We wonen in een hofje, inmiddels al weer een flink aantal jaren maar het blijft een heerlijk plekje. Toen we voor het eerst in het huis kwamen vertelden de toenmalige bewoners al dat ’t een leuk hofje was. Veel verschillende mensen maar iedereen liet elkaar in z’n waarde. Er was jaarlijks een barbecue waar heel veel bewoners aan mee deden. In de tijd dat wij er kwamen verhuisden er meer mensen, daardoor veranderde ’t hofje een beetje. De jaarlijkse barbecue verdween. Een tijdje was er minder. Tot een dik jaar terug.
Een paar hele actieve bewoners hadden een plan gemaakt om het hofje er wat beter uit te laten zien. Dat plan ging langs bij iedereen via de app, en werd ingediend bij de gemeente. Het opknappen van het hofje werd het doel van de Burendag van vorig jaar en de gemeente was enthousiast. Er kwam een bedrag om ons te helpen en zo werd er toen een begin gemaakt, op Burendag.
Dit jaar kwam er, na weer hard werken van de mensen die achter het plan zaten, een vervolg daarop, weer met hulp van de gemeente. Op de eigenlijke Burendag konden er veel mensen niet, dus prikten we een andere dag en dat was gisteren.En dat was leuk. En goed. Het werd een hele productieve dag. Er is veel geklust, gespit, geveegd en geplant. Jong en oud was bezig, de kinderen leverden waar ze konden hun bijdrage. In het midden van het hofje was een grote tafel met daaromheen banken neergezet. Er was koffie en lekker eten en drinken. Die tafel werd een beetje de bruine kroeg van de dag. Onder het genot van wat drinken en iets lekkers ontstonden daar hele gesprekken.
En dan blijkt dat zo’n dag, naast heel veel voor het aanzicht van de straat, ook heel veel kan doen voor het leren kennen van elkaar. Je groet elkaar altijd al wel, en af en toe is er tijd voor een iets uitgebreider praatje. Sommigen zien elkaar wat meer, anderen minder. Maar je ziet elkaar thuis komen van werk, of ineens niet meer naar werk gaan. De kinderen naar school brengen, en dat ineens tijdelijk in een rolstoel. Je ziet iemand een hele tijd niet, en dan met een loopfiets. Veel zie je ook niet, dat bleek gisteren maar weer eens te meer.
Want aan die tafel in het midden, ging het ineens ook over het waarom van al die dingen. En dat was mooi. Geen drama, maar delen. Leuke en minder leuke dingen. En zien met elkaar dat ieder huisje zijn kruisje heeft. Maar dat nu weten en daar ook naar kunnen vragen de volgende keer, dat gaf een goed gevoel. Een goede buur…
Wij moesten wel wat eerder de activiteiten laten voor wat het was, we kregen nog eters.
Toen wij gingen samen wonen, lang geleden, begonnen we in Oegstgeest. Op een etage. Die etage had ook een balkon, waarop we vaak buiten zaten in de zomer. En vanaf dat balkon zakte dan vaak aan een touwtje een mand naar beneden, naar het huis naast ons, naar de buren. En in die mand zaten dan lekker biertjes, die we vervolgens samen met die buren beneden opdronken. En ook daar ontstonden dan hele gesprekken.
Inmiddels zijn zowel wij als onze toenmalige buren al een paar keer weer verhuisd, en wonen we ver uit elkaar. Maar die buren, die kwamen ’s avonds eten.
Toeval, juist gisteren of iets met van goede buur tot verre vriend? 😉
Marloes de Wit 
Geef een reactie