heel fijn. Wil nog wel even de balans vinden tussen dat en genoeg bewegen maar met hulp van de fysio moet dat lukken.
Zo n lift gaat alleen niet heel snel… (en kan niet opgevoerd) dus het is wel even schakelen. Je rent niet even snel naar beneden/boven, maar zit wel eventjes. Ik kan onderweg naar boven of beneden een oefening van mijn cursus mindfulness doen zeg maar…
Dat eventjes kan ook heel lang zijn, dat heb ik ook al mogen ervaren. Ik had hem nog geen week, toen hij na ongeveer een kwart afdaling, bleef steken.. Met mij erop, ja. En ik kan je vertellen, dat is eng. Heeel erg eng. Hans was niet thuis, op weg naar Tilburg, en daar zat ik. En dan is het hoog. Vraag me niet hoe ik eraf ben gekomen maar spannend was het. En eng, maar dat zei ik al. En had ik al gezegd spannend?
Maar goed, ik ben niet gevallen, en heb, toen mijn hartslag en alles ietsje rustiger was, de adrenaline ietsje gezakt was en ik beneden was, gebeld met manlief en de monteur. Die monteur kwam hem niet heel veel later weer goed zetten. Er bleek een onderdeel in te zitten wat niet deugde, en dat samen met een installatiemonteur die er nog maar drie weken bleek te werken en ook nog iemand mee kreeg om in te werken (bleek toen de reparatie monteur kwam) zorgde ervoor dat hij niet helemaal goed ging en dus in de veiligheidsstand schoot. Deze man werkte er al eeuwen, heeft hem helemaal nagekeken, het onderdeel vervangen en het werkt weer goed. Maar pff… dat kostte me de rest van de dag, als het gaat om energie. Deze meneer vertelde ook dat er een groot tekort aan arbeidskrachten is, dat de vraag naar trapliften enorm hoog is momenteel. Mocht je nog een baantje zoeken dus en handig zijn met dit soort dingen… 😉

Er waren ook leuke dingen hoor, de afgelopen weken. Naar het strand met goede vrienden, onverwacht de kinderen die langs komen, naar het tuincentrum met een vriendin (het is daar al Kerst!!! Had ik even helemaal niet op gerekend!! 🙂 ).
Wat daar belangrijk bij is, is dat alles energie kost. En dat ik daarvan moet bijkomen. Dus plan ik afspraken goed. Twee dagen ervoor niks, twee dagen erna ook niks, zo ongeveer. En op die dagen rustig aan, zodat ik energie opspaar en die energie naar de afspraak kan. Alleen… onverwachte dingen houden daar geen rekening mee. De installatie van de traplift. Het blijven steken van een traplift. De griep. Een vaccinatie die op een bepaald moment moet omdat het precies tussen twee giften immuunglobuline moet, anders heeft het niet zoveel zin… Een zoon die vraagt kunnen we vanavond langskomen, als je net op bed ligt na het uitje naar het strand… Ja tuurlijk, leuk. En dat is het ook, leuk. En zoonlief en vriendin snappen dat ik dan niet helemaal meedoe zoals anders.

En dat zit niet in de aard van het beestje, maar dat leert het beestje wel, en dat zegt het beestje zelfs ook tegenwoordig. En niemand vindt dat raar! 😉 Gelukkig. Want door dat te doen, door die grens aan te geven, had ik die avond met zoon en vriendin wel.

Maar ik moet me dat de dag erna heel goed bedenken, dat dat leuk was en dat dat ‘dus’ nu betekent heel veel liggen. Dat ik niet lui ben, dat het gewoon zo is…. En dat vergeet ik nog wel eens. Of ben dan zo moe dat het niet meer lukt goed te denken.

Maar gelukkig is het vandaag weer tijd voor immuunglobuline. Hopelijk helpt het weer beter dan de vorige keer.
En als ik het even niet meer weet: dan helpt even naar beneden gaan. Want onderweg naar beneden haal ik dan drie keer diep adem.

Even mindful liften…. 🙂