Pauze

Hoi Pap,

Deze foto is al weer van een paar maanden geleden maar toch wel een goed voorbeeld. We, Astrid, ik en onze mannen, hielden hier even pauze. Even een bakkie doen in Katwijk. Pauze in een tijd waar behoorlijk veel gebeurde, even weer elkaar zien en live bijpraten. Even bijtanken en dan kunnen we er weer tegen!

Nu gebeurt er ook weer veel. Daarbij is het deze week, om precies te zijn morgen, al weer drie jaar geleden dat we heel plotseling afscheid van je moesten nemen.
Drie jaar geleden alweer dat je overleed. Drie jaar geleden dat ik dacht dat het nooit meer licht zou worden. Maar dat was gelukkig wel zo. Het verdriet, maar ook de mooie en leuke herinneringen krijgen een plekje. Het leven gaat toch gewoon door, en dat moet natuurlijk ook wel.
Maar waar ik hoopte dat dit jaar een wat rustiger jaar zou worden dan de jaren hiervoor is het tegendeel waar. En daarom wil ik nu graag ook weer even pauze. Pauze om je weer even bij te praten, vandaar deze brief. Even lekker tegen je aan kletsen.

De tijd gaat snel is een cliché maar het is wel zo, ook al voelt dat in het begin dus niet zo. Maar het is niet dat we je niet missen. Dat blijft. Maar dat weet je wel hè?
Ik denk dat, omdat iedere keer als er de afgelopen drie jaar ‘iets’ was, jij op één of andere manier liet weten dat je er ook was. Dat je aan ons dacht. En zo was dat vorige week dus ook weer zo. Ineens verscheen je auto, op z’n ‘eigen’ parkeerplaatsje bij de Stoevelaar, ergens in beeld op internet. Astrid en ik zagen het en dachten meteen ja zie je, daar issie. Hij weet het, hij ziet het en denkt en leeft met ons mee.

Maar het voelt in deze tijd toch ook een beetje dubbel, jou missen. Er is best veel gebeurd het afgelopen jaar dat niet leuk is en daarom denk ik soms ach, ik ben blij dat jou dat bespaard blijft. Het verdriet dat je zou hebben gehad als je gehoord had dat de zwelling in mijn nek niet goed was en alles wat daarna volgde… De zorgen die je je zou hebben gemaakt.
En tegelijkertijd weet ik dat je het, natuurlijk, graag wel geweten had, en er wel bij had willen zijn, dat je ons dan ook had willen steunen. En dat mis ik ook wel heel erg soms. ’s Avonds even bellen.
Zeker nu, nu het klaar is, nu het afwachten is en ik weer tijd en dus weer ruimte in mijn hoofd heb voor andere dingen dan concentreren op overleven. Dan wil ik zo graag even kletsen, even je stem horen zeggen ‘ja maar muis, het komt goed’. Ook al weten we allebei dat we dat niet kunnen weten maar toch… Jouw schouder was extra fijn op dit soort momenten… en die blijf ik missen soms! Maar er aan denken helpt vaak ook al wel een beetje, want ik weet vaak wel wat je zou zeggen. Denk ik… 😉

En het voelt dubbel omdat ik weet, aan de andere kant, hoeveel je hield van rust, van orde, overzicht. Jij was, zeker toen je wat ouder werd, op je best als alles ging zoals je wist dat het hoorde te gaan. Rust, orde en regelmaat, ook vroeger hoorden we dat al vaak… 😉
Wat is dat nu weg, en wat had je dat moeilijk gevonden. Nu, ook met dit nieuwe en venijnige virus. Nu bijna de hele wereld in quarantaine, vlak daarvoor of vlak daarna zit. Astrid en ik hadden het erover deze week, hoe zou papa dat hebben gevonden…
‘Opgesloten’ in je huis, niet je loopje kunnen hebben, je kletsje met deze en gene. Niet op je fiets door het dorp je boodschapjes halen. Niet naar mama, was ze er ook nog geweest, kunnen in de Wheehof. En niet voor eventjes, maar waarschijnlijk voor lang. Afgelopen week, toen alle maatregelen hier werden afgekondigd en de impact van deze crisis een heel klein beetje duidelijk werd moest ik ook aan jullie denken.

De tijd waar jij vaak over vertelde, hoe je over straat zwierf, in de oorlog, nog geen tien jaar, net je moeder verloren, alles onzeker, en niet een paar weken, maar een paar jaar. En toen dacht ik jeetje, kijk nou eens. Kijk eens hoe wij reageren met elkaar, en wat dit teweegbrengt. Logisch, maar toch niet te vergelijken als het gaat om dreiging en gevaar denk ik. En dat dan niet een paar maanden, maar een paar jaar, zoals toen.

Snap je mijn dubbele gevoel, ik had je heel graag hier gehad, maar toch. De zorgen die je nu zou hebben om jezelf, om mama, om Astrid en mij en onze gezinnen. Ik ben blij dat je dat bespaard blijft.
Kijk maar vanaf je plekje boven, volgens mij is dat toch anders. Heb het er daar met opa over. Terwijl mama een neutje inschenkt, ondertussen eten kookt en jullie kaartafspraak met Gerrit en Lenie wel gewoon door kan gaan vanavond. En laat af en toe maar blijken door iets wat je er van vindt. En al kunnen we dan niet bellen, zo kunnen wij het ook!

En dat wilde ik even kwijt.
We denken aan je, we houden van je. We missen jou en mama, maar we hebben elkaar. We doen het samen, allemaal met elkaar. Het lukt en het gaat, met af en toe een pauze, ons best goed, al zeggen we het zelf… 😉

Dikke knuffel!