Druk zijn is een keuze

Ik heb een meditatie app op mijn telefoon en een van de dingen die die app heeft is een dagelijkse quote om de dag mee in te gaan. Om over na te denken gedurende de dag. Onlangs was de titel van deze blog de quote van de dag, druk zijn is een keuze. En die quote zette mij aan het denken. Is dat zo, is druk zijn een keuze?

In een vorige blog had ik het over grenzen, in een eerdere ook over de lepeltheorie. 
Die grenzen en die beperkte hoeveelheid lepels dwingen me regelmatig tot keuzes die ik eigenlijk niet wil hoeven maken maar toch moet maken.  Gedwongen ben te maken vanwege lichamelijke en energetische beperkingen. Het maken van die keuze is vaak lastig, maar ook het uitleggen ervan is niet fijn.  Maar ik vind dat ik dat moet doen, omdat het keuzes zijn die niet altijd voor de hand liggen. Of keuzes die anders zijn dan ik eigenlijk zou hebben willen maken of vroeger zou hebben gemaakt, en ik vaak het gevoel heb dat ik iemand teleurstel, om te beginnen mezelf. Maar door dat uit te leggen gaat het toch steeds ook weer even weer over wat of hoe ik iets niet kan. En dat is niet leuk.
Daar komt bij dat de keuzes die ik nu maak, moet maken, ook gevolgen hebben voor mijn lief. Hoe hij dingen doet, soms ook niet kan doen, of anders moet doen dan aanvankelijke bedacht. Na moeten denken over hoe we dingen doen, veel eerder soms dan dat we bedacht hadden over dat soort dingen na te denken. En los van of dat erg is of niet, maakt dat het niet altijd gemakkelijker. Tegelijkertijd maakt die structuur van nu juist dat ik me goed kan voelen en dingen kan doen, dus ook daar een dilemma..
Overigens, eerlijk is eerlijk, als er niet gedacht zou worden (wat me volgens mij nog nooit is gebeurd hoor!) aan wat ik wel en niet kan zou het ook niet goed zijn natuurlijk. Dat maakt het waarschijnlijk voor anderen ook niet gemakkelijker…

Maar ik wil af van dat vervelende gevoel dat het me geeft het iedere keer uit te moeten cq willen leggen en dus ga ik proberen duidelijker te maken hoe ik tot een keuze kom, wat daarbij afwegingen zijn. Ik zal een voorbeeld geven om het te laten zien, en hoop dat je zo een beetje snapt wat er bij komt kijken. Voor de duidelijkheid, het is niet om te klagen. Ik hoef geen medelijden, ik wil alleen graag uitleggen hoe het zit, en hoe het voor mij fijn is om te doen, samen met jullie, dat is alles.

Bij het maken van een keuze moet ik rekening houden met een aantal dingen. Ik zal proberen ze allemaal op te noemen, maar het kan best dat ik wat vergeet..  (ook een ding, veel meer vergeten 😉 )
Naast de beperkingen van mijn spieren zijn beperkte energie en het niet achter elkaar door kunnen gaan de eerste dingen die in me opkomen. ’s Morgens is mijn energie het best, op een goede dag. Valkuil is dan dat je, omdat het goed voelt, dat achter elkaar opmaakt en dat daardoor de rest van de dag niet goed meer wil, maar dat is wat anders. Je hebt mentale en lichamelijke energie, maar dat maakt hiervoor geen verschil. Energie opmaken aan het één betekent ook geen energie voor het andere, hoe oneerlijk misschien ook. Eén pot nat is het. Een kleine pot, en eentje maar. En dat betekent dus hoe dan ook eerst weer rust. 
Rust voordat je energie helemaal op is helpt. Helpt heel erg veel. Kwartiertjes, of eigenlijk half uurtjes pauze vóórdat je lijf of hoofd aangeeft dat dat vijf minuten geleden eigenlijk nodig was helpen heel erg om de dag goed door te komen. Niet helemaal lege accu laadt veel beter op, dat is echt een feit.

Ik kan minder goed tegen veel prikkels. Maakt het concentreren lastiger, zodat dat ook meer energie kost. Veel geluid, drukke ruimtes en grotere gezelschappen is niet fijn, vooral als het binnen is. Buiten lukt dat beter. Activiteiten van meer dan een uur zonder me even terug te kunnen trekken worden lastiger, wel een beetje afhankelijk van hoe, wat en waar maar toch.
Ik moet ’s middags een uurtje of twee echt voor mezelf hebben, om te liggen. Drukke dag of niet maakt niet uit maar ik kan niet zonder, dan kom ik mezelf onherroepelijk tegen. Dat vraagt mijn hoofd, maar ook mijn lijf, mijn spieraandoening. Die rust en ontspanning helpt om de rest van de dag goed door te kunnen. Het liefst lig ik aan het eind van de dag dan ook nog een half uurtje, voor het avondeten, om dan daarbij weer lekker aan tafel te kunnen zitten en de dag door te kletsen.  Na het eten (graag op tijd, dat scheelt veel energie…) is het even bijkomen. Soms kan ik dan nog douchen ’s avonds, andere avonden sla ik dat over. Het zit in de stoel en zapt, zeg maar. Of ligt vroeg op bed… 🙂
’s Avonds nog iets doen betekent lekker veel adrenaline, wat vaak weer een mindere goede nachtrust geeft. Dat kan af en toe best, maar is wel handig om te weten en rekening mee te houden voor de volgende dag….

De meeste van mijn activiteiten gaan dus via mijn agenda, moeten gepland. Dat geldt voor afspraken die moeten, controles in het ziekenhuis, fysio, etc. Maar dus ook voor afspraken die ik graag wil doen. ’s Morgens en ’s middags een afspraak is vaak al teveel. Moet soms, maar dan moet ik de dag erna niks plannen, want dan is het bijkomen. Ik kan wel smorgens of  ‘smiddags wat afspreken, en dan daarbij nog zelf even naar buiten, bijvoorbeeld. Maar het beste werkt de ene dag een afspraak, en dan de volgende dag niks.  Dat betekent dan dus maximaal drie afspraken per week.  En een intensieve afspraak vergt soms twee dagen bijkomen. Waarbij ik er voor het gemak even vanuit ga dat de week alleen maar goede dagen heeft. Dat ik dus goed geslapen heb, uitgerust wakker wordt en mijn lijf zich gedraagt zoals ik hoop dat het zal doen.  Gemiddeld één a twee dagen in de week zijn niet zo. Zijn niet zo rampzalig dat ik niks kan, maar vergen vaak toch enige aanpassingen.  Je snapt misschien uit bovenstaande dat spontaniteit lastig wordt… (en ook een lege agenda vraagt) Dat zijn ongeveer de dingen waar ik, en dus ook de mensen heel dichtbij me, mee te maken heb. En hoe ziet dat er dan uit? Nou zo.

Stel je voor: het is weekend. Zaterdag. Lekker weer, manlief vrij, beetje bijkomen van de afgelopen week. Samen thuis. ’s Middags even liggen, buiten zitten en wat rommelen in de tuin. Morgen nog zo’n dag in t vooruitzicht, helemaal goed.
Geen afspraken, met opzet. Want overmorgen, maandag, heb ik een afspraak met een vriendin die ik al heel lang niet live heb gezien, door de corona. Anderhalf jaar alleen via zoom enzo. Dus heel veel zin in, en die afspraak wil ik heel graag door laten gaan want al paar keer gecancelled. Maar dat gaat lukken op deze manier! (denk aan opladen als de batterij nog niet helemaal leeg is werkt beter…. )
Tussendoor gedurende de dag appen met onze jongste en zijn vriendin. Zij wonen samen sinds een dik half jaar en zijn dit weekend bezig met het in elkaar zetten van een grote kast. Via foto’s en filmpjes genieten wij mee. Ze wonen drie hoog in Leiden, op een prachtige locatie. Drie hoog betekent echter wel vijf trappen op (nee helaas geen lift in zo’n mooi oud huis) , en ergens ook weer neer, dus ik ben er één keertje geweest in dat dikke halve jaar. Zou graag meer maar ja… Gelukkig is er app enzovoorts en zien we ze regelmatig hier ook eventjes.
Als ik ’s avonds in bed lig en nog even in mijn telefoon dwarrel krijg ik nog een video van zoonlief en vriendin met de vorderingen van de dag van de kast. Hij appt dat ze ermee kappen voor nu, de puinhoop in huis is duidelijk, morgen weer een dag en welterusten!
Ik zie het voor me en app ‘aach jeetje wat een klus, willen jullie anders hier eten morgen, dat scheelt in ieder geval koken!’. Dat aanbod wordt direct aangenomen! Ik denk nog even, mmm, lukt dat? Maar weet dat manlief (nog niet in bed en dus nog niet op de hoogte van dit alles) het ook gezellig vindt en dat hij van koken houdt dus dat komt goed. Denk ik. 
Op dat moment appt zoonlief dat het wel wat later dan anders wordt (hij kent mijn voorkeuren goed!) want hij heeft eerst elders nog een afspraak.
En dan gaat mijn hoofd aan de slag. ‘Wat later dan anders’. Dat wordt wat later dan anders even zitten en bijkletsen met zijn vieren, wat later koken en eten, natafelen en opruimen en zo dus een heel andere avond dan net nog bedacht. Dat is normaal gesproken niet erg, dan kan ik de maandag bijkomen. Maar nu, maandag de afspraak met die vriendin van anderhalf jaar niet zien…. 
Mijn hoofd maakt overuren.  Ik kan even gaan liggen als zoonlief en vriendin er zijn, zij vinden dat geen probleem. Ik ken manlief, die kookt graag, en uitgebreid, en zeker dan. Weet al bijna welk gerecht er op tafel zal komen (nieuwe pizza oven voor buiten…) maar ken dan ook de keuken daarna. Wéét dat ik niet hoef op te ruimen, heb een wereldman wat dat aangaat (wat andere dingen betreft meestal ook maar daarover misschien nog eens een andere blog 😉 ). Maar evengoed weet ik hoe mijn avond gaat zijn. Daarvan ligt het grootste gedeelte bij mezelf, maar toch. Ik kan niet niks doen en gaan liggen, en zo de rust vinden dan die ik nodig heb en deze keer ook echt wil hebben voor de maandag erna…
Dilemma. Klaarwakker. Wat te doen?? Manlief weet nog steeds van niks , even naar beneden voor overleg schiet ook niet op en stiekum denk ik eigenlijk ook al wel zijn reactie te kennen. Maar het donker maakt alles groter, dat weet ik inmiddels ook en ik besluit dat dit niet is hoe het moet. Ik app zoonlief met mijn dilemma. Dat ik niet wil dat hij zijn afspraak afzegt maar dat het voor mij niet zal gaan werken zo, dat ik daarvan baal maar dat ik de afspraak dan toch wil cancellen en uitleg waarom.
Zoonlief en vriendin reageren met ‘natuurlijk, dat snappen we en dan doen we het toch een andere keer??’. Zoonlief kent de vriendin die maandag komt en zegt ‘wat leuk, doe je haar de groeten?!’ Niet groter maken dan het is dus, voor hen helemaal niet nodig. Dat wist ik ook wel, deze reactie, en maakt het al een heel stuk lichter. Pfff, opluchting, maar met een  ‘oh oh oh dom mens, denk dan ook na, je weet toch inmiddels wel hoe t werkt’ nog enige tijd echo-end in mijn hoofd val ik uiteindelijk in slaap.
Als ik het de volgende dag aan manlief vertel baalt die. Heel erg. Ik zou toch niks hoeven doen, en het was toch vooral gezellig… Dat wist ik wel, dat hij dat vond en ik snap zijn punt, woog ook zeker mee in mijn dilemma van de afgelopen nacht… Alle andere keren zou ik dat zo doen. Maar deze ene keer blijf ik wel achter mijn oplossing staan, juist voor die vriendin en kan dat ook zo aan hem uitleggen. Maar ik baal er wel van. Net als hij. Want een spontaan leuk idee wordt zo wel heel lastig en daar willen we eigenlijk zo ver mogelijk van weg blijven….

Nou is dit misschien een beetje een uitzonderlijk voorbeeld. Het komt niet vaak voor dat ik iemand anderhalf jaar niet zie en dat maakte dit extra lastig. Maar ook als een vriendin appt of ik de ochtend erna mee ga iets leuks doen en ik moet dan nee zeggen omdat ik de dag daarna wat heb en ik weet dat ik mezelf tegenkom als ik ja zeg… Dat blijft een lastig iets. Het zijn wel dingen die ik tegenwoordig steeds meer gewoon zeg en dat kan ook, maar toch. Gewoon zeggen ‘nee dan kan ik niet’ blijf ik lastig vinden. Er moet wel een geldige reden zijn, spookt dan toch ergens in mijn achterhoofd. Want wat denken mensen dan dat ik allemaal doe??
Tegelijkertijd moet het niet altijd gaan over wat ik niet kan. Het is gewoon zo. Zo gaat t bij mij, en verantwoording afleggen hoeft ook helemaal niet. Maar, zoals vroeger, zeggen ‘nee sorry, ik werk morgen’, of ‘ nee, jammer, dat is net tijdens het slaapje van de kinderen’ was veel gemakkelijker… 😉 En ik ga wel proberen het meer te doen, gewoon nee zeggen. En zeggen wat of hoe het wel kan en wat ik eventueel daarvoor nodig heb.

En, tot slot, nog even over de maandag erna. De afspraak met de vriendin. Die ging door, natuurlijk. Maar verliep toch weer heel anders dan bedacht omdat ik het weekend gestart was met nieuwe medicatie erbij en die medicatie bijwerkingen gaf om U tegen te zeggen. Daardoor voelde ik me naar, zachtgezegd, en dat had natuurlijk weer invloed op de afspraak. Maar we hebben elkaar live gezien, dat was al heel fijn, en besloten het gauw goed te herhalen! Maar zo loopt het dus echt nooit zoals je had bedacht, hoe goed over nagedacht ook!

Terug naar het begin. De vraag.
Druk zijn is een keuze. Is dat zo? Ja, dat klopt dus wel… Net als je druk maken.
Maar niet druk zijn is dat voor mij niet meer altijd.