Lieve pap,

Dit weekend is het een jaar geleden dat we zeiden dat het goed was. Dat was het natuurlijk helemaal niet, maar er was weinig anders wat we konden doen. Hoe hard jij ook je best deed om in leven te blijven die anderhalve dag, je werd steeds ingehaald door iets nieuws. Niet te doen. En dus mocht je gaan, van ons. Waren we bij je, praatten we tegen je, hielden we je vast toen je ging.

En er volgde een intensieve, verdrietige, maar ook hele mooie week.  Met daarna een intensief, verdrietig, maar soms ook mooi jaar. Een jaar waar de laatste tijd langzaam weer wat ruimte komt voor vreugde. Voor leuke dingen. Waar niet meer alleen maar tranen vloeien.  En langzaam maar zeker komt er weer meer licht. Het gaat nog niet vanzelf, en is soms best zwaar, maar het lukt. Met hulp van lieve mensen om ons heen.

Maar je wordt wel gemist, lieve pap. Het blijft wennen dat je er niet meer bent. Zeker in het begin wilde ik zo vaak even de telefoon pakken om iets te vertellen. Het was zo stil, iedere avond na het RTL journaal… jou niet meer horen zeggen als ik de telefoon opnam: Ha muis, papa hier…. als je iets moois wilde delen. Of, als je een grap wilde gaan vertellen: Jaa, hier christelijk politiebureau..

Mama die regelmatig om je vroeg,  dan zei dat ze je zo lang al niet meer had gezien en,  als wij dan vertelden waarom niet,  steevast daarop antwoordde met ‘oooooooooh, maar daarom denk ik dan zoveel aan hem!’ Hoe verdrietig ook, dat waren mooie momenten.

En niet zo heel lang na jou ging zij, toch nog vrij snel, ook…

Het is goed dat jullie weer  samen zijn, was je verrast toen mama al zo snel kwam? Wel n mooie dag he, jouw verjaardag, t klopte wel helemaal. Hebben jullie je draai gevonden weer samen?

En hier gaat het leven door. Das raar hoor, met jou er niet meer bij. En er waren een aantal dingen afgelopen jaar waar je vast graag bij had willen zijn. En wij je graag bij hadden willen hebben. Zo deed Lars eindexamen en slaagde. Mette gaat rustig door, danst veel en goed, en heeft t regelmatig even over jullie. Marijn liep z’n eerste grote stage en deed dat hartstikke goed. Joost studeerde af en heeft z’n eerste echte baan. Heeft een lieve vriendin.

Allemaal dingen waar jij ontzettend trots op zou zijn. En we hebben je genoemd, iedere keer hoor, pap, bij alle gelegenheden. Aan je gedacht, en op je geproost.  En ik geloof vast dat je het ergens hebt meegekregen en samen met mama hebt geproost, geknikt dat je het wel wist, dat het zo zou gaan, en dat het goed was. En ik denk ook wel dat je trots op ons zou zijn, jouw meiden en hun mannen. Want we ‘flikken het wel maar mooi’ , zou je zeggen.

Want, zacht gezegd,  het is niet makkelijk. Geen ouders meer hebben. Wees zijn. Het is niet alleen niet makkelijk, maar soms hartstikke moeilijk. Alles wordt anders.

Ik weet nog dat jij dat zei toen opa Buist dood ging. Ik kwam uit Leiden naar huis, en weet nog heel goed dat jullie me toen ophaalden van de trein. Omdat jij zelf je ouders al een tijd niet meer had, zag jij opa een beetje als jouw vader. En ik weet nog dat we in de auto naar huis zaten en jij zei dat het zo raar was niemand meer boven je te hebben. Niemand meer om raad te kunnen vragen. Dat je zo verdrietig was daarom. Ik zag dat aan je en was er van onder de indruk, hoe verdrietig je was. Maar snapte het niet.

Nu wel, nu snap ik waarom. Voel ik zelf waarom. En weet ik dat je het pas kunt snappen als het je zelf overkomt. En oh wat is het soms moeilijk. Het wordt beter, maar het was soms bijna niet te doen.

Het voelt open. Bloot. Kwetsbaar. Rauw. Alsof je in een huis woont zonder dak. Je kunt nergens meer schuilen. En in het begin voel je elke regendruppel en elk zuchtje wind. En dat doet pijn, heel veel pijn,  in het begin. En alles wat jaren ergens lag,  waait weg, weg van zijn vaste plek. Komt ergens anders weer terecht.

Maar in de loop van het jaar zijn we begonnen aan een nieuw dak, na een tijdje konden we dat. Een ander dak. Het oude komt niet meer terug. We hebben wat planken kunnen redden van het oude, en die bewaren we. Omdat ze zo mooi zijn, en veel geschiedenis met zich meedragen. En ondertussen begint het nieuwe dak vorm te krijgen, en helpt dat toch ook steeds beter tegen de regen en wind. En alles wat van zijn plek waaide vindt langzaam weer een nieuwe plek. Waait nog wel ns op maar niet meer helemaal weg. En het is nog niet klaar, en af en toe lekt het nog flink water, maar ik heb er wel alle vertrouwen in dat dat goed komt. En best mooi wordt. Zie jij het ook, en wat vind je ervan?

En zo gaan we door. Met vallen en opstaan.  En jij blijft erbij, op verschillende momenten. Vaak genoemd, maar soms ben je er ineens ook op een bijzondere manier bij. En de ene keer gaat dat gepaard met tranen en pijn, maar steeds vaker ook met n glimlach en trots.

Want we missen je enorm.  Maar zijn ook trots op wie je was, en wat we samen hadden. En hopelijk jij ook op ons!