Anticiperende rouw

Ik zit in een hoekje van de bank, in het zonnetje, met een kopje koffie. Manlief is naar zijn ouders, beetje mantelzorgen, ik scroll over het net en stuit op een paar mooie artikelen, oa eentje over anticiperende rouw, en die wil ik graag delen.

Vier jaar terug overleden mijn beide ouders, kort na elkaar.
Mijn moeder had de ziekte van Alzheimer, had dat al lang toen ze overleed. De laatste jaren van haar leven waren ‘telkens maar weer bijstel-jaren’ . Ineens kon ze iets niet meer. Dat deed vaak pijn, voor haar, maar ook voor ons.

Telkens weer afscheid nemen. Afscheid nemen van haar actieve rol mbt contacten onderling in ons gezin. Afscheid nemen van haar niet meer kunnen bellen, haar niet meer om advies te kunnen vragen, maar haar juist dat te geven. Kortom,  de rollen veranderden, en dat telkens weer. Ik voelde me vaak raar daarover, wist niet zo goed hoe dat te omschrijven. Onbestemd, verdrietig, ik miste iets, maar ik wist het ook weer niet zo goed. Het was daarbij ook heel moeilijk om te zien wat het met mijn vader deed…
Over rouw dacht ik niet zo na, ze was er toch nog?

Toen overleed mijn vader plotseling. Kon ik meepraten over rouw. Scherpe lichamelijke pijn, ongeloof, groot verdriet, noem het maar op, alles wat je erover leest was er. Zeker het eerste jaar na, en alle eerste keren van wat dan ook deden pijn.
Vijf maanden na mijn vader overleed mijn moeder. Dat voelde anders. Ook verdrietig, nu was ze echt weg, maar ook ‘het is goed, ze heeft genoeg gehad’.

Ik ging me een beetje schuldig voelen. Het verdriet om mijn vader was heel anders dan dat om mijn moeder. Hoe kon dat nou? Maar langzaam maar zeker realiseerde ik me dat wat ik voelde over het verlies van mijn vader, die scherpe pijn, ik die ook had gevoeld in de jaren daarvoor, alle keren dat we een stukje van mijn moeder verloren.  Dat was ook rouw, maar dan rouw terwijl ze er nog was. Heel anders dan bij mijn vader, maar bij mijn moeder ging het ook om eerste keren. Alle eerste keren dat ze iets niet meer kon, speldenprikjes,  iedere keer weer. Au, weer een stukje moeder kwijt,  in ieder geval de moeder die ze was, want door haar ziekte kwamen er nog wel weer andere dingen die er eerder niet waren tussen ons.

Dit artikel omschrijft dat heel erg mooi.

Verschil in het gevoel van verdriet is niet erg, zelfs heel normaal, en mag. En omdat ik weet dat ik niet de enige ben die zoiets meemaakt, deel ik dit artikel, vanaf de bank in het zonnetje.
Dit is de link:
https://decorrespondent.nl/12258/rouwen-om-iemand-die-er-nog-is/19327077812196-dd296787

Ik hoop dat je er wat aan hebt. ♥️