Het M-virus…

En ineens slaat het toch toe. Het virus. Welk virus? Het M- virus. Want ineens dringt door dat het bijna hèt weekend is…

Een aantal van jullie zullen weten waar ik het over heb: Marillion. Ik leerde Marillion kennen toen ik Hans leerde kennen. Hij was fan. In zijn kamer in de zusterflat in Leiden hing oa. een picturedisc van Marillion. Ik had er nog nooit van gehoord, maar daar was al gauw geen sprake meer van. Hans kon er veel over vertellen en veel laten horen. Hij was ook lid van de fanclub, en zo kende ik ze al gauw. Dat was in 1983. Vanaf die tijd ben ik Marillion blijven volgen, en zo werd Marillion een beetje ‘ons bandje’. Hans ben ik overigens ook blijven volgen.. 😉

Het virus sloeg pas echt toe in 1990. Het jaar daarvoor had Fish, de zanger, de band verlaten en was zijn plaats ingenomen door een ander, Steve Hogarth. Dat veranderde het geluid van de band wel nogal en zorgde voor een tweedeling onder de fans; voor en na de wisseling van zangers.

Ik bleef de band volgen, iets meer dan Hans nu wel, maar het bleef wel ‘ons bandje’.  Ging naar concerten, soms met Hans, soms met Anneke, een goede vriendin. Ondertussen ging ‘het leven door’… We gingen trouwen, kregen kinderen, werkten beiden, kortom, best bezig. Samen uitgaan schoot er in die tijd vaak bij in, naar concerten gaan deden we niet zo vaak meer, maar alle belangrijke momenten in ons leven was Marillion er toch altijd wel bij, op een of andere manier, met hun muziek. Hans bleef lid van de fanclub, ging nog wel af en toe naar n fanclubdag, en we kregen wel alle nieuwtjes.

Een van die nieuwtjes was een Conventie, het was toen 2002. De band had een park afgehuurd in Engeland, Pontins. Je kon er een weekend heen, de band was er ook, en speelde 2 avonden. Je sliep in een huisje, en was daar dan met allemaal andere Marillion fans. En de fanclub organiseerde een busreis er naar toe…..

We hebben er even over gedacht maar besloten al snel dat het hoog tijd was voor een weekendje weg samen. Mijn ouders zeiden dat al langer en wilden grààg een weekend op hun kleinzoons passen dus dat was snel geregeld. Alleen, een fanclubreis, dat zagen we niet zo zitten, we gingen liever zelf. Zogezegd, zogedaan. Vlucht geboekt, opgegeven voor de Conventie en gegaan. Heerlijk een weekendje weg samen, en ook nog een heel weekend ons bandje! En dat was een belevenis…. Zo’n engels bungalow park is echt wel heel wat anders (en niet perse luxer…) dan een nederlands, maar dat maakte het ook wel weer speciaal. En als we de deur uit liepen naar de centrale hal liep je zo de band tegen het lijf, want die sliepen daar ook. Twee avonden en een middag genieten van een concert, sfeer was prima en je liep zo naar je bedje..

Dat weekend is onze liefde voor de band hernieuwd. We raakten aan de praat met andere fans, waaronder natuurlijk ook nederlandse, want die waren daar met de bus… 🙂 Dat weekend is de basis gelegd voor een band met de fanclub en terug in Nederland ben ik daar ook bij gegaan. Schreef af en toe stukjes voor het blad, overlegde over aktiviteiten organiseren, soms speciale dingen, alleen voor leden en mèt de band, en als de band in Nederland kwam mochten we ze interviewen.

En zo werd het 2005, en kwam de vraag vanuit Engeland dat de band wel graag de conventie op het vasteland van Europa wilde doen, maar geen idee had hoe, waar en wat. Wisten wij wat?? Daar belde Rene, de voorzitter van de fanclub mij over. Al pratend hadden we al snel het idee dat dat niet zo moeilijk zou moeten zijn. Kwestie van bellen en vragen, en hopen dat het idee een rockband op je park te hebben niet al te zeer zou afschrikken. Dat voorgesteld in Engeland en gaan bellen. En dat ging heel snel, heel goed. Centerparcs was enthousiast, zeker toen we vertelden hoe het in Engeland was. Het zou niet moeilijk zijn om dat ook te doen, in een wat luxere uitvoering ook nog! Ze hadden weinig parken waar het zou kunnen maar eentje daarvan was Port Zelande. We kregen een uitnodiging om te komen, twee dagen, samen met de manager van de band. Die was enthousiast en nam de zanger mee, en zo liepen we niet heel veel later met zijn vijven (twee bestuursleden van de fanclub, de manager en de zanger van de band en ik) over het park ons in te beelden hoe het zou zijn….

Het management van het park was ook enthousiast. Zaken werden gedaan en in 2007 was de eerste conventie in Nederland. Het hele park afgehuurd (3000 man), nog een beetje bang of het wel vol zou komen maar wie niet waagt… well, the rest is history, zeggen ze dan in Engeland.

Het werd één groot feest. Fans vanuit de hele wereld kwamen, en sloten zichzelf een lang weekend vrijwillig op in een bungalowpark in Ouddorp. Vantevoren was er goed vergaderd over oa veiligheid. Nou konden wij vertellen dat Marillion fans echt niet gewelddadig waren maar dat nam men maar zo niet aan. (het blijft toch een rockband….) Dus werd er extra bewaking geregeld. Achteraf vertelden ze dat ze gedurende het hele weekend welgeteld één iemand uit de struiken hadden geholpen, die daarin was beland toen hij, lichtelijk beschonken, terug liep naar zijn bungalow.

Dat was in 2007. Sinds die tijd is er iedere twee jaar een Marillion weekend. Atijd in Port Zelande. In de loop van de jaren uitgebreid naar andere landen, maar ‘DE’ conventie is toch die in Port Zelande. Een feest voor iedereen. Voor de band. Voor de fans, das niet moeilijk. Maar ook voor de medewerkers van Centerparcs, die hèèl graag werken dan, inclusief de beveiliging, want die hebben nog steeds niks te doen..

En iedere twee jaar zijn wij daarbij. Hoe dan ook. In het begin samen, toen de jongens groot genoeg waren gingen ze mee. Hans en de jongens werken inmiddels tijdens het weekend bij de merchandise. En iedere conventie is het of je een lang weekend van de boze wereld af bent. Mensen vanuit de hele wereld, en dan ook echt de hele wereld, komen daar samen. Het eerste weekend was er iemand die zijn huis had verkocht om de reis te kunnen betalen om erbij te zijn, dat idee… Iedere twee jaar weer een emotioneel weerzien tussen mensen die goed bevriend zijn geraakt en elkaar daar dan treffen. Heel vaak schijnt de zon. En altijd loopt iedereen te genieten, en te zorgen voor elkaar.

Dat laatste werd eens te meer duidelijk twee jaar terug, toen wij plotseling op zaterdag weg moesten omdat het niet goed ging met mijn vader, en dat niet goed afliep. De dagen daarna kreeg ik veel lieve berichtjes van zoveel mensen… hartverwarmend.

En daar mogen wij volgende week weer naar toe. Met zijn vijven in een huisje, want in zo’n weekend hebben wij een ‘pleegdochter’, Kirsten, die we niet meer willen missen. Kirsten is de dochter van Rene, de voorzitter van de fanclub, werkt ook bij de merchandise zo’n weekend en roomt gezellig in bij ons. De weersvooruitzichten zijn prima, en ik heb veel zin in er even helemaal uit met mijn mannen, veel bekenden weer zien en spreken. Genieten van goede muziek. Het zal ook raar zijn. Ik kan niet meer zo uit gaan als eerder, zal dingen moeten laten. Het zal me doen denken aan twee jaar terug en het zal af en toe slikken zijn. Maar ik ben er weer bij, en dat zal vooral ongelofelijk fijn zijn. Ik heb er heel veel zin in!!