Het lijkt alweer even geleden dat ik heb geschreven, maar dat valt wel mee. Toch lijkt er weer zoveel te gebeuren. Ik zeg lijkt, want ook dat valt wel mee eigenlijk. Maar het voelt toch weer alsof alles staat te schudden. En dat is oké, maar ik wil ergens ook zo graag dat het even stil is…
Sinds ik heb gezegd dat de hoeveelheid uren werken die ik werkte teveel is, gebeurt er veel. Al was het alleen maar in m’n hoofd, want dingen regelen gaat niet zo snel als ik dacht. En misschien is dat ook wel weer goed… Maar door te ontdekken en te erkennen dat 28 uur teveel is heb ik wel het een en ander in gang gezet. Al was het dus alleen maar bij mezelf…
En het voelt goed, als de juiste keuze, want het was veel. Te veel. Maar het is ook wel even slikken. Toegeven dat bepaalde dingen niet kunnen. Maar tegelijkertijd ruimte geven aan andere dingen. Erkennen dat er meer is dan werk. En dan merk je hoe vanzelfsprekend het is dat je werkt, en ook andere dingen kunt doen. Maar als ik eerlijk ben zijn er een flink aantal dingen die ik al een jaar of vier, sinds ik dit heb, niet meer doe. Gewoon, omdat het niet meer kan. Omdat de energie er niet voor is, of omdat ik zo ver/lang niet lopen kan. Naar de supermarkt na een dag werken bijvoorbeeld. Een ochtendje winkelen. Lopen kan niet de hele ochtend, doet pijn en dat merk ik vervolgens twee dagen, maar de energie is er ook niet voor. En denken daarover bracht me bij hulpmiddelen. Want ja, als ik dan toch eenmaal aan het erkennen ben dat dingen niet kunnen, dan ook maar meteen goed ermee dealen en bedenken hoe dan wel… Een invalidenparkeerkaart, een loopfiets misschien? Wat te doen?
Overleggen met de arts. Meer medicijnen, de arts oppert denken over een andere behandeling.. Maar das een behandeling met veel bijwerkingen dus daar voel ik nog niet zoveel voor. Eerst maar eens zo proberen meer balans te creëren, ik denk dat daar nog zeker dingen beter in kunnen. Maar door er nu zo in te gaan kom ik er wel achter: ermee leven is wat anders dan het te accepteren…
En zo staat voor m’n gevoel alles weer even goed te schudden..
En dit keer voelt het vooral goed, als in het is de juiste keuze. En ik ga het aan, en sta erachter, en het kan voor mijn gevoel alleen maar positief uitpakken. Maar het is wel weer een hele verandering. Met betekenis voor m’n werk. Voor m’n vrije tijd. Voor de invulling van m’n dag. Andere rollen. Allemaal niet dramatisch. Maar toch, weer anders…
En het was net een beetje rustiger, na een veelbewogen jaar. Een jaar waarin er, zo zie ik nu, eigenlijk eerder ook nog geen ruimte was in m`n hoofd om hierover te denken. M’n hoofd zat vol met andere dingen, vooral verdriet om m’n ouders. En toen dat een beetje begonnen te zakken, kwam er ruimte hiervoor. Niet zo gek eigenlijk, en wel een mooi systeem ook, sommige dingen moeten gewoon ook wachten tot er ruimte voor is. En dat is dus nu. En dat gaat met horten en stoten, hoe graag ik ook zou willen dat het anders was. Want ik wil zo graag dat alles weer gewoon is….Maar ja, wat is gewoon? En ik merk dan ook meteen dat de basis nog niet heel stevig is voor t dealen met ‘dit soort dingen’, ik ben nog wel sneller van slag dan me lief is. Maar dan blijkt gelukkig ook weer dat er mensen zijn die feilloos aanvoelen wat er is, en bij wie ik altijd terecht kan om te spuien…
En dat, plus de ruimte die er nu wel is in m’n hoofd, èn het feit dat de zon steeds meer gaat schijnen gaat me helpen om steeds meer een evenwicht te vinden. Om de juiste keuzes te maken tegen de tijd dat dat moet. Om de balans weer goed te laten zijn, om te erkennen wat wel en niet belangrijk is voor me, en daarnaar te handelen. Want, en dat heb ik al meer gezegd, dat weet ik, maar als er iets is wat ik het afgelopen jaar duidelijk heb gekregen is het dat wel: wat belangrijk is en wie er daarbij naast en achter me staan.
En daarmee zal, hoewel met horten en stoten, het lukken ook deze klus weer te klaren, daar heb ik alle vertrouwen in!
Marloes de Wit 
Geef een reactie