December

2017.

Een jaar later.

Het is ongeveer een jaar geleden dat ik de eerste mail stuurde met wat er hier speelde. Een mail vol onzekerheid, met angstige voorspellingen.

En uit die tijd weten jullie dat ik graag deel, en nu doe ik dat weer.. Want ik kan niet tegenhouden dat ik daar in deze periode toch veel aan moet denken.  En hoe ongelofelijk blij ik ben dat, terwijl het even leek dat ik nog maar een half jaar te leven had,  ik er ‘gewoon’ nog ben. Alleen vind ik dat niet meer gewoon, of althans veel minder vanzelfsprekend dan daarvoor.

Half oktober heb ik weer een scan gehad waaruit bleek dat de uitzaaiingen die in m’n longen zitten goed reageren op de behandeling die bedacht was (stoppen met hormonen) en niet alleen niet gegroeid waren maar sommigen zelfs iets kleiner waren. De controle blijft, maar gelukkig bleek het dus allemaal niet zo ernstig als het er eerst uit zag .Wat waren we blij toen dat allemaal weer in rustiger vaarwater kwam. Maar dat was nog maar het begin.  We hadden niet kunnen bedenken wat er nog allemaal zou volgen.

2017. Het jaar waarin mijn ouders besloten dat dat het jaar voor hen was om over te gaan naar, tja, waarheen? Ik ben niet gelovig opgevoed, maar geloof sinds dit jaar zeker in ‘iets’, ‘ergens’… Geen idee wat, waar en hoever hiervandaan, maar ik ben ervan overtuigd dat ze ergens samen zijn en het daar goed hebben. Bij mijn vader was het onverwacht, eind maart.  Bij mijn moeder, in augustus,  hadden we het enigszins wel verwacht. Voor ons, hier beneden, is het heel erg wennen, zacht gezegd, en deed het, zeker in het begin, veel pijn.  Ooit, in de opleiding leerde ik dat een rouwproces bestond uit 5 fasen, en dan was het ‘klaar’ , had je het ‘verwerkt’. Oké, dat is wel lang geleden, maar toch… J

Inmiddels heb ik gemerkt: dat is niet zo. Rouwen gaat niet voorbij, denk ik. Het is omgaan met verlies, zoeken naar een nieuw evenwicht, naar een balans tussen het verlies en het weer deelnemen aan de wereld. Een wereld die veranderd is, doordat m’n ouders er geen deel meer van uitmaken. En ik ben zelf veranderd, merk ik , want door het overlijden van m’n ouders heb ik moeten her-ijken wie ik ben. Ik blijf een dochter, hun dochter, maar ik moet wel zonder hen verder. Ik mis het nestgevoel.

Want al was dat nest de afgelopen jaren al anders door hoe het met m’n ouders was, het was er nog wel. En dat verlies deed pijn, zeker in het begin. En die pijn wordt zachter, met de tijd, merk ik inmiddels ook, maar is soms ineens, en heel onverwachts, nog wel heel intens. Op momenten dat ik het niet zo verwacht… ik mis dan m’n ouders, en vooral dat ik dingen niet meer met ze kan delen. En dat ze geen deel meer uitmaken van nieuwe herinneringen die ik maak.

Maar langzaam maar zeker wordt het verdriet gelukkig ook minder rauw, het is vaker minder nadrukkelijk aanwezig. De mooie herinneringen komen vaker naar boven, en maken dat ik door kan. Want, en daarmee prijs is mezelf heel gelukkig: ik heb heel veel mooie herinneringen en een heel warm gevoel als ik terug denk aan hen. En die koester ik.

Evenwicht vinden dus.  En in het vinden naar dat evenwicht slinger ik heen en weer merk ik. De ene keer is dat zwaarder dan de andere keer, maar het slingeren gaat sneller, of makkelijker is misschien een beter woord. Makkelijker dan in het begin. En hoewel december, met alle speciale dagen,  niet meevalt, blijf ik niet meer zo lang aan de zware kant hangen, en merk ik dat ik steeds meer gevoel heb dat ik door kan. En dat maakt ook dat ik slinger met steeds meer het vertrouwen dat ik ook weer terug slinger..Volgen jullie het nog? 😉

En dat vertrouwen, dat goede gevoel,  komt door Hans, door de jongens, en door alle lieve mensen om ons heen. Mensen die vragen hoe het echt is, ook na langere tijd nog.  En die blijven luisteren naar mijn antwoord, ook al heb je dat al ns gehoord… En dat dat dan kan, is heel erg fijn.

Wat 2017 ook  bracht was het 25-jaar-getrouwd-zijn-feest van Hans en mij. Waar iedereen was die ons dierbaar is, iedereen die er eerder dit jaar ook was voor ons. Waar de jongens ons zo verrasten met de organisatie en de quiz,  het feest waar we nu nog steeds met een heel warm gevoel op terug kijken.

En 2017 bracht de officiële  start van Hans z’n eigen bedrijf, met in november het eerste grote evenement, de SRV-training. Ik mocht daarbij zijn, en dat waren hele inspirerende dagen met prachtige ontmoetingen en gesprekken! En de training was een succes, net als Hans z’n bedrijf dat langzaam maar zeker goed van de grond komt!

En zo is dat wat overheerst over dit hele jaar, bij het verdriet en bij de mooie dingen:  een positief gevoel, vooral door verdieping van contacten met vrienden die we ook al heel lang hebben, en hele mooie en waardevolle nieuwe ontmoetingen. Het bracht, en brengt nog steeds, gesprekken waar ik, waar wij, heel blij van worden.

En daar staan we dan nu. Weer december. Weer bijna feestdagen. Kort geleden werden we even weer heel erg met de neus op de feiten gedrukt toen Niels overleed. Niels was al jarenlang een collega van Hans en hij en zijn gezin behoren tot de mensen met wie het contact verdiept is het afgelopen jaar. Dat mocht met Niels helaas niet heel lang duren…

Maar toch, het gevoel gelukkig te zijn met wat we hebben en wat dit jaar heeft gebracht overheerst.

Dus zijn we vol goede moed voor 2018 en verder.  Met vallen en opstaan, vrolijkheid en hier en daar n huilbui (wat mij betreft..) maar dat mag, hebben we besloten.

Want t belangrijkste is, we zijn samen, en hebben het goed.. Samen, met de jongens daarbij. Met jullie daarbij. Dank jullie wel. We voelen ons rijk.

En dus wensen wij jullie warme en fijne feestdagen. Heb het goed samen en doe voorzichtig. En wij zien jullie heel erg graag allemaal weer en vaak in 2018!