Onzekerheid en toch genieten

Als er iets is waar ik deze tijd mee moet leren omgaan is het onzekerheid. De afgelopen maanden stonden in het teken ervan en dat is niet mijn sterkste punt. Ik weet graag waar ik aan toe ben, het liefst ook wel even vantevoren…

Dat begon al natuurlijk met de uitslagen van de onderzoeken en het afspreken van de behandeling, dat was niet één , twee drie duidelijk. En dan begint de behandeling maar dan komen de bijwerkingen. Waar krijg je last van en waar niet? De eerste week van de chemo ging ik, ik schreef dat al, uit. Maar het duurde even eer ik daaraan toe wilde geven, omdat ik dacht ja, het wordt alleen maar erger in de komende periode dus kom op, schouders eronder. Inmiddels heb ik gemerkt dat die periode ook weer beter wordt. Week 2 is al beter, en week 3, na de kuur, nog weer iets beter. Mits je maar toegeeft aan wat je lijf vraagt. Dus de volgende kuur zal hopelijk iets makkelijker gaan wat dat aangaat. Ik weet nu dat het beter wordt, en kan me dan makkelijker overgeven aan dat moment. Hoop ik.. 😉

Een andere onzekerheid, en een flinke, waren de bijwerkingen van de chemo. Ik was heel bang voor de misselijkheid, maar die viel door de medicatie ertegen heel erg mee.
Een ander bijwerking was de haaruitval. Ik had van tevoren bedacht dat dat erbij hoort. Was eerder al wezen kijken voor een pruik, en had me ingelezen over andere oplossingen (mutsjes, sjaals etc). En de eerste twee weken gebeurde er niet zo veel, met betrekking tot het haar, ging ik toch een beetje hopen. Niet bij iedereen valt het uit, zou het dan bij mij…. Wederom een onzekerheid, en een lastige ook, deze.

Maar daar is inmiddels ook een einde aan. Want sinds twee dagen valt het uit, mijn haar. En dat was toch even confronterend, hoezeer ik me er ook op had voorbereid… Eventjes kon ik nog denken, nah, dit is niet meer dan dat er normaal in een kam zit, maar gisteren was dat over. Was het meer dan normaal. En dat was toch schrikken. Je weet dat het gaat gebeuren, maar als het dan zover is…
Maar na een flinke huilbui en een telefoontje met mijn zus ging het ook wel weer. Oke, het was zo. Dan wordt nu de uitdaging om er de komende weken/maanden zo leuk mogelijk uit te zien. Dus neuzen naar leuke mutsjes/sjaals. De pruik definitief maken. Je kapster (ik heb al jaren een ‘eigen’ kapster bij de kapperszaak…) bellen voor een afspraak voor een kort koppie.
En toen ik toch zo bezig was dacht ik, kom, een schoonheidsspecialiste is vast ook lekker deze tijd dus ook daar naar op zoek gegaan. Paar leuke kleren erbij en klaar voor voorlopig. En zo gaan we deze laatste week voor de volgende kuur uit.

En dat alles bij elkaar voelt eigenlijk wel goed.
Er zijn veel dingen onzeker en veel dingen waarop je geen invloed hebt, dat zal blijven. Maar er zijn ook genoeg dingen waar ik wel invloed op heb, die ik wel zelf kan doen.
Waardoor ik me beter voel, en dat kan bijvoorbeeld door toe te geven aan de moeheid, en genoeg te rusten. En dat lukt beter omdat ik weet dat de hele erge moeheid van de eerste week ook weer beter wordt.
Door ook weer een beetje op te laden, bijvoorbeeld door naar buiten te gaan als het kan, en een beetje in beweging te blijven.
Maar ook door ’s avonds lekker op de bank te kruipen met die heerlijke warme deken over me heen, ik hoef even niks..
En door zelf te bepalen hoe je haar er uit gaat zien. Oke, je kunt niets doen aan het uitvallen. Maar wel aan hoe en daarna. En dus gaat mijn haar eraf één dezer dagen, en komen er mutsjes/sjaals en een pruik. En dat zal wennen zijn, en best nog wel een traan kosten, maar voelt toch ook goed.

En dat zal de uitdaging blijven de komende tijd, de balans daarin vinden en vast zien te houden. De balans tussen de onzekerheid van hoe het gaat en hoe het morgen zal zijn en genieten.
Genieten van de dag die wel goed gaat. Als het lukt bij te kletsen met een vriendin. Blij zijn met alle hulp die we krijgen, maar ook in huis weer zelf een beetje rommelen. Weer aan het werk, voor Hans, maar ook samen even lekker naar het strand. En zolang dat lukt, doen we het goed. Denk ik…. 😉