Tranen

Een hele blog over tranen, over huilen. Kan dat? Ik denk het wel.. Zo voelt het wel nu, in ieder geval.. 🙂 En er is niks ernstigs, dat vertel ik alvast vantevoren. Maar huilen is iets wat ik veel doe. Wat ik altijd al gemakkelijk deed, maar nu helemaal. En lange tijd heb ik me daarvoor geschaamd.
Vroeger al, ik was toch een flinke meid??! Even huilen, oke, maar dan je schouders er weer onder. Dat is lang met me meegereisd, ik denk met heel veel mensen wel. Ik ben opgegroeid in een gezin waar huilen mocht, maar er moest wel een reden voor zijn, liefst.
Nu, 50 jaar later, denk ik dat dat vooral is geweest omdat mijn ouders het dan snapten, en dat gewoon graag wilden, mij snappen en vervolgens zorgen dat de reden waarom ik huilde over ging. Want wil je dat niet allemaal, als ouder, dat je kind geen verdriet heeft? Stiekum, ook al weet je dat verdriet erbij hoort en dat je ervan leert? Ik denk het wel.
Toen dacht ik echter dat het beter was alleen te huilen als je echt een goede reden had. En ik vond niet zo gauw dat ik die had, denk ik, terugkijkend. Want ik wilde graag mijn vaders grote flinke meid zijn! (gelukkig konden we later samen huilen, naast samen lachen..)

Dat schaamtegevoel met betrekking tot huilen heeft lang met me meegereisd, later. Een grote flinke meid.. En, eerlijk is eerlijk, zit er nog wel ergens, in mijn bagage. En dat is lastig soms, want ik huil best veel, dat schreef ik al. Overigens niet alleen huilen, ik kan ook enorm genieten van iets, heb dingen altijd wel intens beleefd. Ben wel een gevoelsmens. Vond, en vind dat nog, ook fijn.
En huilen lucht op, zonder meer. Het zuivert, denk ik wel eens. Het verdunt je verdriet, iedere huilbui is er weer eentje die dat doet, en je zo helpt. Dat heb ik veel gedaan, huilen van verdriet, en doe ik nog wel eens, natuurlijk. Verdriet als je hoort dat je ziek bent, als er dierbaren wegvallen, en zo nog veel meer. Logisch. Niet gek. Geaccepteerd.

Wat ik nu veel ervaar is huilen om andere dingen dan verdriet. Huilen van vermoeidheid, uitputting soms zelfs. Ik kan iets doen, lekker bezig zijn en dan een grens over gaan. Dat merk ik dan laat, te laat soms. En als ik dan ga zitten, komen er soms tranen. Zomaar. ‘Om niks’.
Of tranen van overprikkeling. Of met een waardeloos gevoel wakker worden zonder te weten waarom maar weten dat het niet gaat lukken vandaag en dat eerst huilen oplucht. Maar opstaan en al beginnen met huilen? Ik bedoel, hoezo??? Dat doe ik dan dus niet. Ik ga door, kom op zeg. Met als gevolg dat ik aan het eind van de ochtend op de bank ga zitten en toch de zakdoekjes erbij moet pakken..(en dan ook nog vaak bij Hans als hij even koffie komt halen of zoiets, want dan kan ik me niet meer groot houden). Had ik dat eerder gedaan, soms, had me dat een ochtend frustratie gescheeld…(en Hans een huilende vrouw 😉)

Maar ik wil wel bekennen: ik vind dit moeilijk. Heel moeilijk, ook al lucht het op. En ik snap het ook niet zo goed. Of misschien toch wel, maar ook dat is moeilijk. Het opschrijven is al moeilijk….
Inmiddels weet ik van mensen die ook kanker hebben of hebben gehad, of bij wie op andere manier het lijf een flinke tik heeft gehad, dat dit herkenbaar is. Heel herkenbaar. En niet gek.
Dit huilen is geen huilen van verdriet. Het is meer een soort chemische reactie van je lichaam. Het zijn tranen die er op dat moment allemaal, helemaal, uit moeten. Ik kan wel stoppen, maar als het nog niet klaar is, komt het onherroepelijk na eventjes toch weer boven. En helemaal eruit is ook klaar. Je droogt je tranen en gaat door. Niet nasnikken zoals soms kan bij verdriet, niks. Moe, van het huilen, dat wel, maar ook opgelucht. Wat het ook was, het is eruit.

Dat is fijn. Maar vind ik ook raar, soms. En wil het zo graag begrijpen, er grip op hebben. Het is niet zo dat ik opkrop. Dat ik niet praat.
Ik praat veel. Ik schrijf (soms iets meer, soms iets minder) en ik praat.
En ik haal in, heb ik het idee. Het was veel, afgelopen jaren. Heel veel soms. En leek niet op te houden soms. Maar dat is het laatste jaar aan het indalen. Ik dacht dat dat ‘toen’ als zo was, maar dat was, denk ik nu, nog niet bij alles zo… Een spierziekte, afgekeurd worden en direct aansluitend kanker en een chemobehandeling vraagt andere dingen van je lijf op dat moment. Dat vraagt overleven.
Toen dat klaar was, en de eerste effecten van de chemo langzaam minder werden, ging ik me beetje bij beetje realiseren wat de gevolgen waren. Waar ik het mee moest doen. Ik heb daar al eens eerder over geschreven. Daarvan dacht ik dat dat ook ‘klaar’ zou zijn op gegeven moment. Dat is nog niet zo echter…
En ik begin te denken dat dat realiseren blijft, dat ik dingen tegen blijf komen die niet meer kunnen, of anders gaan dan voor dit alles. En dat gaat vaak vrij goed, maar doet soms ook pijn. Leren leven met een lijf dat nog best dingen kan, maar toch heel anders dan jij in gedachten had 10 jaar terug…. Een lijf dat flinke beperkingen heeft en dat is soms ongelofelijk frustrerend.
Als je een weekje weggaat met de camper, en erachter komt dat je na een dag reizen (niet eens heel ver) een dag bij moet komen. Dus wil je dan wat van de omgeving zien moet je niet de dag erna weer door, zoals eigenlijk het plan was. En nou zul je zeggen, nou en, dan doe je dat toch, t is vakantie. Dat klopt. Maar het is het feit dat je dat niet meer zomaar kunt doen, maar min of meer gedwongen wordt door je lijf.
En daarbij is het vertrouwen in dat lijf beschadigd. En gebeurt er dan iets dan gaan alle alarmbellen en lichten aan. Dat wordt minder, maar went niet. En ik hoor van anderen die ‘veel langer na zijn’ , dat dat blijft. Dus dat mag, van mij, bij mij ook. En ik ben daar niet geheimzinnig over denk ik. Ik vertel dat wel. En dat kost soms tranen, maar die zijn duidelijk, met reden. Iedere controle is weer spannend en rakelt dingen op. Maar dat is ook weer niet gek…
Ik ben nu, in samenspraak met de maag-darm-leverarts aan het kijken of de medicatie voor mijn LEMS die ik slik zodanig kan worden bijgesteld dat ik iets minder last van bepaalde bijwerkingen heb. Dat lukt niet, blijkt na een tijdje proberen, maar levert hele vervelende andere bijwerkingen op. Maar ik kon ook heel even ruiken aan iets meer kunnen, mbt spieren. Maar toch, dit heb ik er niet voor over.
En ik weet wel, ik heb het wel geprobeerd, heb in zekere zin een keuze (ik kan die bijwerkingen voor lief nemen), en het lukte eerder ook niet dus heel gek is het niet. Maar toch, weer iets wat buiten mijn kunnen om gaat, waar ik geen invloed op heb. En dat frustreert en niet een beetje ook. Plus het feit dat ik toch ook dan wel angst heb of deze bijwerkingen dan toch wel weer zullen verdwijnen nu ik weer ben gaan slikken zoals ik eerder deed. Ook dat is vertrouwen in mijn lijf wat minder is. Veel minder. Ik ga er niet meer ‘maar zo’ van uit dat het beter wordt. En ook dat levert tranen op. Tranen van teleurstelling, van stress. Een manier van mijn lichaam om hiermee om te gaan.

En ik vergeet het vaak, als zo’n huilbui eraan zit te komen, zie het dan even niet meer zitten, wil het vaak niet. Maar iedere huilbui lucht ook op, maakt dat ik me weer beter voel en geeft ruimte.
Geeft ruimte aan het gevoel dat ik krijg van lekker met mijn loopfiets (die ook nog ns kapot ging in die campervakantie maar nu gelukkig weer gemaakt is) zelf, alleen, naar buiten kan wanneer ik wil. Op een bankje kan zitten en genieten van de dingen om me heen.
Geeft ruimte aan het gevoel nu lekker te zitten in de achtertuin, met een glas drinken en de laptop en eens even lekker van je af te schrijven. Want dat lucht op. Net als tranen…