Bijna jarig…

‘Ben jij ook altijd nerveus voor je verjaardag?’ Dat vroeg een vriendin net via de app. ‘Nee’ , zei ik, ‘eigenlijk niet’. Niet nerveus, maar ik voel nu wel een soort kriebel, anders dan anders, dit jaar voor het eerst.

Ik word 55. Best een mooi getal, en best een leuke leeftijd ook. Maar, in tegenstelling tot eerdere jaren ben ik nu toch wel meer bezig met het komende jaar. Zal ik 56 worden, is een vraag die dan direct op popt. En steeds vaker denk ik nou ja, waarom niet he? Misschien gewoon wel 60?
Tegelijkertijd vind ik zo denken een tikkie eng, en de goden verzoeken. En dat komt dan door alles van het afgelopen jaar, en door de evaluatie-onderzoeken die ik eind deze maand weer heb. Wel weer spannend, af en toe schiet ook dat door mijn hoofd deze dagen, maar (nog 😉 ) niet hinderlijk.

Wat de afgelopen weken veel meer (mee-)speelt, en daarom zit er ook een maand tussen deze en de laatste blog, is dat we in familie- en vriendenkring te maken hebben gehad met plotselinge, ernstige ziekte. In één weekend tijd stond alles ineens op zijn grondvesten te schudden, met ziekte van een goede vriend en van de broer van Hans. De goede vriend maakt het weer redelijk goed, is in afwachting van onderzoeken. Hans zijn broer ligt nog in het ziekenhuis, maar lijkt nu toch langzaam aan de beterende hand, al zal die weg best nog lang zijn.

Maar zo werd alles hier wel weer even opgeschud. We hadden al ondervonden dat niets zeker was, maar werden daar weer even met de neus opgedrukt. Ervaarden weer hoe dat gevoel was.
Het drukte mij daarbij tevens weer even met mijn neus op mijn belastbaarheid. Eerder, als er zoiets in de familie gebeurde, hoefde ik niet na te denken. Stapten we in de auto en gingen we er heen. Net zo lang als we nodig waren of zelf wilden. En als je geen hele rare dingen doet kan je dat best lang doen. Denk je daar ook niet over na, moet je ook niet doen, want dan doe je gewoon.

Bij mij is dat nu toch anders. Ik moet nadenken over wat ik doe, en kan niet onbeperkt gaan. En dat wist ik wel, maar was ik in zo’n soort situatie nog niet echt tegen gekomen. Afgelopen jaren kreeg ik die hulp, en gaf ik die niet… En ik kwam er nu al snel achter dat iemand helpen voor mij wel ‘onbeperkt gaan’ betekent. Daadwerkelijk daar zijn waar de actie is, zeg maar 🙂 . Handelen.
Ik kwam dat, en dus ook mezelf, natuurlijk al heel snel tegen. Mijn energie is beperkt, en het maakt niet uit of die besteed wordt aan hoofd- of lijfdingen, op is op. En na even daarmee struggelen besloot dat ik uit twee dingen kon kiezen: daarin verzanden, of het anders gaan doen.
Ik zal de spanning niet te lang opvoeren, want heb ook wel wat geleerd de afgelopen tijd en heb dus voor het laatste gekozen. Dat voelt (meestal… 😉 ) goed. Gelukkig.
Ik ontdekte dat ik vanuit huis ook best een en ander kan doen, daarna dan nog lekker in de schaduw uit kan blazen en naar mijn lief luisteren als die thuis komt van het ziekenhuis en even stoom af wil blazen voordat hij weer door werkt… En zo zijn we met de hele schoonfamilie hard aan het werk, doet ieder zijn ding, en vullen we daarin elkaar eigenlijk heel goed aan. Ook wel weer mooi om te zien en deel van uit te maken!

En misschien dus ook wel door dit alles niet nerveus. Ga ook niet veel doen. Afgelopen weekend de jongens en hun meiden hier te eten gehad, ter ere van de verjaardagen. Had al besloten dat ik het ‘verder’ toch nog niet heel groot wil doen, dit jaar, gezien die zelfde energie. En nu met de warmte al helemaal niet.
Blijft wel een bijzondere dag, eerlijk is eerlijk. En doet me altijd weer even denken aan onze jongste, ook morgen jarig, die vroeg toen hij vier werd, ‘Mam, wist je dat je mij zou krijgen op je verjaardag?’ ( Wat ik heb gezegd? Dat ik wist dat ik een baby kreeg, maar niet dat het zo’n bijzondere baby zou zijn als hij … 😉 )

Dus, nerveus? Geloof het niet.
Maar al het bovenstaande, plus alles van het afgelopen jaar, maakt wel dat ik blij ben dat ik morgen 55 word. Dat ik dat niet altijd vanzelfsprekend heb gevonden datzelfde afgelopen jaar, maar dat het wel mooi bijna zover is. En ik hoop volgende jaar mijn verjaardag te vieren, met energie, zonder hitte maar met de goede vriend en de broer van Hans er gewoon weer bij!

Nerveus?
Beetje wiebelig, hooguit… 🙂