Megadip

Inmiddels al weer een week na de laatste blog en het komt er maar niet van iets te schrijven. Toch even weer een update, geschreven vanuit bed, helaas.
Het is even niet meer leuk. We weten ‘t, dat hoeft ook niet en we gaan ook gewoon wel door maar ’t wil even niet alleen maar positief. We zijn in de derde week na de laatste kuur, en had er nog een kuur gemoeten dan was dat nu niet gelukt op tijd. Het herstel na deze kuur is veel en veel trager dan na de vorige drie.
Logisch ook wel, iedere keer begin je toch weer lager dan bij de vorige en komt de klap dus harder aan. En dit is dan nu een beetje een soort grande finale maar dan niet leuk. De longarts zei ’t al, dat er vier kuren zijn en niet meer heeft een reden. Nu is er daarbij nog een staartje van een buikgriep virus wat schijnt te heersen gekomen. Dat op een maagdarmkanaal dat nog niet hersteld is van de chemo en je hebt een beeld hoe ik me voel…
Toch maar even de huisarts erbij gehaald vanochtend maar alles verder nog oké, geen ernstige dingen. Goed in de gaten houden is ’t devies, en uitzieken. Logisch gevolg van… Ik had net de afgelopen twee dagen het gevoel dat ’t ietsje beter ging maar dat is even weer weg.

We merken allebei dat dit nu even genoeg is. Of eigenlijk net ffies te veel. We vinden ’t lastiger dan eerder om positief te zijn want ’t vraagt veel. Van mij, maar zeker ook van Hans. En, voor de duidelijkheid, ’t is niet dat we geen hulp hebben of wat dan ook maar ’t is ’t ook niet ’t praktische deel wat ons nu parten speelt. ’t Is ‘de rest’. Je bent klaar met kuren en wilt opbouwen. En dat lukt even nog niet. En we weten ’t allemaal ook wel: dat kan ook niet zo snel en nog veel meer verstandige en wijze argumenten. Maar we zijn ook al wel even bezig. Eigenlijk vanaf dat we terug kwamen van de zomervakantie. Die vakantie had ons keerpunt moeten zijn, na 6 jaar iedere keer wat nieuws, vooral met betrekking tot m’n spierziekte en hoe die in ons leven verweefde. En ’t was een heerlijke vakantie maar werd een ander keerpunt dan we hadden bedacht.
De knobbel in m’n hals, onderzoek met uitslag kanker, de verdere onderzoeken, de operatie en start chemo therapie, vanaf half september ging ’t achter elkaar door. Maar iedere keer was er ook weer iets om naar toe te leven en dat is nu klaar. We zijn er, voor nu. Maar we zijn er ook nog lang niet. Nu is ’t herstellen en opbouwen. Ook weer andere dingen kunnen en gaan doen. En dat is iets waar we heel veel zin en behoefte aan hebben. Liefst gisteren, eigenlijk. En het breekt ons eventjes op, dat dat nog even niet kan, dat dat dan net nu langzamer gaat dan eerder is even schakelen. (En we hebben een automaat dus dat gaat wat moeizamer … 😏 😉) Tegelijkertijd: ’t voelt dubbel, want we weten ’t natuurlijk wel dat zo snel ook niet kan maar toch, verdikkeme, ’t is even genoeg. Ik wil opknappen, en ik wil voorjaar, en naar buiten. En opknappen… Of had ik dat al gezegd? 😉

En vandaar nu even deze blog. Anders dan jullie gewend zijn van me misschien, ik weet ook even geen leuke afbeelding erbij. Het is even zo, even spuien. En nu nog een kopje thee, ik proost op een snelle goede voortgang! 🙂