Loslaten

Inmiddels is kuur nummer drie al weer even een feit. En kuur nummer drie kwam weer meer binnen dan kuur nummer èèn en twee. Ik had het bedacht van tevoren, dat het zo zou zijn. En toch kom ik mezelf weer tegen, juist nu, want ik doe te moeilijk. En hoewel dat misschien raar is, dat wil ik graag delen.

De kuur is inmiddels een week klaar, en ik voel aan mijn lijf dat het ergste weer geweest is. Wat ik ook voel, of denk te voelen in ieder geval, is dat mijn lijf heel hard aan het werk is. Want wat rest behalve een rommelende buik en weinig eetlust, is nu vooral vermoeidheid en bijna geen energie.
En dan hebben we meteen mijn struikelblok te pakken. Want de eerste dagen lukt het me nu wel om rust te houden. Je voelt je dan best beroerd (althans, ik wel 😉 ) en dat maakt het niet heel moeilijk.

Maar dan. Zo gauw ik merk dat het ergste geweest is gaat het kriebelen. Wil ik meer op, en weer lekker wat doen. En nu, na deze kuur, duurde het maar even en toen jeukte alles, zogezegd. Ik wil meer. Meer dan ik doe, meer dan ik kan. En daarna nog meer. En meer… Terwijl, na deze kuur, dat juist weer wat langer duurt dan tijdens de vorige twee.

En ik ken het van mezelf. Had het ook vòòr de chemo, toen ik ‘alleen nog’ had te dealen met die spierziekte. Dus ik wist ook wel dat dit een van mijn struikelblokken zou gaan worden. En zie: hier ben ik, weer een keer gestruikeld.
Ik kan nu tijdelijk nog niet veel. En juist nu wil ik naar buiten, weg van huis, lopen, fietsen. En als dat niet kan, lekker buiten zitten en frisse lucht inademen. Het duurt me te lang, ik wil mijn wereld groter dan die nu is.
Dat kan nog niet. Dat dat zo is, is best normaal, en zal ook niet heel snel veranderen de komende periode. Daarbij komt dat ik die spierziekte ook in mijn rugzak heb, nog steeds wat prednison slik èn tijdens de kuur ook nog iets krijgt wat op prednison lijkt. En ik weet inmiddels wat die laatste twee met me kunnen doen als het gaat om stemmingswisselingen…

Dus ik voel het, ik weet het. Maar ik wil het niet, ik wil dat het me beter lukt er niet zo moeilijk over te doen. Dat ik gewoon kan zeggen als het even niet wil, maar vooral dat het gewoon goed gaat. En dus hou ik mezelf in. En dat lukt even, maar natuurlijk niet lang. Met als gevolg een hele boze bui of een hele flinke huilbui. Of allebei.
En dan zul je zeggen en is dat dan erg? Ja. Dat vind ik wel, zeker een hele boze bui. En dat is erg om meerdere redenen. Want zo’n boze bui kost een hele lading energie (die overigens dan ineens wel uit het niets lijkt te komen 😉 ), met als gevolg dat die energie voor die dag alvast op is. En daardoor ook niet gebruikt is voor iets leuks, zachtgezegd.

Maar het is ook erg omdat Hans degene is die de boze bui over zich heen krijgt. Terwijl die er meestal niets aan kan doen, sterker nog, graag van alles wil doen en doet om het mij zo gemakkelijk mogelijk te maken. En dat maak ik voor hem niet gemakkelijker zo en daar baal ik van. Zacht gezegd. Dat vind ik eigenlijk gewoon heel erg.

Dus, na een lange huilbui en een goed gesprek met een lieve vriendin met ervaring hierin, ga ik proberen nog meer los te laten. En als dat niet lukt omdat het zo moeilijk is (of liever net even daarvoor 😉 ) het maar gewoon te laten. Mezelf terug trekken en een lekker potje huilen. Loslaten dat ik moeilijk kan loslaten, en het dan maar gewoon laten. Het is dan maar zo, en dat mag voor die dag.
Kun je het jezelf nog ingewikkelder maken? Ik denk het niet, eigenlijk.

Tot zover mijn biecht. Ik ga mijn best doen om nog meer los te laten.
Maar stiekem hoop ik dan wel dat de zon ietsje meer gaat schijnen.
Loslaten in de zon is volgens mij wèl veel leuker dan in dit druilerige weer…. 😉