Worsteling

Na een tijd aarzelen heb ik besloten dat ik jullie ga vertellen over één van mijn worstelingen van dit moment. Sommige kennen hem al, anderen niet. Maar als je tips hebt: ik hoor ze graag! 😉

Een aantal van jullie weten dat ik sinds de zomer nogal in de clinch lig met mijn lijf. Zacht gezegd.
Ik had ineens last van een aantal dingen die we in het begin duidden als een buikgriep, maar die na verloop van tijd een (hopelijk tijdelijke) verergering van mijn spierziekte bleken. Lang verhaal, niet voor nu. Maar daarvan ben ik nu weer aan het opkrabbelen, en dat kost tijd. Vraag is of het helemaal zo wordt als het was maar het is nu nog te vroeg om dat te kunnen zeggen.
En dat heeft op een aantal dingen een heel andere licht doen schijnen en confronteert me soms met eigenschappen van mezelf die niet echt makkelijk zijn.. 😊
Een van de dingen waar ik mee worstel is: ik ben op zoek naar ‘de balans’. De balans in mijn dagelijks leven. En als ik het heb over balans dan bedoel ik een evenwicht tussen alle voor mij belangrijke dingen. Dingen die ik nodig heb om me goed te voelen. En, zacht gezegd, dat vind ik soms heel erg lastig. Want dan kom ik mijn (plichtsgevoel en) schuldgevoel tegen. En niet een beetje…

Wat heb ik nodig om me goed te voelen? Das in de eerste plaats gezondheid. Of, zo gezond mogelijk. Dan mijn lief, en mijn gezin. Vriendinnen, familie. Hobby’s. Werk. Vrije tijd om leuke dingen doen. Lekker naar buiten met m’n loopfiets of elektrische fiets, als het zonnetje er is. Lotgenotencontact voor de ervaringen en bruikbare tips. Beetje rommelen in het huishouden, vind ik ook lekker.
En, niet onbelangrijk: om dit alles te kunnen doen heb ik energie nodig. En verminderde energie is een van de verschijnselen van mijn spierziekte, de ziekte van LEMS. En dan gaat het dus wringen, en daar ben ik nu. Want het wringt behoorlijk, al is het maar omdat ik dat zelf zo voel, in mijn hoofd.

De balans zoals ik die had was oké, voor toen. Ik werkte (al gedeeltelijk in de ziektewet) 20 uur (4x 5 uur) verdeeld over de week. Met reizen van en naar mijn werk waren dat vier dagen die ik daaraan kwijt was. Want als ik dan thuis was, was het meestal wel op. Ging ik liggen, en daarna kon ik ook niet heel veel meer dan lekker zitten. En dat was een keuze, want ik doe mijn werk heel erg graag. Het kostte veel energie, maar het leverde me ook energie op. Het heeft me gebracht waar ik ben nu. En daar ben ik blij mee, en heb ik geen spijt van.

En daarbij zit het idee in mijn hoofd, werk komt eerst. Eerst de plichten, dan de lusten. Je moet wel nuttige dingen doen en plezier mag, maar als de rest klaar is. Niks doen is ook niet echt een optie, pas als al je taken klaar zijn, en er is altijd nog wel iets wat je kunt doen….
(Ander voorbeeld: bingewatchen, zeker overdag, is niet aan mij besteed, één aflevering per keer en dan weer ‘iets nuttigs doen’… dat idee..) En, voor de duidelijkheid: niemand die dat zegt tegen mij, maar dat zit in me. Stukje is opvoeding (niks doen is niet nuttig). En de rest: Streekgebonden (Twents)? Erfelijk? Ik weet het niet, maar dat is ook niet zo belangrijk.

Nu ben ik aan het werken aan mijn herstel. En dus tijdelijk helemaal in de ziektewet. En kom ik erachter dat ik de balans anders wil.Dat de balans eigenlijk anders moet. De terugval heeft alles behoorlijk op zijn grondvesten doen schudden, en me doen afvragen wat ik wil.
Want eigenlijk wil ik meer tijd aan sociaal, en de dingen ter ontspanning die ik nodig heb. Dat maakt dat ik me goed voel, en daar krijg ik ook energie van. Ik wil weer dingen kunnen betekenen voor vriendinnen, net als zij voor mij, door er te zijn. Dat heb ik gemist, kom ik nu achter. Heel erg gemist. Het weer oppakken van quilten is leuk. Heerlijk ontspannend en gezellig. Word ik ook wel blij van.
En gewoon zitten of een uurtje op bed liggen, uitrusten, is ook nodig.
Dat heb ik de afgelopen maanden nog ns extra ervaren en dat is ook echt hoe ik het voel.

Nou, zul je zeggen, en wat is dan nu nog het probleem? Dat is dat ik niet alles kan. Dat wil mijn lijf niet meer, en daar is mijn energiepeil te laag voor. Er is niet heel veel over deze ziekte bekend maar wel dat dat zo blijft. Dus moet er een andere balans gezocht worden. En daar ben ik nu. Zover hersteld dat ik weer dingen kan doen thuis, en op mijn loopfiets naar het dorp kan. Ben wezen thee drinken op mijn werk, genoten van het contact weer. En langzaam maar zeker komt daar ook weer plaats voor in mijn hoofd, en krijg ik daar weer zin in. Maar mijn grote dilemma is, hoe ga ik ‘het’ doen? Mag ik dat nu wel doen, leuke dingen, in de ziektewet??? En straks, het werk? Ik wil het graag blijven doen. Weet nog niet hoeveel uren dat zal gaan kunnen, weet niet waar ik uitkom. En dat hoeft ook nog niet. Maar wat laat ik meewegen in die balans? Ik wil ook tijd kunnen besteden aan de dingen buiten werk die ik eerder noemde. Maar dat voelt ergens alsof ik alleen maar leuke dingen wil doen… En mag dat wel, nu en straks?

En nogmaals, er is niemand die dat tegen me zegt. Het is mijn worsteling. Waar ik uit ga komen, want ik hoef dat niet alleen te doen. Heb een man die meedenkt, vriendinnen die meedenken. Heb werk en lieve collega’s, die me snappen maar het probleem niet zien. Die wel zien waar ik de grens moet leggen. Nu moet ik alleen nog een manier vinden om het zelf ook zo te voelen…