Het is de week na de week van de uitslag. Als er een film over gemaakt zou worden zou die ‘the week after’ heten ofzo… De week dat alle stof een beetje neerdaalt. Alle eerste emoties een beetje inwerken en je een heel klein beetje achteruit kunt zitten. Eventjes.
Bijkomen is een groot woord, je weet nog niet alles, er kan nog geen plan gemaakt maar er is een plan hoe het grote plan te maken. En dat is al heel fijn. Voor de rest is het naar adem happen en afstemmen. Afstemmen met de mensen om je heen, en vooral met je dierbaren. Wat hoor jij, wat zie jij, wat denk jij, wat voel jij.
Want wat is dit ongelofelijk anders dan alles eerder, ik schrijf het maar gewoon zo op als we het voelen. Alles staat op zijn kop, en het is nog heel moeilijk om er handen en voeten aan te geven. Iets wat we, ik in ieder geval wel, wel graag willen. Grip krijgen op. Houvast. Sturen. Maar vergeet t maar, in ieder geval voor nu. En dat is wennen.
En, onder ons gezegd en gezwegen, bij tijd en wijle vind ik het verschrikkelijk moeilijk. De impact die het heeft. Het zet alles op zijn kop. Niets is meer zeker. En ik weet wel, dat is het nooit in het leven. Morgen kan er iets gebeuren waardoor.. vul maar in. Dat is ook zo.
Maar nu is die morgen ineens een heel stuk dichterbij. En reëler. En tegelijkertijd is de kans ook nog steeds aanwezig dat het genezen kan, en daarmee wellicht ook een stuk spieraandoening weg kan gaan. Of chronisch worden kan, maar onder controle. Alles daar tussen in is mogelijk. De meest bizarre dingen komen in mij op. Kunnen we ooit nog verhuizen, krijg ik nog wel ‘ns een nieuwe hypotheek? Word ik 60? 65? 70? Is dat reëel? Hoe lang kan ik nog genieten van de jongens die hun ding doen?
Ik mis m’n ouders. Weer meer dan eerder. Of toch niet, heel dubbel. Mis ze om even te kunnen schuilen. Om mijn hoofd op hun schouder te kunnen leggen. Dat ze zeggen dat ’t goed komt. Stil maar muis, papa en mama zorgen dat ’t goed komt.
Maar ik ‘gun’ ze tegelijkertijd dit verdriet niet. Ben blij, of iets wat daarop lijkt is beter, dat ze dat bespaard blijft. Maar eigenlijk weet ik ook dat ze dit niet willen horen. Dat ze me graag hadden getroost. Niks hen sparen…. Dubbel.
Het is de week van steeds meer mensen weten het. De week van alle reacties. Kaarten. Bloemen (zie de foto…). Telefoontjes. Appjes. Mailtjes. Ongelofelijk hartverwarmend. En pijnlijk tegelijkertijd, om te zien hoe mensen schrikken van het nieuws. Maar ook de behoefte om te zeggen: maar ik ben er nog he?! Het is heel erg naar, maar ik ben er nog. Dubbel.
En de week van nog wat onderzoeken. Ik merk dat ik dat toch moeilijk vind, die onderzoeken. Een scan, en dan vraag ik me af of degene die scant al ziet wat ik nog niet weet… en wat dan. Probeer reacties te peilen. Lukt natuurlijk niet… 😉 Moet wachten op de uitslag en dat is ergens ook weer niet erg. Ook dubbel.
Maar het is ook de week van doorleven. Samen een weg banen door dit alles en elkaar niet kwijtraken op die weg. En dat blijkt direct al anders dan eerder. Soms neemt de een ineens een andere afslag, of snijdt de ander een bocht af. Ben je elkaar heel even kwijt. Schrikken. Nu al?? Dat moet niet!! Maar gelukkig hebben we, met wat hulp, snel een nieuwe routeplanner geïnstalleerd. Blij mee, en hij doet t goed!
En dus gaat Hans weer voorzichtig wat aan het werk. En dat gaat goed, leidt ook af. Ik plan leuke dingen. En rust. Want daar ben ik ook weer even op gewezen, doorgaan om bezig te blijven, er maar niet aan hoeven denken, dat is niet de oplossing. Zeker niet met ook nog een flinke dagelijkse dosis prednison. Wilde al met mijn schrijfcursus beginnen maar kan nog niet de concentratie vinden. En dat dan wel af willen dwingen, dat werkt niet. Merkte ik al… 😉
En zo ‘rommelen’ we door. Af en toe verdrietig, maar ook genieten van kleine dingen. Maar voor alles de tijd nemen en dat lijkt, voor nu in ieder geval, te werken.
Net als schrijven. Vandaar deze blog… 🙂
Dikke knuffel van ons.
Marloes de Wit 
Geef een reactie