Update

Het is lang geleden dat ik hier wat schreef. Niet dat ik niet wil of er niks te melden is, maar er was veel wat energie op slokte en ik wist ook gewoon even niet meer waar te beginnen… Bij waar ik gebleven was de vorige blog dan maar!

Allereerst, de onderzoeken eind augustus waren goed. Dat was een hele grote opluchting. Ik was er aanvankelijk niet zo mee bezig, maar de week ervoor werd ik toch knap zenuwachtig! Gelukkig ging het goed en was er nog steeds niets te zien.
Ik blijf daar een groot onder voorbehoud bij hebben want niets te zien? Dat was er eerder ook niet. Maar toch, het gaat ook goed dus dat bij deze uitslagen is fijn. Zachtgezegd. Eind november nu weer…

De week na de uitslagen van de onderzoeken gingen we op vakantie. Even een kleine twee weken naar ons favoriete eiland, Terschelling. Bijkomen, of althans een begin maken daarmee. En dat was nodig, heel erg hard nodig.
De eerste week was vooral onderuit, zeker voor Hans. Maar ook voor mij, en ook voor ons samen. Want het duurde lang dit jaar, tot eind augustus. Dus we waren blij dat we op de boot zaten. Letterlijk weg varen van alles…
We hadden allebei het afgelopen jaar wel als behoorlijk zwaar ervaren, het was dus even zoeken. Zoeken naar hoe deden we dat ook al weer, op vakantie? Ontspannen. Samen weg. Leuke dingen doen. Plezier maken samen. Kunnen we dat überhaupt nog wel en is het dan nog wel leuk?
Gelukkig hervonden we dat toch al weer snel. Uitrusten, goed bijpraten, af en toe met tranen, en daarna vooral leuke dingen doen: zo hadden we een heerlijke vakantie.
In de tweede week maakten we onder andere een boottocht in een sloep. Zeehonden kijken en ook een stukje de Noordzee met windkracht 6… Echt gaaf, maar best even spannend, zo flink heen en weer op de golven.
En toen dacht ik ja, dit is wel een beetje hoe het is. Of was, in ieder geval.
Klopt, het is wel een hele erge metafoor maar toch, zo voelde het hier thuis soms wel, zeker het voorbije jaar. Hoge golven, soms eng, maar uiteindelijke belandden we gelukkig wel weer in wat rustiger vaarwater… En gelukkig merkten we op Terschelling dat we het nog kunnen samen, leuke dingen doen en daarvan genieten. Dat het afgelopen jaar hartstikke moeilijk was en nog wel is soms, en bij tijd en wijle ook hard werken, maar dat je dat allebei weet waarom je het doet.

En dat was goed, want eenmaal terug wachtte mij nog een heel ander ding: het afscheid van mijn werk. Dat was gepland voor een jaar geleden, maar daar kwam toen de operatie en daarna de chemotherapie ‘even tussen’. Lang stond mijn hoofd er niet naar, maar steeds meer kwam toch het verlangen (en de vraag van collega’s) om al die jaren werken op een mooie manier af te sluiten. En dus kwam er een ‘corona proof’ afscheid in het Leidse Hout.
Ik vond het spannend van tevoren, maar het was een hele geslaagde middag. Iedereen die belangrijk voor me is, was en is geweest, was er of had wat laten weten, en het was heel erg fijn de mensen te zien met wie ik zoveel heb meegemaakt in al die jaren en daar die herinneringen mee op te kunnen halen. Het weer hielp goed mee, we konden heerlijk buiten zitten, kortom, een hele geslaagde middag en een prachtige afronding van 30 jaar samenwerken met sommigen!

En nu zijn we weer terug thuis. Letterlijk en figuurlijk. Een nieuwe fase breekt aan. Een fase met hopelijk minder ziekenhuis dan de afgelopen twee a drie jaren. Meer ‘gewoon’ leven, zij het dan wel met forse beperkingen. En dan popt ook de vraag op hoe ik dat dan graag zou willen, dat gewone leven. Wat zou ik willen, en hoe ga ik dat doen. En ik heb daar wel ideeën over… 🙂

Na de vakantie ben ik begonnen als moderator bij de Untire-app. Dat is een Europese app helemaal gericht op het verminderen van vermoeidheid van (ex-)kankerpatiënten en zo het verbeteren van je kwaliteit van leven.
Ik kreeg die app zelf van een vriendin, al een tijd geleden. Hij heeft een tijdje op mijn telefoon gestaan zonder dat ik hem opende maar op goed moment werd ik toch nieuwsgierig en van het een kwam het ander.
Want die vermoeidheid, dat is wel ‘een dingetje’… Sterker nog, als ik eerlijk ben: ik vind het geen dingetje maar een DING. Vorig jaar, toen ik nog moest beginnen met de operatie en de chemo en de arts dat noemde als toch wel een bijwerking dacht ik ‘het scheelt dat ik het al wat gewend ben, vanwege mijn LEMS.’
En dat is ook wel zo, ik wist al dat ik grenzen had. Maar deze vermoeidheid is anders, deze grenzen zijn veel strenger ook. Het beperkt. En niet een beetje, maar best veel.
En kortgezegd helpt die app je ermee om te gaan. Verklaren, geven tips, oefeningen, contacten met anderen etc. Te veel om daar nu uitgebreid op in te gaan, maar zij vroegen een moderator en dat ben ik gaan doen. Leuk om te doen.

Daarnaast wil ik eigenlijk ook nog wel meer vrijwilligerswerk doen. Weer één van mijn andere kanten meer aan bod laten komen. En dan misschien hier in het dorp, zodat ik ook weer meer reden heb om de deur uit te gaan.
Voorlopig is dat ergens heen gaan nu, in de corona tijd en met de (terecht, vind ik) aangescherpte maatregelen, nog niet heel handig misschien, maar dat komt en is niet erg, want als ik bedenk hoe ik dat invulling wil gaan geven komt direct ook die verminderde energie om de hoek kijken.
Ik denk dat ik nu ruimte zou hebben voor een paar uur in de week elders iets doen. En een paar uur is dan echt ook een uurtje of twee. Als het mee zit. Dus die grens moet ik goed in de gaten houden, niet te snel willen enzo… Maar goed, dat geeft niet, de zin is er weer, ik ben aan het kijken en bedenken en dat is al leuk. En mocht je leuke tips hebben: vertel ze!!
Maar om te beginnen is dan zo’n app nu goed te doen. Rustig aan, vanuit huis, alles online, eigen tijd indelen maar wel weer wat meer bezig. Morgen de eerste vergadering! 🙂

En met deze update voor wat betreft de belangrijke dingen zijn jullie weer aardig bij, en zijn we alweer in oktober. Herfstachtig weer en wordt het alweer vroeger donker. Jammer, maar ook wel weer knus. 🙂
Heb het bijkletsen wel gemist, merk ik nu. Toch maar weer vaker even doen! Kat op schoot, kopje thee erbij, helemaal niet verkeerd!

Tot gauw!