Ik zou jullie op de hoogte houden hoe het ging, na de ferese, had ik beloofd. En belofte maakt schuld, dus bij deze: het gaat goed. Heel erg goed zelfs. De behandeling op zich is wel meer dan ‘even schoonspoelen’ , moet ik eerlijkheidshalve bekennen, maar was, mede door het fantastische personeel, goed te doen. Prikken was geen feestje, ik zit nog onder de blauwe plekken, maar die trekken wel weer weg! Het was in totaal 5 keer, verdeeld over twee weken. En sinds afgelopen vrijdag voel ik me weer goed, en ben ik heel blij dat ik het gedaan heb. Mijn spieren voelen krachtiger, ze houden langer iets vol. Ik heb minder medicijnen nodig. Heb meer energie, daar zal ook meespelen dat ik nu vakantie heb, maar dan nog.. De warmte vertekent het beeld misschien ook nog iets maar daar hebben meer mensen last van dus das niet erg.
Al met al voelt dit als een hele goede stap, die hopelijk het begin is van iets moois. De ervaring bij anderen is dat dit effect, als je het hebt, zo’n drie tot vier weken zo aanhoudt, en dan langzaam weer minder wordt, omdat de aanmaak van je antistoffen blijft.. Dat is misschien nog wel te remmen door medicatie, maar het is nu nog te vroeg daar iets over te zeggen. Over twee weken heb ik weer een afspraak met de neuroloog om dit te evalueren en een verder plan te maken dus daarna weet ik meer. Voorlopig geniet ik enorm van dit resultaat en hoop ik dat het vervolg mag krijgen…
Dan is het al weer augustus. Bij ons was dat, met alle verjaardagen die erin zitten, de maand van t vieren. Maar sinds vorig jaar niet meer alleen vieren maar ook gedenken..
Augustus is de maand dat ik zelf jarig ben. Dat de jongens jarig zijn. Maar ook de maand dat mijn vader jarig was. En dat was dan weer de dag dat mijn moeder overleed, vorig jaar. En dat levert toch mixed-feelings op, merk ik.
Ik ben er veel mee bezig, dat merken jullie ook aan deze blog, die er toch weer gedeeltelijk over gaat. Ik wilde opschrijven ‘nog/weer veel mee bezig’ maar dan klinkt het net alsof het eigenlijk niet meer mag. En dat is niet zo, natuurlijk.
Maar, en dat is een beetje mijn worsteling soms, zo natuurlijk is dat dan ook weer niet. Het is een heel verschil met een jaar geleden, gelukkig. Maar het gemis is niet minder en kan me nog regelmatig overvallen.
Ik kan, gelukkig, ook weer genieten van dingen en plezier hebben. Heel erg genieten en plezier hebben. Ik heb weer ruimte voor andere dingen, voel weer energie voor nieuwe dingen. Zonder schuldgevoel daarover. Omdat t leven doorgaat. En goed is, ook al gebeurt er weer veel. En dan ineens, boem. Uit. En vaak zonder aanwijsbare oorzaak of reden. En lang schopte ik daartegen aan. Ik wil niet ineens verdrietig zijn, of down. Heel dubbel gevoel..
Totdat, een maand geleden, Hans naar Canada ging voor z’n werk. Ik vertelde toen al over dat dubbele gevoel, hoe dat in de weg zat soms, en hoe goed de oplossing die Hans aanreikte werkte. Eigenlijk was dat hetzelfde dubbele gevoel als nu.
En ineens dacht ik, zo moet ik dit nu natuurlijk ook doen. Erkennen dat het er is. Niet stoer willen zijn. Het hoeft ook niet groter te worden dan het is maar het mag er zijn, en dus ook genoemd. Even, kort moment op de dag. Vaak thuis, daar voelt t toch t veiligst. Vaak met een paar tranen maar das oke. Dat hoort bij mij, een hoog waterpeil… Of, zoals Hans zegt, jij zit nou eenmaal dicht bij je emoties, maar das prima toch? Daarna is het over.
En zo blijf je leren. En soms denk ik jeetje, dat ik dat eerder niet zo zag…Zou schelen soms. Aan de andere kant: nu is er ruimte voor. En word ik er stiekem ook wel weer heel blij van dat t zo gebeurt, gek he. Maar, en dat zei ik geloof ik al eerder, ik vind t zo mooi dat je dus doorleert van je ouders, ook als ze er lijfelijk niet meer zijn.
Dat je daarnaast ervaren mag dat je anderen om je heen hebt die je lief hebt, die je vertrouwt, die er voor je zijn, met wie je deelt. Mensen die jou liefhebben, jou vertrouwen en dingen met jou delen. Dichtbij emoties. Dat voelt best goed. Ik voel me er n completer mens door, en word daar ook wel blij van. Zo blij, dat ik soms even een traantje moet wegpinken… 😉
Marloes de Wit 
Geef een reactie