Hier en daar een bui

Of het te maken had met het weer weet ik niet. Maar vorige week was een week van hier en daar een bui. Een huilbui, wel te verstaan. Hier en daar een huilbui. En, zoals mijn vader dan zei, ‘hm, waarom altijd meer hier dan daar? ‘.

Het was een pittige week. Of eigenlijk waren de weken daarvoor pittig. Toen gebeurde er van alles, en daarvan kwam vorige week de rekening denk ik. Ik was moe. En dat is geen vermoeidheid die overgaat door slapen, of extra slapen. Goed slapen helpt natuurlijk wel maar doet helaas lang niet alles. Het is een soort leeg zijn. Wakker worden met een lijf dat al zwaar voelt voordat je iets gedaan hebt. Niet meer goed kunnen denken. Geen energie.
Het enige wat lukte was huilen. En dat deed ik dus meerdere keren vorige week… En ik kon ook nog wel bedenken waardoor het kwam. Dat het niet raar was, zelfs dat het het waard was, want dat was absoluut zo. Ik had Hans geholpen met werk, had zelf nog een aantal dingen gedaan en met een aantal gezins- en familieleden en een vriendin meegedaan met de Online Top 2000 Pubquiz. Het was veel geweest, maar het allemaal waard. Maar toch had deze reactie van mij ook ietsje minder gemogen.

Daarbij kwam dat ik vorige week weer een controle scan had. (Nog geen uitslag, die komt morgen, dinsdag) En de weken daarvoor was ik daar niet zo mee bezig geweest . Lekker afgeleid door alles natuurlijk, maar ik heb ook wel iets meer vertrouwen in mijn lijf weer dan voor de scan drie maanden terug, hoewel het eng blijft. Maar goed, toch hielp het niet voor mijn rust. Daarbij kwam, waarschijnlijk door mijn even opgebruikte reserves, alles veel meer binnen dan ik al weer even gewend was.
En zo was vorige week een week van afzien. Want het was niet met een dag over, het duurde wel even.

Gelukkig heb je dan vriendinnen. Vriendinnen die luisteren, die meevoelen. Die hetzelfde ervaren, of hebben ervaren en je vertellen dat het niet gek is. Dat jij niet gek bent, maar gewoon even flink over je grenzen bent gegaan. Dat dat niet erg is, dat zij het herkennen, maar dat je daardoor ‘zo’ wordt. Die vertellen dat zij, zeven jaar na, soms nog ergens een donker plekje opzoeken om heeeel even te proberen stil te zitten en zo energie op te doen omdat ze die grens tegenkomen. Kortom, dat ze snappen hoe het voelt, en hoe je baalt. Maar die ook vertellen dat het weer goed komt. En dat je er nu gewoon aan moet toegeven.
Vriendinnen die het niet hebben ervaren maar er wel gewoon zijn. En je laten huilen en zeggen oh, ik wou dat ik je weer een knuffel kon geven…. Gelukkig helpt een virtuele knuffel ook. En op de bank zitten, lekker warm onder een deken. Even niks…

Naast vriendinnen heb je ook buurvrouwen. Afgelopen zaterdag sprak ik een buurvrouw van even verderop in de straat hier.
Een aantal buurmannen (waaronder onze mannen) waren afgelopen zaterdag in het hofje waar we wonen de kerstverlichting aan het ophangen en ik ging, net als zij, even kijken.
Ze kent mijn geschiedenis, vroeg hoe het was. Na dat een beetje verteld te hebben vroeg ik hoe het met haar was, ik ken haar geschiedenis ook een beetje. Ze vertelde me dat het 9 jaar en 9 maanden na was. Met na bedoelde ze na ook te maken hebben gehad met kanker, en daarvoor uitgebreid behandeld te zijn.
Het gaat goed, zei ze. Ik vroeg, met een knipoog, oké, en verder…? Ze schoot in de lach en begon te vertellen. Over hoe ze iedere dag nog wel een keer wordt herinnerd aan. Hetzij door klachten die ze nu nog heeft en die het resultaat zijn van de behandeling, hetzij door de grenzen waar ze toch nog regelmatig tegenaan loopt.
Het was fijn om elkaar zo even te spreken en aan een half woord genoeg te hebben. Vooral de vermoeidheid, de grenzen die dat geeft, en het gevoel dat je daarvan krijgt, ook na zo een lange tijd dus nog, kwam ter sprake.
Zij sprak ook uit dat ze ontegenzeggelijk blij was er nog te zijn, en absoluut niet wilde klagen. Maar dat ook zij nog steeds opziet tegen de controles, ook zo lang na. Dat dat dus niet weggaat, dat je dat houdt. Net als die vermoeidheid.
En dat je iemand die geen kanker heeft of heeft gehad niet uit kunt leggen hoezeer dat je leven verandert…. Ook en nog steeds na negen jaar, negen maanden en een beetje.

Gouden ontmoetingen, een ontmoeting als deze. En dat alles bij elkaar zorgde ervoor dat tussen de buien door de zon weer is gaan schijnen. Gelukkig. Natuurlijk.

Nu alleen nog even heel hard duimen voor een goede uitslag van de scan morgen….