Goedgekeurd

Ik krijg veel vragen van mensen die willen weten hoe het is en ‘of het doorgaat’ dus een korte update blog nu. Wel een beetje eng, zo met foto erbij… 😉

Het is dag 2 van de week die in het teken staat van de 2de kuur en er is al weer veel gebeurd!
Gisteren even heen en weer naar het ziekenhuis geweest om bloed te laten prikken en vandaag naar de longarts geweest. Dat was een vrij kort maar goed bezoek. De afgelopen weken doorgesproken, volgens de arts was het allemaal naar behoren gegaan. De uitslagen van gisteren waren ook goed, mijn bloed was goed hersteld na de dip en ik mag dus door voor kuur 2, die morgen begint.

Na dat bezoek even heerlijk uitgebreid koffie gedronken en bijgekletst (dat doen we normaal via de app maar vandaag had ze tijd… 😘 ) met een goede vriendin en ex-collega, weer zo’n onverwacht lichtpuntje! Daarna weer naar huis, er moest ook nog gewerkt worden door mijn lief vandaag.

Ik schreef eerder al dat we zondag op de foto zijn geweest. Dat was nog even onzeker, vanwege mijn haar wat toch ineens veel minder werd. Gelukkig was daar Kim, die er nog best veel van maken kon en zo kon het doorgaan zondag. Daarna ging de haaruitval wel door, gisteren zo veel dat ik het echt niet meer leuk vond. Ik stond onder de douche gisteravond en alleen al door het water over mijn hoofd kwamen er hele plukken mee. Heel even hard gehuild, toen toch maar Hans erbij gevraagd. Samen overlegd, en toen besloten door te pakken. Hier word ik niet blijer van, iedere keer de confrontatie met die plukken, het moet er blijkbaar toch helemaal af… Dan maar nu!
Hans heeft de tondeuse gepakt, ik ben voor de spiegel gaan zitten en na nog wat tranen is hij begonnen en heeft alles wat er nog zat eraf gehaald.

Doordat ik donderdag al kort geknipt was, was ik al een beetje gewend aan het idee van zonder haar moeten voor een tijdje. Toch was dit wel weer een flinke mijlpaal. Je weet dat het gaat gebeuren en dan is het toch ineens zo ver. En het is een bijwerking van de behandeling, zoals er meer zijn, dus als de behandeling klaar is gaat je haar in principe weer groeien. Maar deze bijwerking heeft toch meer impact dan de meeste andere.
Het maakt je voor mijn gevoel ook uiterlijk een kankerpatient. Het voelt bloot, kwetsbaar, alsof je niets meer hebt om je achter te verschuilen. En ik was daarom heel erg blij dat Hans het wilde doen en het deed zoals hij het deed, heel zorgvuldig en lief. Hij noemde het ‘weer een markeermoment in de behandeling’ en dat was het ook. En het is voor ons allebei heel erg fijn om deze momenten zo samen te doen.

En als je nou denkt dat we beiden alleen maar hebben zitten huilen voor de spiegel: nee, we konden er ook wel weer grapjes om maken (blonde krullen terug straks??) en om lachen. Gelukkig. Want het is iets ingrijpends, maar het is ook iets dat tijdelijk is. Iets dat over gaat, het groeit weer aan. Tot die tijd heb ik mutsjes en sjaals (zie foto), en komt er binnenkort een pruik aan. Ik kan straks kiezen! En dus, nadat alles was opgeruimd, hebben we van dit markeer moment ook echt een markeermoment gemaakt door erop te proosten met een glas wijn! 🥂 (heerlijk na drie weken alcoholvrij! )

En nu is het vandaag nog een beetje thuis rommelen en nog even schrijven. Ik duik weer even voor een aantal dagen onder, alle energie die ik heb de komende week is voor mezelf. Zo gauw het weer gaat ben ik terug en tot die tijd: heb het goed allemaal en geniet van alle lichtpuntjes van het leven!

❤️🙏❤️🙏