Decemberblues…

En dan toch ineens…bam. Aanval van decemberblues. Ik wil er eerst niet aan toegeven maar toch is t daar plotseling, scherper dan eerder en toch een tikje onverwacht, dat gevoel van gemis.

We deden Kerst zelf niet meer allemaal samen maar spraken vaak de week erna iets af met z’n tienen, gezinnen van m’n zus en mij en m’n ouders samen. Wij moesten vaak met Kerst ook werken. Dus nee, we waren nooit van die hele erge Kerstvierders. Dus waarom nu??? Het is niet gebaseerd op wat er was. Toch??

Maar verdorie… ik mis ze. En nu net weer even meer dan eerder. Beneden komen en ‘State of Independance’ (een van de favoriete nummers van mijn vader) op de radio horen helpt niet. En zo’n reclame van die supermarktketen, hoe mooi t ook weergeeft wat of wie er mist en hoe dat kan voelen, doet me er ook telkens aan denken.

Tegelijkertijd, ik ben dus lang niet de enige. En het is niet alleen maar verdriet, zoals vorig jaar. Ik geniet ook weer van deze maand, dat schreef ik eerder al. Maar het gemis is net even meer aanwezig dan anders. En dat komt af en toe toch even rauw op mijn dak. Een appje of belletje met Astrid helpt. Zij heeft het ook, deze maand.. We laten het er even zijn en kunnen dan ook wel weer over tot de orde van de dag. Want het mag er ook zijn. En natuurlijk is het er, wat willen we anders?? We hebben het er samen even over, hebben het er over met onze mannen (die het soms ook hebben) en dan is het ook weer goed. Gelukkig.

Want we missen ze. En deze maand gebeurt dat weer vaker dan eerder. Maar de paddenstoeltjes hangen in de kerstboom en er brandt een kaarsje bij de fotos. En zo zijn ze er in gedachten bij en gaan we hier een goede Kerst vieren, en daar ook van genieten!! Met af en toe de blues…