Keuzes

Met enige regelmaat komt in een van mijn blogs energie ter sprake. Dat blijft een van de moeilijkste dingen van het hebben van een chronische aandoening, vind ik.

De laatste tijd is het meer een ding. Ik loop er meer tegen aan, het wisselt me teveel. Ik schreef al eerder dat ik al eventjes bezig ben om weer bij te houden wat ik doe op een dag en wat dat me kost en oplevert. Iets wat ik leerde in het revalidatiecentrum en nu nog regelmatig gebruik. Maar daarmee kom ik er toch niet, merk ik. Ik weet het ergens wel, vaak als ik het opschrijf zie ik al waarom het niet ging zoals ik wilde.

Maar waarom is dat dan toch zo? Eerder kon ik me daar het hoofd over breken. Iets dat, zeker op een slechte dag, niet bevorderlijk is kan ik je vertellen. Je komt er niet uit en het maakt de slechte dag niet fijner. En ik kan er beter aan toegeven tegenwoordig, maar toch. Ik heb nou eenmaal een stemmetje in me dat zich laat horen. En ook al weet ik dat ik het goed doe als ik mijn grenzen aangeef, bewuste keuzes maak, toch blijft die innerlijke criticus zich laten horen. ‘Ja, ja, moet je nou alweer rusten? Had je dan niet beter thuis kunnen blijven in plaats van even lekker naar buiten? Nu moet Hans het weer doen…’ . En het stemmetje is minder, veel minder dan het was maar wil niet weg. Ik veroordeel mezelf alvast voor een ander dat kan. Niet dat die ander dat doet, integendeel. Dit is allemaal in mijn hoofd. En daar wil ik wel van af, eigenlijk. En dat denk ik bij vlagen al een tijdje, maar dan gaat het weer even goed en zakt het ook al snel weer weg. Tot afgelopen week.

Want afgelopen week was Hans een paar dagen weg voor zijn werk, en was ik dus alleen. Het was niet voor het eerst dat het zo was, en we weten inmiddels wat er van tevoren gedaan moet en kan worden om het zo goed mogelijk te laten verlopen. En dat was dus ook allemaal gebeurd. En toch viel het deze keer tegen. Het lukte me, maar moeizamer dan eerder, en het kostte veel energie. En dat zat hem in dagelijkse dingetjes doen, maar zeker ook in dingen in mijn hoofd. Alle dagelijkse dingen doen, hoe klein ook, plus het veel meer ‘aan staan’ als Hans er niet is (‘had ik nou de deur op slot gedaan, zijn de katten binnen, moet ik nog boodschappen halen, oh straks nog even de was opvouwen’), dat samen kost veel energie. Energie die ik dan niet kan besteden aan andere dingen, zoals bijvoorbeeld even lekker op mijn loopfiets naar buiten. En dat is niet erg, dat mag best. Ik mag best merken dat Hans, naast natuurlijk heel veel andere dingen, ook mijn mantelzorger is en ook daarom gemist wordt als hij er niet is. En die leuke dingen, zoals even naar buiten, moeten dan dus gewoon even wachten tot hij er wel weer is. Hoe moeilijk kan het zijn??

Nou, best moeilijk. Want even naar buiten is goed voor een mens. Even het hoofd op wat anders. Of even achter de computer om een stukje te schrijven. Of gewoon even niks. Even iets voor mezelf. Daar laad ik ook weer lekker van op. Dat lukt dan niet. En dan komt daar die innerlijke criticus weer. ‘Kan je dan niks? Kom op zeg, hou vol, doe eens iets meer je best!!’.
Kortom: geen feestje, die dagen. En confronterend ook. Maar het zal nog wel vaker voorkomen, want mijn lijf kan nou eenmaal niet alles, en Hans moet wel vaker korter of langer weg. Maar ik had nu de dagen erna een flinke kater. En dat wil ik heel graag anders.

Daar hebben we het ook meteen maar over gehad, afgelopen weekend toen Hans terug was van drukke maar zeer succesvolle dagen elders.
Want het kan ook anders, denken we. Als ik andere keuzes maak, en het mezelf toe sta om hulp te vragen. Iemand die af en toe kan komen helpen met ‘minder leuke dingen’ (innerlijk stemmetje..) waardoor ik af en toe iets kan doen wat me ook weer wat oplaad. Want als ik het wat leuker maak voor mezelf, wat relaxter, lukt het wel. En dan is het ook nog best lekker, eventjes alleen. Dat was nu al snel toch wat minder.
Daarvoor moet ik gaan bedenken wat ik zelf belangrijk vind en graag wil. Maar ook dat als ik een goede dag heb, die energie niet meteen helemaal op hoeft, of Hans nou thuis is of niet.

Bedenken hoe ik tegemoet kan komen aan dingen die ik belangrijk vind, naast rust en zelfzorg. Dingen die ook nodig zijn maar vaak minder bovenaan staan in mijn lijstje en er daar door dan niet van komen, zeker niet als Hans langer weg is. Dingen waarvan ik denk dat ik ze zelf niet kan op dat moment terwijl het misschien met hulp vragen wel lukt. Maar als ik het niet aangeef kan er ook niemand helpen. Dat is mijn eigen verantwoordelijkheid, mijn zelfzorg, om op tijd op de pauzeknop te drukken en om hulp te vragen. Dus moet ik de keuze durven maken voor ruimte voor mezelf. En dat vind ik best moeilijk, maar lijkt me tegelijkertijd ook wel heerlijk.

Het luchtte me eigenlijk wel op, dit zo uit te spreken met elkaar, en voelde niet eens slecht. Meer van ‘ja, zo is het nou eenmaal, ergens hebben we af en toe gewoon meer hulp nodig’. Voorlopig hoeft Hans geen paar dagen meer weg, dus dat geeft de tijd om het even te laten bezinken en bedenken hoe dan beter in het vervolg, die dagen. Er sudderen een paar ideetjes in mijn hoofd, ik laat die nog even indalen voor ik er wat mee ga doen.

Wordt vervolgd dus…. 🙂