Over grenzen voelen en aangeven…

Dit weekend had ik weer ‘zo’n dag’ . Een dag waarop ik opsta en al voel, wat ik ook ga doen, het gaat niet lukken vandaag. En dat voelt waardeloos, ik kan het niet anders zeggen en doe dat ook niet nu.
Maar deze keer dacht ik ‘oh nee, jij (wie het dan ook is) krijgt mij niet klein! Ik had, en heb nog steeds, andere plannen voor vandaag.’ En dus ging ik uit bed, ontbijten, aankleden, want het zonnetje scheen.
Hans en ik zouden samen naar het strand, even uitwaaien, aarden en bijkomen na een hectische en emotionele week om allerlei, voornamelijk, werk-van-Hans-redenen. Dus dit zou me niet gebeuren, het werd een leuke dag en zou vast zo overgaan!
Ik zei niets tegen Hans over mijn humeur. Ik was wel wat stiller, dus hij zal het best wel gemerkt hebben. We dronken koffie, gingen naar het strand. Was heerlijk. Zonnetje scheen, veel andere mensen hadden hetzelfde idee. Best wel genieten. Hoofd er niet helemaal bij maar goed.
Daarna nog even langs Marijn, iets ophalen. Die keek, en ook al zei ‘jij gaat zeker snel naar bed zo thuis?’. En dat heb ik gedaan, na de lunch. Maar ik kon niet echt tot rust komen, eventjes getukt maar al snel weer wakker. Muziekje luisteren en tranen wegslikken. Waarom? Wist ik niet. Geen specifieke reden, gewoon huilen.
Ik herken het inmiddels, weet dat ik zo hard en lang niet kan blijven slikken dus dacht laat ook maar gaan ook. En dat ging t, en resulteerde in een flinke huilbui die dan ook maar niet zo voorbij is maar wel oplucht. Inmiddels wel weer beneden dus Hans kon meegenieten en liet me rustig gaan. Na verloop van tijd merk ik dan de opluchting, echt letterlijk. Ademhalen gaat makkelijker. Hoofd leger, meer rust. Dat verdriet, wat het ook was, want dat wist ik nog steeds niet, moest eruit en dat was het nu. En het hielp.

Daarna met een vriendin erover aan de praat geraakt. Dat het zo tegenviel, toch. Dat het me toch weer gebeurde. Zij herkende het echter heel erg en dat hielp.
Dat merk ik sowieso bij mezelf, als ik klachten heb die ik voor de behandeling niet had, zeker niet voor de chemo, ga ik op zoek naar medestanders. En die zijn er, heeel veel! Ik vind het fijn te merken dat je niet de enige bent, dat het ‘normaal’ is. Want dat accepteren blijf ik nog moeilijk vinden.
Ik denk wel dat je groeit in het acceptatieproces en je ook steeds meer leert over jezelf , en over hoe je reageert op dingen. Maar dat gaat niet vanzelf, en niet zo snel als ik soms wil.
In dat gesprek, met die vriendin, kwam het over grenzen, eisen die je aan jezelf stelt, en dingen willen kunnen verklaren voordat je accepteert dat het zo is. In mijn geval, willen weten waarom ik nou wakker werd zoals ik wakker werd, en waarom die vreselijke huilbui, terwijl ik een best goede week achter de rug had.

Een week waarin ik veel had gedaan, en weer was aangesproken op mijn jarenlange ervaring als verpleegkundige. In een ouderinitiatief waarvan Hans in het bestuur zit heeft de Corona goed om zich heen gegrepen en dat vraagt het nodige van iedereen. Ik kan daarbij helpen door mee te denken en mijn ervaring te gebruiken. En, hoe naar ook de situatie, maar dat vind ik leuk! Je ideeën kwijt kunnen, tips geven mbt de verzorging, en merken dat mensen daar iets aan hebben. Meedenken.

Ik zal verder niet in detail treden maar dat resulteerde in een drukkere week dan anders. Voor mij, maar ook voor Hans. Naast de impact die het natuurlijk heeft op iedereen die ermee te maken heeft, en alle andere werkzaamheden die doorgaan. Dus ik was de hele week ‘alerter’, meer gespitst op dingen doen zodat Hans dat niet hoefde, mijn eigen afspraken en daarnaast proberen te zorgen voor mijn eigen ontspanning en rust.
En de week sloten we af met een leuke afspraak met het hele gezin, vriendin en zus met kind, om mee te doen aan de online pub quiz van de Top 2000. En zo werd de vrijdagavond een latertje, na die toch wat hectischere week.

En dan kom je er dus toch ook weer achter dat dat iets kost. Dat zo’n week het waard is, want ook oplaadt, maar dat je dan dus af en toe over je grenzen heen gaat. En dat merk je. Ik in dit geval de zondag.
Want voor een gezond persoon, zoals Hans, is zo’n week al veel. En voor mij dus ook. En dat weet ik ook wel, ik kom dat niet voor het eerst tegen. En het zal ook niet voor het laatst zijn.
Ik ben daar al eerder tegen aan gelopen, over gestruikeld, gevallen en weer opgestaan. Om vervolgens een paar weken later (en soms al eerder), daar even zo vrolijk weer tegen aan te lopen en over te vallen…
En, om sommigen maar voor te zijn, dit zal ook niet de laatste keer zijn dat ik erover struikel, vrees ik. Ik wil soms te veel en kan dan te weinig, en daardoor overschrijd ik mijn grenzen. Mijn lepelvoorraad is helemaal op. En dat resulteert toch dan in een dag zoals zondag, waarin ik het niet meer helemaal zie. Een dag die ik inging met andere verwachtingen, ik had het me anders voorgesteld. En baal dan verschrikkelijk dat het niet kan, of in ieder geval niet zoals ik had bedacht, en ben daar verdrietig om, ook. Een ander kan het wel, ik niet. Denk ik in ieder geval … Maar dat vind ik dan weer niet zo aardig van mezelf, en ik ben ook wel bang dat ik daar dan in blijf hangen. Dus probeer ik die huilbui tegen te houden, maar dat werkt toch alleen maar tegen…

Na die huilbui ging het weer. Lekker gegeten, op de bank gehangen en tv gekeken. Op tijd naar bed, lekker geslapen en de volgende dag fris opgestaan en er weer tegen aan. Op naar de volgende grens… 😉 .

Oh ja, en die Top 2000 Pubquiz, die hebben we niet gewonnen. Maar die is er nog twee keer dus wie weet… 😉