Zo’n dag

Zo’n dag.
Dat je al vóór t opstaan voelt dat je lijf niet wil vandaag.
Dat je toch opstaat en dat je lijf na een half uur zegt ‘ik zeg niks maar ik zei t toch…?!’
Dat je na nog zo’n discussie met je lijf een goed uurtje en een rustpauze verder denkt ‘oke dan, ik geef t op’ en gaat liggen.
Dat je probeert niet te luisteren naar dat stemmetje achter in je hoofd dat fijntjes blijft fluisteren of je wel weet hoe dit eruit moet zien voor je hardwerkende man??? Alweer liggen?!!?
Dat je luncht met manlief, energie hebt om even te kletsen, en daarna ‘gewoon’ maar weer gaat liggen, terwijl manlief elders aan t werk gaat.

Dat je na een poos liggen denkt, ‘hee, t zonnetje schijnt, zal ik heeeeel even….’, voorzichtig opstaat, voelt, en je lijf zegt ‘ja leuk, eventjes dan!’.
Dat je naar buiten gaat, even een pakketje afgeven in de boekhandel (want ja, je moet wel wat nuttigs doen vandaag!) en een ommetje met de loopfiets.
Dat je een kraampje tegenkomt met deze prachtige zonnebloemen. Die vriendelijk wenken naar jou, ‘neem ons mee!’. En tja, wie ben jij om dat te weigeren?! Zo’n dag.

Dat je nu geniet van twee vazen met zonnebloemen.
Dat je zo weer gaat liggen. Gewoon, omdat t beter voelt vandaag voor je lijf. En dat je steeds beter leert luisteren naar dat lijf.
Dat dat lijf zegt ‘ik zei t toch, vanochtend…. Was dat nou zo moeilijk?’

Zo’n dag.