Verandering van spijs…

…doet eten. Dat zei mijn vader vroeger nogal eens. Nou gebruikte hij dat vooral als ik een nieuw vriendje had maar toch had hij wel gelijk.

Om uit te leggen waarom (en dat ik nu geen nieuw vriendje heb 😉 ) zal ik een beeld schetsen van mijn huidige situatie: ergens op een prachtige plek in Frankrijk. In de schaduw van een boom, naast de camper waarmee we op vakantie zijn. En we, dat zijn mijn lief, die tegeover me zit te lezen, en ik. We staan op een hobbelig grasveld, en waarom ik dat zeg snap je straks. Op de achtergrond het geluid van een aantal Franse mannen die petanque aan het spelen zijn en elkaar luidruchtig van commentaar voorzien.

Inderdaad, we zijn aan het kamperen, maar wel een beetje anders dan anders… Eerder gingen we met een tent, luchtbedden en een rol wc papier om mee te nemen naar het toiletgebouw. Een beetje kort door de bocht, deze omschrijving, maar zodat je het beeld krijgt. Nu niet. Nu zijn we met een camper, met alles erop en eraan, zelfs een wc. En we hebben het lekker, kan ik jullie vertellen! Daarbij: het is nog niet afgelopen, maar gaat nog eventjes door.

We zien allerlei prachtige plekjes, en als we ergens uitgekeken zijn rijden we door. Soms staan we ergens één nachtje, soms langer. Het voelt heerlijk vrij en een soort van alleen op de wereld maar dan samen. Genieten ten top, en steeds meer naarmate de vakantie langer duurt!

Van tevoren was het nog best even spannend hoe het zou gaan. Zou mijn lijf het houden, zou het praktisch te doen zijn, zou het nog wel gaan samen, zouden we niet veel te veel met zorgen bezig zijn dan met ‘gewoon’ samen vakantie vieren? Zouden we dat nog uberhaupt nog wel kunnen? Zonder dat we het van elkaar wisten waren we de laatste weken vooral daarmee bezig want het was veel, het afgelopen jaar. Daarbij was de verandering in de medicatie de druppel die de emmer bijna deed overlopen. Net even meer bijwerkingen dan leuk is… En achteraf bezien hadden we allebei de angst dat het wel eens teveel zou kunnen zijn en dat de vakantie die allerlaatste druppel zou zijn. Aan de andere kant wisten we, zo bleek achteraf ook, allebei ook dat wij goed zijn in samen vakantie vieren, dat is altijd heerlijk geweest. Dus dat zou nu toch ook zo moeten zijn, was een beetje onze onuitgesproken houvast.

En nu komt mijn vader er weer bij. Want, en vaders hebben altijd gelijk: verandering van spijs doet eten, en wat is het lekker om weg te zijn. Om samen weg te zijn, gewoon, Hans en Marloes, het stel, met zijn tweetjes, en dingen te doen die niet te maken hebben met ziek zijn en/of zorgen voor, maar met vakantie vieren op een manier zoals we dat altijd al graag hebben gedaan: kamperen. Anders dan met een tent, maar, eerlijk is eerlijk, dit was ook zonder spierziekte heel lekker geweest, dat kan ik je verzekeren! 
Het kostte een paar dagen om te ontstressen en onze draai te vinden, maar is dat niet altijd zo in een vakantie? En die draai hebben we gevonden nu, en het is heerlijk. We hebben mijn loopfiets en een vouwfiets voor Hans mee, en maken zo samen tochtjes over prachtige (soms wel hele steile) landweggetjes. Niet heel ver, maar we zien zo schitterende plekken. We zetten de camper aan de rand van een mooie stad (en overal in Frankrijk zijn daar speciale camperplekken voor!!) zodat ik met loopfiets de stad in kan. Terug op de parkeerplaats kan ik eerst even lekker liggen, en bijkomen, en dan gaan we door. In de camper liggen ook Nordic Walking stokken. Die blijken reuze handig als je evenwicht niet meer goed is en je ogen niet optimaal zijn! Net dat stukje extra zekerheid waardoor het lopen toch iets beter gaat!! Inderdaad, ook op een hobbelig grasveld!!

En natuurlijk, dit had ik thuis ook kunnen bedenken. Maar daar is het net even anders dan hier. Iets wat eenmaal op een bepaalde manier gaat, is toch moeilijker te veranderen dan je soms denkt…
En je zou ook kunnen aanvoeren dat bij ons in huis het toch altijd gaat over rollen? Dus hoezo wisten jullie dat dan niet?? Dat klopt wel, maar voor jezelf is het dus toch soms een stuk lastiger. Geldt voor mij, ik was vooral ‘de patiënt’, maar ook voor Hans, die was vooral ‘de mantelzorger’. En het is niet dat één van ons daar schuldig aan is, zo gaat het dus blijkbaar gewoon, ook bij ons. Er is ook veel gebeurd en veranderd het afgelopen jaar en het is hard werken om erbij te blijven. Dat ik weer zie dat er veel dingen zijn die niet kunnen, maar dat er ook nog genoeg dingen zijn die wel kunnen. Dankzij de Nordic Walking stokken bijvoorbeeld, waardoor ik alleen naar de receptie kan lopen om een internetsignaal op te pikken… En dat Hans dan ziet, ze kan het wel, valt niet, en ik hoef niet te zeggen ‘voorzichtig, kijk uit…’ maar kan zeggen ‘doei, tot straks’. Ik loop naar het toiletgebouw en doe daar de afwas en bestel Hans weer om te sjouwen als ik klaar ben. Heerlijk (ja echt, afwassen kan heerlijk zijn  ). Dat soort dingen. Dat is lekker, heel erg lekker om te ervaren. En samen bijkletsen over van alles en nog wat. Erachter komen dat je het nog steeds kunt, een stel zijn. Samen vakantie vieren. Samen terug kijken op hoe het was. Was goed ging en wat je het komend jaar anders zou willen. Samen plannen maken voor dat komende jaar. Plannen die weliswaar gedeeltelijk aangezet zijn doordat ik die spierziekte kreeg, maar nu toch een prachtig eigen leven lijken te kunnen gaan leiden en waar we heel veel zin in hebben. En dat voelt goed, en geeft energie!
Maar dat is allemaal voor straks, als we weer thuis zijn. Want dat zijn we nog even niet. En vanaf een heerlijk plekje in Frankrijk nemen we daar zo, als ik internet heb gevonden en dit geplaatst heb, een wijntje om daarop te proosten. En plannen te maken voor wat we eten, want van verandering van spijs krijg je ook honger… 