Op t moment van schrijven duurt t jaar nog vier dagen, voor het definitief voorbij is. En nog vier dagen voordat deze maand om is. Klaar is.
Want zo voelt het wel een beetje, deze maand, als een grote klus die geklaard moet worden. En dat is zo goed als gelukt, maar niet vanzelf. Nou had niemand dat ook beweerd maar toch… Ik dacht zelf dat het wel mee zou vallen. Wij waren nooit zo ‘van december’, in de zin van veel tradities. Maar dat op zich is natuurlijk al een traditie, niet perse samen zijn op de feestdagen zelf maar wel ergens eromheen. Das één. En dan de feestdagen op zich. Voor het eerst hadden we één dag een van de jongens plus vriendin.. Ouderwets een puzzel op tafel en een gezellige dag!
En dan waren er de verjaardagen. Bij ons was de verjaardag van manlief ‘de eerste echt zonder’, bij mijn zus was het een zoon die 18 werd en verrast werd met een groot feest. Allemaal mijlpalen die goed gevierd werden, zo hoort t ook.
Positieve dingen overheersen. Af en toe even slikken, want het waren wel ook allemaal dingen die opa en oma ook heel erg leuk zouden hebben gevonden.. Drukke weken op t werk, lange dagen door extra dingen. Kerstborrels. Kadootjes kopen voor onder de kerstboom.
En dan is het weekend. Weekje vrij voor de boeg. Heerlijk. Een van de dagen gezellig met de hele schoonfamilie bij elkaar voor de verjaardag van schoonmoeder. Heeeel even denken die dag jeetje, allemaal samen, wat zijn we nog met veel hier… Slikken. Niet doen. Positief denken.
De dag erna niks. Thuis. En thuis kan alles af. Gaat automatisch alles af. Diep zuchten. Tranen zitten hoog maar ik wil eigenlijk niet huilen. Ook niet heel eventjes. Manlief worstelt al jaren met de winter, en dit jaar een tikkie extra. Is moe. En kan dan minder goed tegen deze tranen. Tanden op elkaar dus, niet zeuren. En t is geen zeuren, ik weet t wel, maar voor hem nu soms toch wel even. En dat weet ik ook. En ik weet dat dat ook weer over gaat. Is ieder jaar zo, ik ben een soort ervaringsdeskundige, ik ken deze periodes. En ik wil er dan zijn voor hem, waar hij dat nodig heeft, alhoewel zijn eerste behoefte in deze periode rust is. Alleen zijn. Geen gedoe.
En zo wordt het langzaam maar zeker steeds drukker in m’n hoofd. En langzaam maar zeker daagt er: voor mij werkt dit zo niet. Ik ben dan wel ervaringsdeskundige maar niet in deze nieuwe situatie. Met ander verdriet erbij. Van mij. Van hem. En dat is heel wat anders, dat zie ik nu wel.
Ik kan het even niet zoals ik het eerder deed.
En op moment dat ik dat toegeef komt er wat orde in de chaos in m’n hoofd. Een telefoongesprek met mijn zus, die het zwaar heeft momenteel helpt daarbij ook. Ik kan het niet zoals anders, maar dat hoeft ook niet. Want het is niet zoals anders.
Hoe graag ik ook wil, als ik eerlijk ben helpt altijd positief willen denken me niet in deze situatie. Want het voelt gewoon niet altijd positief. Onder ogen (durven) zien van wat ik wil, van wat ik niet kan, en van wat ik verwacht, is beter. Niet gemakkelijk, maar wel eerlijker, en geeft wel duidelijkheid denk ik. Want krampachtig positief blijven denken, hoe goedbedoeld ook, legt daar een laagje over heen. En dat laagje verbloemt, maar zorgt denk ik alleen maar voor dat dit langer duurt. En uiteindelijk barst het laagje. Dus eerlijker naar mezelf. En soms levert dat tranen op. Tranen van verdriet. Tranen van frustratie, onmacht. Ik wil het anders. Maar ook tranen van ontroering. En tranen luchten ook op, in ieder geval eventjes. Zorgen ervoor dat ik daarna weer door kan. Net als dit opschrijven. Dat helpt ook.
En zo gaan we naar het eind van 2017. Beginnen we 2018. Een nieuw jaar, schoon. Een jaar waarin zoveel gebeurde afsluiten. Een jaar met veel moois, maar ook veel verdriet. Maar ook het jaar waarin m’n ouders er nog waren. Nog dingen meemaakten. 2018 wordt het eerste jaar waarin ze er ‘gewoon’ helemaal niet zijn. Maar ook het jaar waarin een zoon gaat afstuderen. Waarin het bedrijf van Hans nog meer grond onder de voeten zal gaan krijgen. Het jaar waarin het weer voorjaar wordt, waarin het letterlijk ook weer lichter wordt. Waar we weer vakantieplannen gaan maken. Waar het verdriet om mijn ouders nog meer een plek zal gaan krijgen. En een jaar waarin mooie herinneringen aan hen overheersen, en hele mooie herinneringen gemaakt zullen gaan worden. Zo positief ben ik dan weer wel… 😉
Marloes de Wit 
Geef een reactie