Andere spijs…

Verandering van spijs doet eten. Dat was het thema van mijn vorige blog, en dat had ik misschien beter anders kunnen doen.. Ik schreef die blog op vrijdag, en twee dagen erna kreeg ik dit ontbijt. Een Frans ontbijt, maar ook in een Frans ziekenhuis helaas…. Want onze vakantie, die tot dan toe zo ontzettend goed was verlopen, kreeg ineens een andere wending.

Datzelfde weekend, in de nacht van zaterdag op zondag om precies te zijn, ben ik namelijk getroffen door een epileptisch insult. Zomaar, uit het niets, zonder enig voorteken of wat dan ook. Een groot insult, wat enige tijd heeft geduurd, ‘met alles erop en eraan’, waarvan ik zelf niks heb gemerkt omdat ik bewusteloos was maar waar Hans wakker van werd, gelukkig. Wat ik me het eerst zelf kan herinneren is een hele verschrikte en bezorgde Hans zien, in de deuropening van de camper, staan zwaaien met een lamp terwijl hij wachtte op de ambulance die er zou komen. Vanaf dat moment komen flarden terug in mijn herinnering.

Om kort te gaan: de ambulance kwam, heeft ons naar een ziekenhuis in Le Havre gebracht en daar heb ik twee dagen gelegen. Er zijn diverse onderzoeken gedaan waar, gelukkig, niets ernstigs uit is gekomen. Sindsdien is het (nog?) niet weer voorgekomen. Inmiddels ben ik hier al weer voor dagopname geweest deze week en zijn ook hier onderzoeken gedaan waarvan we nog op de uitslagen moeten wachten. We hebben uitgebreid met de neuroloog gesproken, vorige week ook al telefonisch. Er is niet echt een hele duidelijk oorzaak, zo op het eerste gezicht, geen tumor of ander ‘raar’ iets in mijn hoofd dat er niet hoort. Dat is fijn, en een geruststelling. Maar wat is het dan wel?? Om dat, hopelijk, te weten te komen moeten we de uitslagen van alle onderzoeken afwachten en dan op een rijtje zetten. Dat volgt de komende weken. En wordt vervolgd dus.

Tot zover het medische, het klinische. Want er is natuurlijk wel meer, veel meer zelfs. Dit hakt er wel in, bij ons allebei. Allereerst bij Hans. Die heeft gehandeld als een kanjer, had vrij snel door wat er aan de hand was, maar is natuurlijk verschrikkelijk geschrokken. Merkte dat vooral de eerste dagen erna. In eerste instantie wilden we direct naar Nederland, naar huis. Maar na even nadenken en overleggen in het ziekenhuis hoefde dat medisch gezien niet. En omdat we juist tot dit incident, zo’n goede vakantie hadden, ik schreef daarover in mijn vorige blog, voelde dat al snel ook niet goed. De jongens, familie en een paar goede vrienden waren op de hoogte, stand-by en dachten mee met ons erover. We zouden dan naar huis gaan met dit als laatste. Dat zou altijd naar blijven en dat wilden we niet. Dus zijn we, toen ik ontslagen werd uit het ziekenhuis en de arts zei dat het medisch verantwoord was, terug naar de camping gegaan. De dag erna wel vertrokken daarvan, maar dat was toch al het plan. Heel langzaam richting huis, maar langzaam, en langs leuke plekjes, waar we s nachts konden staan met de camper. Zodat we rustig even een beetje bij konden komen en nog een paar dagen samen hadden. En dat was goed, en heerlijk om nog even te kunnen doen. Deze week is Hans weer aan het werk begonnen, en gelukkig vragen veel mensen hoe de vakantie was… 🙂

Zelf ben ik deze week ook alles aan het op een rijtje zetten, en laten indalen. Ik merk de gevolgen, lichamelijk. Heb ontzettende pijn in mijn spieren, met name mijn rug. Dat wordt nu wat minder, en komt door de verkramping. Ik ben warriger, zeker de eerste dagen. Vergeetachtiger, vraag vaak dezelfde vraag nog een keer. Ook dat wordt wat minder maar is niet weg. En zo nog een paar dingen. Dit is veel, en ik ben ook heel erg geschrokken van dat dit ‘maar zo’ kan.. Dat je een soort van ‘uit kan gaan’ zonder dat je er ook maar iets van merkt van te voren. Ik vind het eng, ook, het kan weer gebeuren. Hoeft niet, de neuroloog zegt ‘één aanval is geen aanval’, maar het kan wel, zegt ook hij. Ik heb een neusspray gekregen, mocht het weer gebeuren kan iemand die bij me is die geven en dat coupeert de aanval, en dus hopelijk ook de gevolgen. En, over gevolgen gesproken, welke gevolgen heeft het voor ‘de rest’, voor mijn dagelijks leven? Wat kan wel, wat kan niet? Kan ik alleen zijn of is dat gevaarlijk? Wat als ik de straat op ga? Kan dat, mag dat? Aan de andere kant, zou ik ook niks voelen als ik niet slaap als ik een aanval krijg, zoals deze keer? Dat kan toch bijna niet? Kortom, heel veel vragen, nog even niet allemaal direct beantwoord.

En, net nu het eindelijk weer wat beter leek te gaan, maakt mijn lijf me dit, dat is vooral ook het gevoel. Niet wèèr.. Alle plannen die ik had, een nieuwe periode waarvan de vakantie het begin zou moeten en bleek te zijn, zijn even door elkaar geschud, op zijn minst. Het vertrouwen in mijn lijf, dat weer was opgebouwd ligt weer even plat. Tegelijkertijd heb ik ook iets van maar je krijgt me er niet onder, wat denk je wel?! De plannen gaan door, misschien in een iets aangepast tempo maar dan nog…ik ben wel een dame van de Wit!

Dus. Tot zover deze blog even. Ik weet er even geen ander einde voor, het is nog een beetje vol in mijn hoofd soms… 🙂 . We komen er samen goed uit, dat is heel fijn. En hebben hele goede herinneringen aan de rest van de vakantie, dat is een ding wat zeker is! En voor de rest: ik hou jullie op de hoogte!