Iets met grenzen

De laatste weken ben ik meer (ja nog meer dan eerst 😉 ) bezig met grenzen. Niet zozeer mezelf grenzen opleggen maar meer ze goed, beter dan ik vaak doe, in de gaten houden. Mijn energieniveau is nog niet hoog, en op is op.
Dat is lastig, want je kunt niet alles plannen. Soms zijn er onverwachte dingen, of wil iemand onverwacht even snel gezellig langskomen en dan is het keuzes maken.
Of op de blaren zitten…

Zo ook vandaag, maar deze wil ik graag delen, als je gelezen hebt snap je vast waarom. (volgens mij heet dit een cliffhanger?? 😉 )

Want ik had het voor deze week zo mooi gepland, na een weekend wat ook redelijk in balans was.
Dagen wat te doen, maar niet teveel, en rustdagen tussendoor. Yoga zit inmiddels wekelijks in het programma, en verder ook genoeg momenten voor ontspanning.
Toen kwam er een video consult met de neuroloog bij maandag. Dat ging prima maar slurpte wel energie, gelukkig hielp de yoga die strak daarna kwam daar ook wel weer voor. s Middags wel naar buiten want ja, dat moet, als het lekker weer is. En dan is achterthuis niet genoeg voor mijn gevoel, maar moet ik bewegen. Dus op mijn loopfiets en genieten van het zonnetje.
De dag erna, gisteren, ook een afspraak s ochtends maar niet heel intensief. Beetje rommelen tussendoor, weinig rust door het zonnetje, maar toch maar gekozen voor achterthuis in plaats van ‘ver weg’. In het videoconsult maandag was afgesproken dat ik bloed zou laten prikken. Dus gistermiddag, na mijn middagdut, met manlief naar Leiden getogen en dat gedaan. Ging vlotjes, het was er rustig.
En toen…

De meesten van jullie weten dat mijn behandelziekenhuis ook het ziekenhuis is waar ik 30 jaar gewerkt heb. Leuke en mooie werkherinneringen werden echter de laatste anderhalf jaar overschaduwd door alle narigheid rond mijn lijf. Een van de redenen waarom ik afgelopen september mijn afscheid liever elders vierde dan in het ziekenhuis.

En toen dacht ik gisteren, na de bloedafname, ineens ‘ja!’Ik wil even boven (op de afdeling waar ik werkte) kijken!’. Vriendin gebeld die er nog werkte en ja, ze werkte en had ook nog tijd! Dus met Hans naar boven en gekeken op de verbouwde afdeling. Rondleiding gehad, gezwaaid naar bekenden die nog hard aan het werk waren en als toef op de taart nog een tijdje gekletst met een paar heel dierbare ex-collega’s die net over de gang liepen… Genoten. Als je het hebt over energieboost…
Blij dat ik het gedaan had en vooral ook dat het zo goed voelde er weer te zijn. Geen pijn meer, ook daarna niet. Geen tranen, alleen maar blij om mensen te zien. Dierbare herinneringen. Zo blij dat dat weer kon, dat ik daar nu ‘was’.

Toen de auto weer in en terug naar huis.
Op de bank geploft thuis. Hans heeft gekookt, gegeten. En toen moe, verschrikkelijk moe. Dus geinstalleerd op bed, op advies en verzoek van Hans. Persconferentie gekeken, beetje gezapt en nagenoten. Vooral nagenoten.

Kon moeilijk in slaap komen, druk hoofd nog met alles, daardoor ook slecht geslapen en nu dus stuk. Lijf pijn. Net ontbeten en nu…?
Ergens knaagt het: ik moet naar buiten, wel wat doen vandaag, luieren mag nog steeds niet altijd ‘maar zo’ …
Maar ik denk toch dat het hem dat niet wordt vandaag, is dat heel erg? Buiten kan ook een stoel in de achtertuin zijn en morgen weer een dag om meer te bewegen. Toch?

Want ik ben dan wel (weer) een grens over gegaan, maar deze was het zò meer dan waard. Dus vandaag geen schuldgevoel.
Vandaag even niks.
Vandaag wil ik vooral heeeel erg nagenieten van gisteren!