Verwondering.

Ik zit al een tijdje te broeden op deze blog. Schrijf veel de laatste tijd, en wil ook wel weer wat delen, maar zitten jullie er op te wachten… Ik weet t niet zo goed. Dus laat maar weten als het niet zo is.

Het is niet dat ik niks weet om te schrijven. Tenminste, er gebeuren geen rare dingen. Gelukkig. Het is relatief rustig zelfs. En weer zomer. Tijd om dingen te laten bezinken en indalen. Ik blijf me verbazen daarover. Vind dat ook wel een beetje naief van mezelf, als ik eerlijk ben. Wat had ik dan verwacht? Ik had er nooit zo bij stil gestaan. Nam ik dan zoveel als gewoon aan, als vanzelfsprekend? Ik, die op m’n werk heus wel dingen had gezien. Verdriet had meegemaakt. Gezondheid is niet automatisch vanzelfsprekend. En een groot goed.  Maar toch ervaarde ik het niet zo bij ons. En niet omdat we nooit iets hadden, want dat was ook niet zo. We hadden ons deel (of een deel daarvan) ook al wel een beetje gehad, met het hartinfarct van Hans bijvoorbeeld. Dat was schrikken op dat moment, en even angstig. Maar Hans knapte best snel op. Het deed ons realiseren wat belangrijk voor ons was, en ook toen hadden we al dezelfde lieve vrienden. En zo lukte het, vrij gemakkelijk, om het leven weer op te pakken.

Afgelopen jaar was meer, dat zie ik natuurlijk ook wel. En is misschien daarom ook niet vergelijkbaar. Maar ook daar gingen we op dezelfde manier in. We reageerden op wat er zich voor deed. We hadden, en hebben nog steeds, dezelfde lieve vrienden. En konden t met elkaar, ondanks dat het veel was, goed oppakken.

Tot afgelopen winter, dat schreef ik eerder al. Alles was opgepakt, maar hoe nu verder? Het was een behoorlijke chaos in m’n hoofd, en ik kwam er zelf niet meer goed uit. Dus ben toen hulp gaan zoeken. Das nu ruim vier maanden geleden en heeft me goed gedaan. De chaos in m’n hoofd is aardig opgeruimd, alles ligt weer een beetje op z’n oude of een goede nieuwe plek. Sommige kastjes zitten al dicht, andere gaan nog regelmatig even open om te checken of het nog goed ligt maar dat kan. En voelt goed. Ik hou van opgeruimd. 😉 Er lag best veel, kwam ik achter.  En dat opruimen is nog best een klus, waar ik nog niet klaar mee ben. Mijn moeder zou zeggen, je moet die kamer van je ook gewoon een beetje beter bijhouden meisje…

Bij de grote schoonmaak kwam ik veel tegen.  Mooie dingen, waarvan ik blij ben dat ik ze bewaard heb, maar ook dingen waarvan ik dacht en denk, jee meid, moet dat niet ‘ns weg??? Kom erachter dat ik niet zo goed ben in weggooien, soms ook wel lastig. Maar dingen uitwisselen is ook wel weer leuk. Met m’n zus, hoe deed jij dat? Heb jij dat bewaard??? Waarom???? Levert ook wel weer leuke inzichten op. Met Hans, ooh, zou t daardoor komen dat ik…. hm.  En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ik kwam ook dingen tegen die bij de bouw horen, zeg maar. Die er in zitten (bedankt pap en mam) maar die eigenlijk soms best in de weg liggen. En die zijn het lastigst, merk ik. Want die zijn eigenlijk niet goed weg te gooien, zitten soms heel erg vast. Zijn hardnekkig, en wat moet ik daar nou mee aan??  Ik laat ze maar liggen, en probeer er een beetje meer omheen te gaan. Soms struikel ik er nog wel over, maar dat is dan maar even zo, heb ik bedacht. Plak ik gewoon een pleister daarna. Lachen we erom hier, oh ja, dat lag daar, was ik alweer vergeten…

En zo gingen de afgelopen maanden voorbij. Bij vlagen hard werken. Maar door het uitzoeken en opruimen kwam er meer rust. En ruimte. En kan ik daar steeds meer van genieten, anders dan eerder. Alles is intenser. Verdriet is er bij vlagen nog steeds, en is intenser, maar genieten dus ook. En ook dat heb ik dus door m’n ouders geleerd. En bij alle verbazing en verwondering vind ik dat vooral mooi. Dat je doorleert. En, zoals m’n ouders, ook als je er niet meer bent dus nog dingen doorgeeft. Ik word daar wel blij van.  En dus verander ik ook de foto hierboven. Ik vond die er was te donker worden. Het is niet meer alleen donker, het is ook vaak lekker licht. En ik geniet ervan.  Met alles wat daarbij hoort.