En dat was twee…

Het is al weer eventjes terug dat ik wat schreef. Het is grappig, ik merk dat mensen gaan vragen of het wel gaat, want we zien maar niks… 😉 . Leuk om te horen, en daarom nu dan ook maar een update!.

Inmiddels is het twee weken na de tweede kuur. Deze ‘hakte er meer in’ dan de eerste. Dat is ook niet heel raar natuurlijk, bij de eerste ben je nog helemaal schoon en fris als je begint, bij de volgende kuren niet meer. Je conditie is iedere kuur toch iets minder dan de vorige, en dat voel je. En ik dus ook. Het is opmerkelijk hoe snel je toch vergeet hoe het was, als het weer opknapt. De laatste week voor de tweede kuur ging al best weer lekker, dus ik ging er fris en fruitig in. En bij de tweede dag van de infusen dacht ik ineens weer, oh ja, dat is waar ook, zo voelde het… 😉 Ik moet zeggen dat ik met iets minder positieve gevoelens naar nummer drie ga, maar goed, dat duurt nog een week.

Ik had wel geleerd van de vorige keer om toe te geven aan wat je lichaam aangeeft. En dus heb ik, toen ik klaar was met de drie dagen infuus, eenmaal weer thuis een joggingbroek en een lekkere warme trui aangedaan en het een paar dagen ‘ervan genomen’. Voor zover dat kan als je je niet lekker voelt natuurlijk, maar ik hoefde niks van mezelf. Ik had meer het vertrouwen dat het ook wel weer beter wordt, dus afwachten lukte beter. Dat voelde eigenlijk wel heel lekker en het mooie was: het werkte! (Ja, ik weet het, dat hebben meer mensen al tegen me gezegd.. 😉 )
Dat, samen met de medicatie tegen de misselijkheid braaf innemen en veel slapen maakte dat ik de eerste dagen best goed door kwam.

En toen was er een week voorbij. Was de misselijkheid veel minder, mijn eetlust kwam een beetje terug en dacht ik nou, kom maar op, week 2. Lekker opknappen en weer aan de slag. Maar daar zit hem dus het verschil met de eerste keer en dat viel toch een beetje tegen. Want wat bleef, en er nog steeds eigenlijk wel is, is meer gerommel van mijn ingewanden (lastig, maar niet onoverkomelijk), maar nog veel meer ook de moeheid, en het heel snel door mijn energie heen zijn. Ik sta best fris op, dat is lekker. Maar het is zo snel op, en dan ook echt op. Hoezeer en wat ik ook wil: dat lukt niet. En dat was even weer wennen, en zorgen voor voldoende rustmomenten. Als ik dat doe, gaat het beter maar is het nog lang niet zoals daarvoor. Dat was even slikken, en schakelen.
En zoals de longarts zei, toen ik hem vanochtend aan de telefoon had: er is een reden waarom we deze kuur vier keer doen en niet vaker en dat is niet alleen vanwege je cellen…

Dat alles zorgt er wel voor dat je wereldje kleiner wordt. En de eerste anderhalve week na de infusie is dat lekker, en kan je niet een grote wereld hebben. Want bij de bijwerkingen staat ook: veranderende stemmingen. Ik dacht na de eerste kuur dat dat vooral kwam door het feit dat het voor het eerst was, dat ik zo snel van slag was. Maar het gebeurde me nu weer. Het begint aan het einde van de eerste week, duurt een paar dagen, begint ‘zomaar in eens’ en is ook na een paar dagen toch vrij ineens weer weg…En je hebt er bijzonder weinig invloed op! Hele aparte, vervelende gewaarwording!
Maar als dat weer wat opknapt gaat het toch kriebelen. En dan tegen gehouden door verminderde energie en vermoeidheid is niet altijd even goed voor mijn humeur…

Een ander ding is het verleggen van je grenzen. Ik kon tot nu toe nog niet echt lekker zelf met mijn loopfiets naar buiten. Dat vind ik altijd heel erg lekker, de frisse lucht in, heel even thuis weg. Lukt nog niet door mijn weinige energie.
Maar wat ook heel lekker is, ben ik achter, is in je warme winterjas achter t huis in het zonnetje zitten als die schijnt. En laat de mensen die langs lopen daar dan maar wat van denken, boeit me niet. Ik zit te genieten! En als ik me goed voel klim ik op de hometrainer die we beneden hebben staan, en fiets eventjes. Heb ik toch bewogen, alleen niet buiten!
Net als mijn haar. Van tevoren had ik bedacht, ik ga echt nergens heen zonder pruik, als mijn haar uitvalt. Alles gepland. Gaan kijken en ‘passen’ voor pruiken, ik wilde niks weten van sjaaltjes of iets dergelijks. Had wel, voor als het toch ineens uit zou gaan vallen, een ‘chemomutsje’ (ja echt, zo heten ze) in huis gehaald want tja… helemaal bloot is ook zoiets.
En nu is het eraf. Al eventjes zelfs. En denk je dat ik al een pruik heb? Nee. Ik had een afspraak om hem te halen en in model te laten knippen enzo. Moest die afzeggen omdat het nog niet ging daarheen te gaan. Dat is inmiddels een week geleden en afgelopen week lukte het ook nog niet echt. Maar weet je: ik vind het niet erg. Vind het prima zo. Ik heb inmiddels verschillende kleuren mutsjes, met en zonder sjaals en ik voel me er prima bij. Passende kleur bij de kleding van die dag!

En zo rommelen we door. Een bezoekje aan de tandarts tussendoor. Even langs het strand rijden als mijn zus er is en de zon schijnt. Het opzetten van de kerstboom. Aanbrengen van de rest van de kerstversiering beneden. Intake gesprek voor de WMO (later meer daarover..) Bezoek van een vriendin. Een paar afgezegde bezoekjes vanwege verkoudheden en griep. En zo is het morgen al weer vrijdag.
Morgen ook voor controle naar het LUMC, kijken of de kuur volgende week door kan gaan. Die is pas eind van de week overigens, ik heb de Kerstdagen vrij gekregen, wat wel heel erg lekker voelt!!

Voor nu laat ik het weer even hierbij, ik meld me nog wel weer voor de feestdagen. Maak je niet te druk met alle voorbereidingen en tot snel!