Maart.

Het is maart. Weer maart.  En met dat ik dat zeg, merk ik dat ik denk ‘doe nou niet…’  maar ik kan het niet tegenhouden. Wil dat ook niet, maar goed. Vandaar ook nu weer deze blog, ik wil heel graag dingen delen op het moment merk ik weer…

Ik dacht met Oud en Nieuw, ik begin een nieuw jaar. Dat ben ik natuurlijk ook wel begonnen, maar het was niet zo strak als ik dacht… Ik merk dat ik toch een paar keer per week denk ‘vorig jaar om deze tijd’…. Het is raar. Een jaar is al weer best lang geleden, en er is zoveel gebeurd…

Ik heb laatst geprobeerd een paar dingen terug  te lezen die ik  geschreven heb na het overlijden van m’n vader (wilde een bijdrage te leveren aan de website ‘Ik mis je’… en ging dus lezen of er iets was wat ik op zou kunnen en willen sturen). Ik heb het uitgesteld. Werd bij het lezen helemaal naar van de pijn die ik acuut weer voelde.

Dat was confronterend.  Aan de ene kant de confrontatie met die pijn weer, maar ook de confrontatie met het feit dat mijn gevoel dus al zo veranderd is! De scherpe pijn, die ik toen de eerste weken voelde, echt lijfelijke pijn,  is weg. Daarvoor in de plaats is een gevoel van gemis. Met af en toe scherpe steken ineens, bij bepaalde herinneringen.  En soms ook zomaar,  nergens aan gerelateerd. En het gemis van dingen niet meer te kunnen delen,  momenten waarvan ik weet dat mijn ouders geweldig zouden hebben genoten. Waar ze trots op zouden zijn.  Dan zou ik heeel even willen bellen, heel even iets willen laten zien. En dat steekt dan even. Soms even heel erg, tot tranen toe. Maar gaat ook weer weg, best wel snel ook weer tegenwoordig. Maakt plaats voor een warm gevoel als ik me herinner wat er allemaal was. Wat we hadden.  En steeds meer realiseren en blij zijn met hoe ongelofelijk rijk we daarmee waren.

Er komt, al eventjes,  meer ruimte. Plek voor andere dingen. Vakantieplannen. Plannen voor veranderingen aan de tuin. Avondjes uit, naar een concert, en daarvan genieten!! Een weekje vrij in het verschiet en daar zin in hebben. En das fijn. Dat ‘hoort’ denk ik. Maar ik merk ook dat ik dat wennen vind, me een beetje schuldig voel misschien? Je beter gaan voelen, zin hebben in dingen terwijl je ouders er niet meer zijn…. Niet nodig, ik weet t en m’n ouders zouden zelf de eersten zijn om dat te bevestigen!! Maar toch.. Tegelijkertijd ben ik blij dat het weer kan. Dat ik het weer voel. Dat ik weer steeds vaker andere dingen voel dan alleen maar verdriet. Das fijn. Maar toch ook verwarrend…

Want, dat kan ik wel zeggen na bijna een jaar,  t is een raar fenomeen, rouw. Ik weet niet, als ik eerlijk ben, of ik eerder zoveel aan m’n ouders heb gedacht als t afgelopen jaar.. En het heeft zoveel invloed op alles.  En dat weet je pas, zonder iemand iets te kort te willen doen hoor, maar dat weet je pas als het zo is. Ik had me niet voor kunnen stellen dat het zo zou zijn, je ouders verliezen. Iemand die heel erg naast je staat verliezen denk ik,  voelt ook zo. En dat geeft niks als je je dat niet kan voorstellen, begrijp me goed, het is absoluut geen verwijt, ben er maar gelukkig mee dat het zo is! Maar ik ervaar het als toetreden tot iets, tot een gevoel,  waarvan ik het bestaan niet had kunnen vermoeden. En ik ben toch echt een gevoelsmens, zoveel kan ik wel zeggen over mezelf…maar dit is nieuw. 😉

Voor mij was het zwaar, ik had de handen vol aan mezelf. Ging snel weer aan t werk, had dat ook nodig om op de been te blijven voor mijn gevoel. Er was zoveel verdriet, ik had heel vaak bijna geen plek voor andere dingen, voelde me soms zelfs schuldig dat ik  op bepaalde momenten me om de één verdrietiger voelde dan de ander als t ging om m’n beide ouders.

Maar voor Hans was t ook zwaar. Want ook Hans had verdriet, natuurlijk. Ander verdriet dan ik, maar hij had daarbij ook het ‘mij verdrietig zien’ . Zorg voor de jongens.  En dan nog het laten doorgaan van ‘alle rest’ .. En pas nu realiseer ik me echt wat een ‘klus’ dat moet zijn voor iemand, om, met al je eigen gevoel,  zo naast iemand van wie je houdt te staan. Maar, en dat heeft hij natuurlijk al meerdere keren gehoord van me, wat ben ik ongelofelijk blij met hem,  dat hij er zo was. En is.

En nu komt langzaam weer meer ruimte.  Voor ons allebei. Bij ons allebei. Voor ons samen.  En das fijn. En voor mezelf toch ook weer wennen, merk ik.  Het blijft in beweging, zullen we maar zeggen… maar het beweegt de goede kant op!

En ik merk dat ik weer veel wil delen, en vaak even in tranen ben, zeker deze periode. Maar ik merk ook dat ik weer wil genieten van dingen. Samen genieten van dingen. En kan genieten van dingen, gelukkig!

Maar zo kan het dus gebeuren de komende weken dat je me treft en denkt hm, zou er wat zijn? Dan is het hoogstwaarschijnlijk dit… 😉

Geef me dan maar even de ruimte, het gaat ook weer voorbij en dan geef ik je daarna gewoon een dikke knuffel!