Rollenspellen

Mensen die ons een beetje kennen weten dat het hier in huis best vaak kan gaan over rollen, het is zo’n beetje Hans zijn vak.
Het afgelopen jaar is er best het een en ander veranderd als het gaat om die rollen en dat borrelt al een tijdje in mijn hoofd… Met name sinds de vakantie zijn we daar zelf mee aan de slag gegaan dus tijd om er eens iets meer over te schrijven. Er is nogal wat veranderd hier in huis wat dat betreft.

Hans heeft een vol werkjaar gehad. Zijn bedrijf draait goed, mensen hebben hem heel erg graag erbij, en ik snap wel waarom!! Hij maakt vaak hele lange dagen en volle weken. Veel het hele land door, zelfs naar het buitenland geweest. En dat lijkt voorlopig zo te blijven, en zelfs uit te breiden.
Gelukkig was hij t grootste deel van augustus vrij. Bijkomen. Ontspannen. Opladen. Allemaal hard nodig maar het lukte, gelukkig, daar schreef ik eerder al over vanuit Frankrijk. 😉

Eén rol die veranderde was dus zijn rol als ZZP’er. Maar een rol die misschien nog wel veel meer veranderde was zijn rol als mantelzorger, doordat één van mijn rollen nogal is veranderd en dat is mijn rol als patiënt.
Dat was een rol die ik al even had, maar die ik tot vorig zomer nog af en toe lekker kon negeren. Maar waar ik had gedacht na de plasmaferese lekker op te knappen en weer dingen uit te breiden ging dat heel anders. Dat was alle zeilen bijzetten.
Het duurde even eer ik daarbij in de gaten had dat ik echt nog wel meer was dan patiënt. En daarbij ook weer energie had om daar dus ook wat aan te doen. Want ik was ook echtgenote, moeder, zus, collega, en nog heel veel meer. En dat was al enige tijd op de achtergrond, en na verloop van tijd kwam ik erachter dat ik dat miste.
En het is verbazingwekkend hoe snel dat kan gaan vind ik, ook al doe je nog zo je best om feeling te houden met ‘de buitenwereld’.
Het ging alleen nog maar over hoe ik me voelde en wat ik nog wel of niet meer kon. Logisch, maar niet altijd even leuk en zeker iets om op te letten. En net toen dat wat beter ging, in december, kwam in januari weer een terugval en voor mijn gevoel vrijwel naadloos (achteraf gezien dan.. ) gleed ik terug in die rol van patiënt. En deze keer ging de glijbaan nog even door. Daarbij kwam de nieuwe behandeling met veel opnames, en toen ook nog de prednison. Die alles nog ‘ns lekker uit- en verdiepte, zullen we maar zeggen…. 😉 Gelukkig was daar de vakantie in Frankrijk (waar we beiden tegenop maar ook naar uitzagen) die ons daarbij heel goed heeft gedaan, ik schreef daar eerder al over.

Helaas… Na onze vakantie in Frankrijk werden we toch nog even iets meer terug gedrongen in de rol van patiënt en mantelzorger dan we wilden. Door het insult wat ik gehad heb daar zaten we meteen weer meer in het ziekenhuis dan ons lief was maar dat kon even niet anders.
Nieuwe artsen erbij, veel onderzoeken en gesprekken. De afgelopen weken waren druk, vooral daarmee en dat is meteen weer goed opletten dat je niet in hetzelfde schuitje raakt als voor de vakantie…
Nu zijn alle onderzoeken klaar en is het wachten op de uitslagen om een verder plan te kunnen maken, dat moet hopelijk deze en volgende week gaan lukken.

Intussen hebben we thuis ook niet stil gezeten. Allereerst een aanvraag voor de WMO de deur uit gedaan, kijken of we daar een indicatie voor kunnen krijgen. Confronterend, zo’n formulier invullen met wat allemaal niet meer kan maar goed… Als het goed is kunnen we dan ook meer hulp inschakelen. Voor nu is het afwachten op een antwoord daar over, dat kan wel even duren werd ons al verteld. We gaan het zien.
Ik wilde graag een rolstoel van de WMO. Ik kan wel lopen (kleine stukjes), ik heb de loopfiets voor naar het dorp en zo, maar als ik wil winkelen is een rolstoel weer handiger, spaart energie die ik dan weer kan gebruiken voor het kleding passen… bijvoorbeeld 😉 . Zo is het bij ieder actie afwegen wat het handigst is.
Gelukkig kon ik tijdelijk een rolstoel krijgen, in afwachting van de uitspraak over de WMO. Dat was een onverwachte meevaller, dus die meteen maar gehaald. En eerlijk is eerlijk, dat is best lekker….
Ik ben bezig op mijn werk dingen aan het afronden. De beslissing over mijn arbeidsongeschiktheid kwam in de vakantieperiode, maar inmiddels is iedereen weer aan het werk en kunnen we dingen regelen, waaronder het afscheid. Maar daarover later ongetwijfeld meer…
Verder ben ik aan het afronden in het revalidatie centrum. Kom ik sinds een paar maanden, en ik hoopte daar conditie op te kunnen bouwen, onder andere. Ik kwam erachter dat dat nog niet zo lukte. Het reizen erheen, daar een paar afspraken hebben en weer terug kost bovendien ook best energie. Dat twee dagen in de week betekent twee dagen niets anders ‘leuks’ kunnen doen. En eerlijk gezegd vond ik dat teveel.
Dus besloten, in goed overleg met de mensen daar, daar voorlopig mee te stoppen. Ik heb er een aantal dingen geleerd, en voor nu is dat even genoeg. Ik ga thuis door met fysiotherapie, maar dan gericht op dingen thuis en in de directe omgeving. Voelt beter, kost minder energie. En die energie die ik over hoop te houden dan, ga ik besteden aan leuke dingen.
Volgende week begint mijn schrijf cursus. Een cursus online, dus ik kan zelf mijn tijd indelen. Heel veel zin in. Ik heb al weer een paar afspraken staan voor een uitje. Ik wil al mijn foto’s uitzoeken en ordenen. Het wordt weer herfst, dus weer tijd om te quilten. Nu mijn ogen wat beter zijn lukt dat misschien ook weer beter. Lekker bezig.

Voor Hans is zijn werk weer begonnen, en daarmee ook het reizen. Om dat wat gemakkelijker te maken gaat er een lease auto komen over een aantal weken. Een auto op stroom, ook nog. Want we krijgen binnenkort ook zonnepanelen op het dak. Stond al langer in de planning, voor de energie thuis, maar nu kunnen we straks ook de auto ermee opladen.
En dat betekent dat er een laadpaal moet komen. Komt de auto voor het huis, (parkeerplaats nog iets veranderen) en de laadpaal aan de garagemuur. Aan de buitenkant, maar de stroomknop zit aan de binnen kant. En wie onze garage wel eens heeft gezien… 😉
Dus is er vandaag begonnen met het uitruimen daarvan, met hele grote hulp van vrienden, en daar is letterlijk en figuurlijk al een heel flink gat ingeslagen!! Dus ook Hans is lekker bezig!

Al met al voor ons allebei een heleboel andere rollen dan alleen die van patiënt en mantelzorgen. En rollen die we eigenlijk veel leuker vinden om te doen. Rollen die, doordat ze er ook zijn, de rol van patiënt en mantelzorger veel dragelijker maken.

We kunnen die rollen niet negeren. Dat willen we ook niet. Maar het moet geen hoofdrol meer worden, zoals afgelopen jaar even dreigde. Dat is niet goed, en daar gaan we dus ons best voor doen. Soms zal dat moeilijk zijn, en moeten we misschien weer even oefenen. Maar daar hebben we alle vertrouwen in! Genoeg leuke dingen en lieve mensen om ons heen die ons regisseren als dat nodig is!