Lichtpuntjes

Morgen begint de eerste week van de tweede kuur. Eerst bloed prikken, dan dinsdag naar de arts voor controle en als alles goed is dan woensdag, donderdag en vrijdag de infusie.

Chemotherapie doet veel. Ik krijg twee soorten, en samen laten die een flinke ravage achter in je lichaam. Ze vernietigen alles wat ze tegenkomen, slechte cellen, maar ook goede. En dat niet alleen. Ook mentaal ontkom je er niet aan. Ik in ieder geval niet. Want hoe sterk ik ook lijk en me vaak ook wel voel, er zitten ook dagen bij dat ik er helemaal doorheen zit. Dan huil ik veel. En dat kan zijn door de lichamelijke verschijnselen, maar ook door dingen die ik hoor of lees. Door mijn haar dat nu toch helemaal uit gaat vallen en waardoor ik me des te meer realiseer dat ik kanker heb. Het kan komen door angst voor de toekomst, of gewoon, omdat ik zo verschrikkelijk moe ben. Moe in mijn lijf, moe van en door alles wat er gebeurt en moe van het feit dat ik niet alles kan wat ik wil. Zo’n huildag bestaat vaak uit meerdere momenten op een dag waarop ik mijn tranen probeer in te houden, maar uiteindelijk ontaardt dat dan toch in een fikse, lekker opluchtende huilbui. En daarna zie ik dan eigenlijk ook wel heel snel weer lichtpuntjes.

Lichtpuntjes zijn die momenten die maken dat ik me geliefd voel, zo geliefd dat ze alles weer in balans lijken te trekken. Zo waren daar de afgelopen weken alle kaarten en appjes. De bloemen. De mensen die kookten en eten kwamen brengen, de tuin kwamen doen en even met de stofzuiger door het huis gingen. De mensen die ons verwenden, dus. Er was de met zoveel zorg gemaakte mand van een klant van Hans die hij meenam. De kadootjes die kwamen met de post, met zoveel liefde en aandacht uitgezocht en gemaakt. De vriendinnen die direct klaar staan om te luisteren als het even niet gaat, ook al is dat ’s ochtends heel vroeg op de app. Die mee gaan naar het ziekenhuis aankomende week. De kapster die me al jaren knipt en afgelopen week gewoon bij me thuis kwam knippen. En dan vergeet ik vast nog wat want er was veel…
Lichtpuntjes zijn ook het versieren van het hofje waar we wonen met verlichting en zo even lekker buiten met de buurt bezig zijn. Luisteren naar de Top 2000 radio die weer is begonnen, het is weer december en ik kan alles luisteren! ’s Avonds onder de warme deken op de bank met mijn lief ernaast.
Lichtpuntje is de fotograaf die bij ons thuis komt, om ons vieren op de foto te zetten. De jongens die daar direct voor in zijn en er voor komen, ook al wordt het een keer afgezegd omdat ik aarzel vanwege mijn haar wat uitvalt en gaat het dan toch weer door omdat ik het toch wel aandurf… De manier waarop ze die fotosessie, die voor mij, maar ik denk voor ons allemaal, toch ook een beetje beladen is, gewoon doen. De vanzelfsprekendheid waarmee ik van eentje de schouder krijg als ik daarna toch moet huilen…

Lichtpunt is mijn lief, die er onvoorwaardelijk voor me is. Die me zijn schouder nat laat huilen, iedere keer weer. Die met me meegaat naar de pruikenwinkel. Die met mij ook de dingen deelt die hij moeilijk vindt. Die me op deze manier zò het gevoel geeft dat ik het niet alleen hoef te doen, en dat we er voor elkaar zijn. Dat we het samen doen, in goede en minder goede tijden.

Ik zie best een beetje op tegen de aankomende week. Maar weet tegelijkertijd ook: ze blijven toch wel komen, die lichtpuntjes. En het bijzondere vind ik dat ik er niks voor hoef te doen, ze komen vanzelf mijn kant op lijkt het wel. En hoe donker het ook even was, ze lichten alles weer op. En zijn daardoor zo kostbaar en me zo dierbaar!