Goede voornemens.

De eerste gewone week van het jaar loopt al weer aan zijn eindje. Het was weer even wennen maar ook wel weer lekker. Beetje regelmaat, heerlijk *kucht* weer vroeg op…. Toch is dat voor mijn lichaam beter, merk ik. Regelmaat. Maar ik vind het zo’n naar woord, als het gaat over mij…

Sinds ik weet wat er met mijn spieren is (en dus meer lees over wat dat dan is en hoe anderen dat dan doen) merk ik dat regelmaat helpt. En dat betekent bijvoorbeeld dus op tijd naar bed. Op tijd eruit. Bewegen en rusten verdelen over de dag.

Verder heb ik op mijn werk nu een step, zodat ik niet zoveel afstanden hoef te lopen. Steppen gaat makkelijker. Bewegen dus aanpassen op hoe het wel kan. En dat wil niet altijd zeggen niet doen, maar soms gewoon al anders doen dan ik gewend was. En, eerlijk is eerlijk, als ik me ‘overal’ aan hou, dan merk ik wel verschil. Dan krijgen de goede dagen de overhand.

Maar daar begint dan ook de worsteling. Want op goede dagen is de verleiding groot nog net even iets meer te doen. Het is een evenwicht, en dat vind ik moeilijk.  Als ik teveel doe merk ik dat de dag erna. En soms is dat een weloverwogen keuze. Maar soms ook niet..

En als ik heel eerlijk ben: het feit dat het is zoals het is maakt dat ik toch vaak vind dat ik faal. Ik kan niet meer wat ik kon. Ik kan niet meer altijd wat ik wil, en ik kan niet meer altijd zoals anderen het doen. En terwijl ik dit opschrijf zie ik ook wel dat het dus nog helemaal geen evenwicht is, zoals ik net zei.

Het is nog te vaak een worsteling met het gevoel te falen. En als ik het zo opschrijf klinkt dat belachelijk,  en stom,  en denk ik  jeetje, ik ben toch een volwassen vrouw, waar ben ik mee bezig?? Waarom maak ik het mezelf lastiger dan nodig is? Bijvoorbeeld:

Ik werk vier dagen van zeven uur. Daarna is het wel even op met de energie. En als de energie op is helpt het als ik rust neem.  Het best helpt het als ik dan echt even ga liggen. Een half uur tot een uur. Op bed, even helemaal niks. Dan rust ik goed uit en laad ik ook weer lekker op. Ik heb het de afgelopen weken een paar keer gedaan omdat iets anders echt niet meer ging en toen gemerkt dat zelfs dan dat echt zo werkt.. Dat een klein uurtje liggen heel veel kan schelen, zelfs als ik denk dat ik niets meer kan… Dus, zou je zeggen, wat is het probleem, ga lekker liggen!

Het is een beetje als bij de Ikea, een hele tijd terug. We gingen daar winkelen, en Hans stond erop dat ik in een rolstoel ging. De keer daarvoor had ik dat geweigerd en dat was niet leuk, een klein uurtje door de Ikea lopen was dom om te doen. Maar ik gaf niet toe! En dat leverde dus niks op, alleen maar pijn en tranen. Niet leuk voor mij, maar ook niet voor de rest.

Dus de volgende keer zei Hans ‘ik ga alleen met je mee als je in een rolstoel gaat’…. en toen heb ik dat gedaan. En hebben we een heerlijke middag gehad, en daarna ook nog een hele fijne avond. Kan me dat nog steeds heel goed herinneren en word er nog blij van als ik er aan terug denk. Een hele middag lekker winkelen en nog energie over hebben voor de avond erachter aan!  En als ik het zo schrijf weet ik het ook niet waarom het alle andere keren niet lukt. Het klinkt zo logisch. Maar toch doe ik het nog niet genoeg. En dat vindt Hans ook. Nog làng niet genoeg…

Ik heb sinds een tijdje, ivm een paar klachten, en met het oog op het goed benutten van mijn mogelijkheden en onmogelijkheden , oefentherapie Mensendieck. Dat helpt mij, hoop ik maar denk ik ook, met het vinden van een goede balans. En aan Kim, ‘mijn’ oefentherapeute, heb ik heel erg veel in deze.  Vanochtend weer geweest en de afgelopen twee weken doorgenomen. En zij kan het vanuit mijn kant goed beargumenteren, maar ook prima de andere kant laten zien, zoals Hans  ook soms de dingen ziet en benoemt. Ze kan mij heel goed de afwegingen laten zien en maken. Benadert het positief. En dat helpt en das fijn. Heel erg fijn.

En nu is het aan het bezinken allemaal. Want het kan beter. Ik wil het beter. En met beter bedoel ik dan dat het beter voelt.  Maar dan moet t misschien toch wel iets anders.  En terwijl ik het zo opschrijf en alles bezinkt denk ik, kom ns op, doe niet zo ingewikkeld en ga het gewoon doen.

Want zoveel mogelijk alles gewoon laten doorgaan heeft me ook gebracht waar ik nu ben, das een ding wat zeker is. Gebracht bij vier dagen werken in een onwijs leuke baan, waar ik heel veel geluk mee heb gehad dat die er net toen was. Gebracht bij een leuk sociaal leven.

Maar alles maar door doen kan ook zorgen voor terugslag. Of  juist meer beperkingen. En t is niet alleen maar spierpijn, maar ook energie die beperkter is dan dat die eerder was. En op is op. In ieder geval voor eventjes.

En de grote vraag is nu: moet je altijd ergens eerst tegenaan lopen voordat je iets kan accepteren? Ik dus wel stiekem,  maar dat kan natuurlijk niet zo doorgaan, en zou niet zo moeten zijn als je 52 bent..

En al schrijvend kom ik tot goed voornemen nummer 1 voor t nieuwe jaar en dat deel ik bij deze mee:  vanaf deze week iedere dag, uit het werk, een half uur tot een uurtje plat. Kan ik meteen mooi m’n oefeningen doen die ik van Kim krijg, en lekker opladen.

En ik weet wel dat dit het niet alleen is, maar ergens moet ik beginnen. En eerlijk gezegd lijkt dit me ook wel lekker!  Dan zie ik volgende week wel weer verder! 😉

Goed weekend allemaal!  🙂