Het Plan

Ik schrijf het met hoofdletters, want zo voelt het wel een beetje. Het Plan. Het is er, en is in gang gezet.

Gisteren zijn Hans en ik bij de chirurg geweest die de operatie gaat doen. Dat was een goed bezoek, waarin ons goed duidelijk is gemaakt wat er gaat gebeuren. De chirurg had alle tijd, legde alles heel duidelijk uit en er was veel ruimte voor vragen.
We hebben de beelden gezien die twee weken terug gemaakt zijn en er is uitgelegd hoe het in zijn werk gaat. Ik dacht aanvankelijk dat het zou kunnen in een dagopname maar dat was iets te enthousiast… 😉
Het wordt een opname van een dag of vier, en die opname, met daarin dus de operatie, is gepland voor eind volgende week of begin van de week daarna, dat is nog niet helemaal zeker. Wel al snel dus, en hoe raar het ook is om te zeggen, maar ik ben er blij mee, het voelt goed.
Tijdens de operatie halen ze de hele tumor eruit. Die wordt dan helemaal onderzocht op heel veel dingen. Daarvan kunnen we na een week de eerste uitslagen verwachten en na twee weken is alles er.
Dan wordt aan de hand daarvan een vervolgbehandeling afgesproken, die dan daarna zal beginnen. Hoe lang die gaat duren weten we nog niet. Waarschijnlijk zit daar in ieder geval chemotherapie in, mogelijk ook bestraling. Dit is nu echter nog allemaal koffiedik kijken dus we gaan het stap voor stap doen, eerst nu de operatie.

Ik zei het al, het voelt goed. Maar ik vind het ook spannend. Heeeel erg spannend. Ik ben al eens vaker geopereerd, maar dit voelt wezenlijk anders. en ik vond de afgelopen week heel zwaar.
Alle onderzoeken waren gedaan, de grote lijnen waren bekend en nu was het wachten. En ik wist niet zo goed waarop, en merkte dat ik dat heel erg moeilijk vond. Er zit iets in mijn lijf dat niet goed is, dat er uit moet op één of andere manier maar ik wist nog maar steeds niet hoe en wanneer. En dat was niet goed voor mijn gemoedstoestand. Overdag onrust en s nachts slechts slapen. Tel daarbij dan maar weer de prednison et voilà… Geen feestje (en dan druk ik me nog zacht uit…), niet voor mij, maar ook niet voor de mensen om me heen.
Nu vind ik het nog steeds heel spannend, maar er is een plan. Ik kan mijn tanden ergens inzetten, en weet voor de komende weken ongeveer wat er wanneer gaat gebeuren. Weet wie er over gaan, wie ik bellen kan met vragen (en reken maar dat ik dat doe… 😉 ). En dat helpt. Ik kan mezelf weer iets beter toespreken. Bedenk en plan nog een aantal dingen die ik wil doen (leuke pijama kopen bijvoorbeeld, je weet nooit wie er aan je bed komt.. 😉 ) en wanneer ik dat ga doen met wie. Lekker!

Zo gaat het me hopelijk lukken de komende anderhalve week goed door te komen, maar daar heb ik alle vertrouwen in.
En ik weet dat als het even niet gaat, ik een thuisfront heb om op terug te vallen. Terug te storten dus soms zelfs, maar ze zijn er. Altijd. Hans. De jongens. Mijn zus. Vriendinnen. En ik was altijd al blij met ze, maar deze weken eens te meer. Ik kan het nu niet zonder, daar ben ik afgelopen week nog eens te meer achter gekomen…

En ik hoef het niet te zeggen maar ik doe het toch:
ik ben er ongelofelijk blij mee…. 🙏🙏